Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Η πρώτη επαφή.

Παρασκευή πρωί, κάνει πολύ ζέστη, ευτυχώς στο γραφείο έχουμε κλιματιστικό, πίνω καφέ και προσπαθώ να συνέλθω από το χθεσινό ξενύχτι στην συναυλία των Cure, διαβάζω τις πρώτες ειδήσεις στο διαδίκτυο, πανικός γίνεται πάλι, και αυτή η ζέστη.....μπήκε κιόλας ο Σεπτέμβρης, είναι 9 του μήνα. Χτυπάει το τηλέφωνο, είναι η μαμά μου.
-Καλημέρα.
-Καλημέρα.
-Βγήκαν οι εξετάσεις σου
-Και τι λέει θα ζήσω;
-Το ζάχαρο σου είναι 560
-Και; Πολύ είναι αυτό;
-Πας καλά παιδάκι μου; Φυσικά και είναι πολύ
απορώ πως είσαι ακόμα όρθια. Πήρα τηλέφωνο
τον πατέρα σου και είπαμε τη Δευτέρα να κλείσουμε
ραντεβού με εκείνο τον διαβητολόγο που πάει ο φίλος του.
-Καλά δε ξέρω θα δούμε.
-Πρόσεχε τι θα φας σήμερα όχι πολλά ψωμιά και κουλούρια
-Καλά ρε μαμά άσε με τώρα, έχω δουλειά, θα τα πούμε από κοντά.
-Τι ώρα θα γυρίσεις σπίτι;
-Δε ξέρω αργά έχω να τελειώσω κάτι.
-Καλά πρόσεχε ε;
-Εντάξει θα προσέχω, τα λέμε μετά, γεια
-Γεια
Βάζω τα ακουστικά, δε θέλω να μιλήσω ούτε να ακούσω. Τι είναι όλο αυτό τώρα; Ζάχαρο έχουν οι παππούδες! Μάλλον θα είναι κάτι παροδικό Τέλος πάντων καλύτερα να μην φάω σήμερα. Μερικές ώρες μετά, πολλές σκέψεις, πολύ μουσική, πολλές φορές στην τουαλέτα, απίστευτη νύστα, τρία λίτρα νερό και λίγα νεύρα. Το τηλέφωνο ξαναχτυπά. Φοράω ακόμα τα ακουστικά. Με σκουντά η διπλανή μου. Το σηκώνω...
-Τι θέλεις πάλι ρε παιδάκι μου, αφού τα είπαμε πριν.
-Κοίτα είμαι στον ευαγγελισμό και μίλησα με τον γιατρό
θα πρέπει να έρθεις από δω να σου πάρουν ούρα.
-Τι λες ρε μαμά δεν μπορώ να φύγω τώρα, έχω παράδοση το απόγευμα.
-Εντάξει φύγε έστω για δύο ώρες, δεν έγινε και τίποτα.
-Καλά θα δω τι μπορώ να κάνω, που θα είσαι;
-Στα εξωτερικά ιατρεία, ρώτα στην πύλη.
-Καλά γεια.
-Γεια.
Ανοίγω το παράθυρο στο ταξί, με φυσάει ο αέρας, είναι ζεστός αλλά δε με νοιάζει. Φτάνω, μου δίνουν το ποτηράκι και κατευθύνομαι προς την τουαλέτα...
-Ρε μαμά χρειαζόταν να γίνει αυτό σήμερα;
-Καλύτερα σήμερα παρά κάτι χειρότερο μέσ' το Σ.Κ.
Δίνω το ποτηράκι στη γιατρό και βάζει μέσα ένα στικάκι.
-Πόσο χρονών είσαι; μου λέει.
-22
-Και που δουλεύεις;
-Σε μια κατασκευαστική εταιρεία, της απαντάω.
Κοιτάει ξανά το ποτηράκι και φεύγει από το γραφείο τρέχοντας.
Επιστρέφει μετά από λίγα λεπτά.

-Πρέπει να κάνουμε εισαγωγή στο νοσοκομείο.
-Μα δε γίνεται αυτό πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά.
-Πολύ φοβάμαι πως αυτό θα πρέπει να περιμένει.
Βάζω τα κλάματα.
-Έλα μη κλαις τώρα, για καλό είναι όλο αυτό.
-Δηλαδή γιατί θα πρέπει να μπω μέσα δε μπορείτε να μου δώσετε φάρμακα;
-Να θα σου δώσουμε φάρμακα αλλά όλα αυτά θα τα μάθεις στην πορεία, τώρα θα πρέπει να βιαστείς γιατί το γραφείο κίνησης θα κλείσει σε λίγο.
-Έλα πάμε, πρέπει να φτιάξουμε τα χαρτιά σου.
-θέλω να καπνίσω.
Ένας καφές και τρία τσιγάρα στο παγκάκι της εκκλησίας του Ευαγγελισμού
-Τι σκέφτεσαι;
-Δε ξέρω, δε θέλω να μπω μέσα, δε τα μπορώ τα νοσοκομεία
και πρέπει να παραδώσω και τα σχέδια σήμερα.
Πρέπει να ειδοποιήσω στη δουλειά.
-Μη τα σκέφτεσαι τώρα αυτά και μη καπνίζεις άλλο.
Σιωπή.
-Πάμε;
-Πάμε.
Κρεβάτια γύρω στα έξι, τέσσερις γιαγιάδες και ένα κοριτσάκι γύρω στα 19 με φουντωτά ξανθά μαλλάκια.
-Ξάπλωσε και θα έρθω σε λίγο να βάλουμε τους ορούς.
-Τι;
Γέλια.
-Χαλάρωσε γιατί δεν μπορώ να βρω φλέβα.
-Προσπαθώ αλλά φοβάμαι.
-Έτσι, τη βρήκα μη κουνιέσαι.
-Μμμμμμμμμ
-Έσπασε μη κοιτάξεις έχει αίματα.
-Τι;
-Σταμάτα φοβητσιάρα, αυτό ήταν είσαι έτοιμη
Κλάματα....
Τι θα κάνω τώρα με αυτά τα καλώδια στα χέρια μου;
Πονάω πολύ, το πόδι μου.

-Ααααααααα το πόδι μου...
-Που πονάς;
-Κράμπα κράμπα, πονάω πολύ.
-Θα σου βάλω μια αμπούλα κάλιο, περίμενε.
-Ααααχχχχχ
-Καλύτερα, παιδάκι μου;
-Μμμμμ ναι.
Ύπνος......

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Mια απο τα ιδια.Και γω νομιζα σε μια εβδομαδα θα βγαιναμε και θα'μασταν ενταξει.Ομως ειμαστε ενταξει και θα συνεχισουμε ετσι.

roundel είπε...

jtv,
είναι από αυτά που έρχονται και δεν φεύγουν ποτέ! Σε ακολουθούν για πάντα! Αλλά είπαμε έχουμε θάρρος να δεχόμαστε αυτά που έρχονται και να είμαστε καλά και να συνεχίζουμε!