Το χωριό

Φέτος πρώτη χρονιά Πάσχα στο χωριό μου, δηλαδή στο υιοθετημένο χωριό μου και αυτό διότι η καταγωγή μου είναι λίγο απ' όλα, λίγο από Κρήτη, λίγο από Μικρά Ασία λίγο από Εύβοια, αλλά κανένα από όλα αυτά τα μέρη δεν αισθάνομαι ως χωριό μου. Οι καλοί μου γονείς όμως σταμάτησαν να μπερδεύονται με τις πολλές προελεύσεις και αποφάσισαν να βαφτίσουν για χωριό τους το Πήλιο, έτσι αγόρασαν ένα σπιτάκι πάνω στο βουνό για να νιώθουν και τα παιδιά τους επιτέλους ότι από κάπου κρατάει η σκούφια τους.

Τι να πει κανείς για εκείνο το μέρος που όλες τις εποχές του χρόνου είναι ένας παράδεισος.

Εκεί τα παιδιά παίζουν μέσα στις αυλές που τώρα την άνοιξη γέμισαν λουλούδια, τρώνε κουκουνάρια από τα δέντρα και τρέχουν ανάμεσα στις ανθισμένες κερασιές.

Εκεί όποια πέτρα και αν σηκώσεις από κάτω θα βρεις νερό, ευλογημένος τόπος. Αν θέλεις να μαγειρέψεις χόρτα, κάνεις μια βόλτα παραδίπλα και μαζεύεις μια τσάντα. Οι άνθρωποι έχουν κόκκινα μάγουλα. Την Μ. Παρασκευή ο επιτάφιος κάνει βόλτα ανάμεσα στις ανθισμένες αυλές, ανεβοκατεβαίνει τα καλντερίμια και περνάει δίπλα από το ποτάμι.

Εκεί την ανάσταση ο ουρανός γεμίζει πυροτεχνήματα όταν οι καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα.

Εκεί την Κυριακή του Πάσχα οι άνθρωποι χορεύουν και γλεντούν, πίνουν και εύχονται χαμογελαστοί. Εκεί είναι όλα αυθεντικά ακόμα ανέγγιχτα από τον μοντέρνο τρόπο. Εκεί όταν σε συναντήσουν στο δρόμο σε χαιρετούν και σου χαμογελούν, σε ρωτούν ποιανού είσαι και σου εύχονται να είσαι καλά.

 Φέτος όλα ήταν μια εμπειρία, τα ξύλα που έπρεπε να μαζέψουμε για να ζεσταθούμε, το μεσημεριανό τραπέζι στον ήλιο με θέα τα πλατάνια και τη θάλασσα, το ζεσταμένο νερό στο γκάζι για να κάνουμε μπάνιο μέσα στη σκάφη, τα λεμόνια που μαζέψαμε από τα δέντρα, οι βόλτες στα μονοπάτια, η θάλασσα και από κοντά και από ψηλά, τα χαμόγελα, το κρασί, εμείς οι τρεις, όλα ήταν διαφορετικά. Θέλαμε πολύ, κάναμε πολύ, ήμασταν λίγοι αλλά δεν χρειαζόμασταν και άλλους.

Και γύρισα και είδα ανθρώπους με χλωμά πρόσωπα να κατσουφιάζουν. Ανθρώπους που έχουν πολλά αλλά τους λείπουν τα πιο βασικά. Ανθρώπους που δεν χαλαρώνουν ποτέ, που δύσκολα γελούν και εύκολα γκρινιάζουν. Και μπετό, πολύ μπετό, πάρα πολύ μπετό, ρε φίλε δε χωράμε πια εδώ. Στεναχωρήθηκα που γύρισα, εύχομαι σύντομα να είμαι πίσω και να μείνω περισσότερο.

Υ.Γ.Εκείνο το βράδυ μου ζήτησες να σταθώ εκεί, να χαμογελάσω και να δώσω χαιρετίσματα και γω σου είπα ότι θα σου φέρω πίσω εκείνη τη στιγμή. Δική σου λοιπόν με ένα μεγάλο χαμόγελο : ))