Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Μια βίαιη εβδομάδα...



Ας τα πάρουμε από την αρχή, δηλαδή .....

Δευτέρα: Επικρατεί μεγάλη αναστάτωση στον συμβουλευτικό σταθμό που είμαι τα πρωινά και αυτό λόγω του ότι όλοι δουλεύουν εκεί με συμβάσεις, οι οποίες διακόπτονται με σκοπό να μην ανανεωθούν ξανά. Αποφασίζεται την επόμενη μέρα να γίνει κατάληψη στο δημαρχείο της περιοχής.

Τρίτη: Γίνεται η κατάληψη και λήγει ειρηνικά. Ευτυχώς! Η ένταση και οι συζητήσεις συνεχίζονται όμως.

Τετάρτη: Ησυχία στο σταθμό. Σχεδόν όλοι απεργούν. Μπαίνω σε ραντεβού, σηκώνω τηλέφωνα και τέτοια. Νομίζω κατά τις 11 ήταν, η ατμόσφαιρα ταράζεται επικίνδυνα. Μπουκάρει μέσα ένα οργισμένος μπαμπάς ο οποίος θέλει να καταγγείλει ένα φοβερό περιστατικό που διαδραματίστηκε στο δημοτικό σχολείο της κόρης του. Το περασμένο σκ λοιπόν ο άνθρωπος είχε πάει τη μικρή σε ένα πάρτι. Κάπου ενδιάμεσα στο τυράκι και το γλυκάκι ειπώθηκε από έναν γονιό ότι έχει γίνει ένα περιστατικό βιασμού στο σχολείο. Κάγκελο ο πατέρας. Ξεκινάει η βδομάδα και φεύγει τρέχοντας στον διευθυντή του σχολείου, ο οποίος παραδέχεται ότι έχει λάβει γνώση για το περιστατικό. Το οποίο με λίγα λόγια για να μην σας τρομάξω κιόλας είναι ότι ένα αγοράκι της έκτης δημοτικού βίασε έναν συμμαθητή του και τον έκαναν τσακωτό στις τουαλέτες οι δάσκαλοι. Συγκλονιστικό, εγώ με την κοινωνική λειτουργό παθαίνουμε σοκ. Φυσικά το σκηνικό αποσιωπήθηκε από τον διευθυντή προφανώς για να αποτρέψει τη δυσφήμηση του σχολείου του. Αφού ενημέρωσε τους γονείς και των δύο παιδιών θεώρησε σωστό να μην δώσει συνέχεια στο θέμα και απλά το παιδί θύτης άλλαξε σχολείο. Ο πατέρας τραβάει τα μαλλιά του " Μα καλά είστε σοβαρός άνθρωπε μου λύσατε το θέμα με το να μεταφέρεται το μικρό "τέρας" δίνοντας του την ευκαιρία για νέες εμπειρίες σε ολοκαίνουργιο περιβάλλον?" Φοβερή κατάσταση το πως νιώθουν και τα δύο αυτά παιδιά αλλά και οι γονείς τους για όλο αυτό. Η αντίδραση του διευθυντή απαράδεκτη. ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΗ ΟΜΩΣ. Και συνεχίζω κρατάμε και οι δύο την ψυχραιμία μας, θα μας χρειαστεί και το ξέρουμε. Ηρεμούμε τον πατέρα και με τα πολλά φεύγει. Εγώ κάθομαι στον καναπέ και εκείνη στο γραφείο της, μένουμε σιωπηλές και οι δύο, το μυαλό μας τρέχει με ταχύτητα φωτός. Μετά..... Λίγες λέξεις όπως διευθυντής, σχολείο, γονείς, θύτης, θύμα, εισαγγελία. Πολλά ερωτηματικά... που θα πρέπει να διευκρινιστούν άμεσα. Και για αυτό σταματάω εδώ.


  Αργότερα λοιπόν ένας γνωστός περνάει το βράδυ του στο 4ο τμήμα της Ομόνοιας με ένα πρεζάκι τον Γιώργο, μια Βουλγάρα που μπαινοβγαίνει και κάμποσους Νιγηριανούς γνώστες της μυρωδιάς εκείνου του τμήματος. Για να μην σας πρίξω ο λόγος ήταν γελοίος, χρέη στο τεβε τα οποία είχε ήδη ρυθμίσει απλά λόγω του ότι είχε αλλάξει πρόσφατα κατοικία το ένα τμήμα του τεβε δεν είχε ενημερώσει το άλλο. Βράστα. Η κακία η ώρα. Τις πρωινές ώρες οι καλοί μας φύλακες φέρνουν στο μπουντρούμι ένα μεθυσμένο ο οποίος τους βρίζει ακατάπαυστα. Φαντάζεστε την συνέχεια? Βρομόξυλο μέχρι σκασμού. Αφού έχει φάει τις πρωινές του ο τύπος αρχίζει να την λέει στους Νιγηριανούς και το βρομόξυλο αλλάζει χέρια. Ηρεμούν τα πνεύματα, την επόμενη μέρα στην Ευελπίδων λύνεται η παρεξήγηση και ευτυχώς δεν πληρώνει κιόλας! Καλό αυτό γατί τον περίμεναν μια παλιά γνωστή και ένας κολλητός που πάσχισαν να βρουν λίγα χιλιάρικα. Τέλος τετάρτη.

Πέμπτη:Είναι η μόνη μέρα που δεν χρειάζεται να ξυπνήσω νωρίς. Κοιμόμαστε λοιπόν του καλού καιρού και γω και το σκυλί (εκείνος ροχαλίζει κιόλας). Στις 8 παρακαλώ, μπαίνει μέσα η γιαγιά μου. Με ξυπνάει, της λέω ότι θα σηκωθώ αργότερα γιατί δεν έχω κάπου να πάω και εκείνη κολλάει να βγάλει το γουρούνι έξω. Γυρνάω πλευρό. Του φωνάζει του ανοίγει την μπαλκονόπορτα, εκείνος χαμπάρι κοιμόμαστε ρε παιδάκι μου δε καταλαβαίνεις? Με παίρνει ο ύπνος. Ξαφνικά ακούω το μακελειό. Πετάγομαι πάνω και αρχίζω να φωνάζω μηηηηηη. Και ξανά μη. Με το που ακούει την φωνή μου την αφήνει. Πίσω γουρούνι. Κάνει πίσω και η γιαγιά ελεύθερη. Το αίμα να τρέχει ποτάμι, εκείνη σοκαρισμένη και επαναλαμβάνει με έφαγε με έφαγε. Την βουτάω και φεύγουμε για νοσοκομείο. Εντάξει της γάμησε λίγο το πόδι. Κάνω τον σταυρό μου αν και δεν είμαι σίγουρη για το αν πιστεύω. Αν δεν ήμουν παρόν θα την έτρωγε. Η καρδιά μου πήγε βόλτα, όλα μαζί τα έπαθα. Α δεν σας είπα έκανε την μαγική κίνηση να τον τραβήξει από το περιλαίμιο για να τον βγάλει έξω, εκείνος στράβωσε και με το δίκιο του και την άρπαξε. Εντάξει ρε γουρούνι δεν σου έκανε και τίποτα η χριστιανή, έξω ήθελε να σε βγάλει, έπρεπε να την κάνεις κομμάτια? Ο θείος μου έξω φρενών να επαναλαμβάνει τι να πω, τι να πω, τι να πω? Ε πες κάτι ρε Νίκο. Τέλος πάντων και η γιαγιά και το σκυλί ζούνε ακόμα.

  Έρχεται το μεσημέρι κατεβαίνω στο κέντρο, έχω να κάνω κάτι δουλειές. Κατά το απογευματάκι μπαίνω στο μετρό. Σαρδέλες. Σπρώχνουν με μανία να χωρέσουν. Από το βάθος ακούγεται μια φωνή. Ένας τύπος γύρω στα 35 φωνάζει να σταματήσουν γιατί έχει τραυματισμένο πόδι και τον έχουν τσακίσει. Δύο γομάρια από μπροστά του κάνουν φοβερή λεκτική επίθεση, ξεκινάει ένας τσακωμός και ο ένας από τους δύο ρίχνει στον τύπο με το μπαστούνι μια σφαλιάρα. Όλοι γύρω μούγκα, κάτι κουστουμάτοι πιο πέρα, λέξη κανείς. Τα παίρνω στο κρανίο και βάζω τις φωνές. Αφού κατσαδιάζω καλά καλά το γομάρι του λέω έχεις δύο επιλογές να το βουλώσεις και να τελειώσει εδώ το θέμα ή να συνεχίσεις τον άδικο τσαμπουκά και να πατήσω το κουμπί του κινδύνου και να τα βρεις με τους αστυνομικούς. Το βούλωσαν όλοι και η διαδρομή συνεχίστηκε ομαλά. Σκεφτόμουν τον φόβο του υπόλοιπου κόσμου, το σοκ του ανθρώπου που έφαγε τη σφαλιάρα από το πουθενά, τους άλλους που πέρασαν το μετρό για γήπεδο και την δική μου αντίδραση. Οι προηγούμενες μέρες με έκαναν να εξοικειωθώ με τη βία γι' αυτό δεν μου ήταν και τίποτα να βάλω τις φωνές ενώ όλοι οι άλλοι το έπαιζαν κότες. Εκείνη την στιγμή θυμήθηκα το παιδάκι που βιάστηκε, την γιαγιά που δαγκώθηκε, τον γνωστό πίσω από τα κάγκελα και απλά δεν άντεχα να μην μιλήσω, δεν γινόταν να επιτρέψω άλλη βία.


Αυτά....

  Σάββατο βράδυ εκεί που ήταν να πάω για ύπνο, είχα δει το θέατρο μου, είχα πιει τη μπυρίτσα μου και ήμουν κομπλέ, συναντώ ένα φίλο τυχαία μετά από πολύ πολύ καιρό. Μια ερώτηση χρειάστηκε μόνο. "Θα μείνεις να πιούμε ένα ποτό?" Εννοείτε ήταν η απάντηση. Που έχεις χαθεί εσύ μικρή? Για πες τα νέα σου, τι κάνεις? Και εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ ότι όλη τη βδομάδα φλερτάρω με την επιθετικότητα, την δική μου των άλλων, του σκύλου. Χάνετε το βλέμμα μου στο κενό (αυτό μου το είπε εκείνος μετά) και λέω αυθόρμητα "Αγάπη, Στέφανε, μόνο αυτό μετράει, μόνο αυτό έχει σημασία, μόνο αυτό θέλω, μόνο αυτό χρειάζομαι" Με κοιτάει με κάτι μάτια γεμάτα ερωτηματικά και με παίρνει αγκαλιά. Μεγάλη σφιχτή αγκαλιά. Τι συνέβη μικρή? Σκηνικά που με ξεπερνάνε, που δεν μου επιτρέπουν να γκρινιάξω για τίποτα αυτό το Σάββατο. Πράγματα που με συγκλονίζουν που ξεπερνούν τον θυμό μου και με κάνουν να σκέφτομαι ακόμα περισσότερο. Πράγματα που με φοβίζουν λίγο αλλά δεν το δείχνω γιατί χρειάζεται ψύχραιμα να τα δια χειριστώ. Μ' αυτά τα λόγια, μπροστά σ' εκείνα τα μάτια έσπασα σε χίλια κομμάτια. Και ήταν εντάξει, ήμουν ασφαλής εκεί, μπορούσα να σπάσω και με άφησε.

8 σχόλια:

annanas είπε...

... έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό για το περιστατικό στο δημοτικό...Φαντάζομαι ότι αφού δουλεύεις σε τέτοια υπηρεσία, θα έχεις ακούσει πολλά.
Το σκηνικό στο μετρό είναι καθημερινό.
Περαστικά στη γιαγιά.

Γι' αυτό είναι οι φίλοι :))

Σταλαγματιά είπε...

έλεοςςςςςςςςς παραδίνομαι :)))
Αυτή δεν ήταν εβδομάδα αλλά τα ο Κόναν ο Βάρβαρος :)))

Υ.Γ. γουρούνι λες τον σκύλο σου;
:))

Αυτή η εβδομάδα εύχομαι να ειναι καλύτερη
ΦΙλί

Unknown είπε...

Γι'αυτό σου λέω...άσε τη ρημάδα την Αθήνα και έλα στην επαρχία...

Για μία μέρα θέλω να κατέβω και το σκέφτομαι τρεις μήνες...

Αυτό το [μικρή] μου αρέσει πολύ.

Αγκαλίτσες...

b|a|s|n\i/a είπε...

μα τι σκύλο έχεις; :)
παρόμοιο περιστατικό αυτό του δημοτικού είχα διαβάσει και λίγα χρόνια νωρίτερα. τουλάχιστον σοκαριστικό. και δυστυχώς νομίζω ότι δεν έχουμε δει ακόμα σχεδόν τίποτα.
η πλειοψηφία του κόσμου βγάζει με το παραμικρό μία επιθετικότητα για ασήμαντες τις περισσότερες φορές αφορμές.
καλησπέρα σου!

roundel είπε...

annana,
ακόμα κάνω την πρακτική μου, σαν αυτό δεν συμβαίνουν και κάθε μέρα! Όσα και να έχω ακούσει όμως συνεχίζω να σοκάρομαι με την ανθρώπινη επιθετικότητα, μάλλον είμαι ψαράκι ακόμα : )
Ευχαριστώ για τη γιαγιά : )

Σταλαγματιά,
Άστα να πάνε!
Τον σκύλο μου τον λένε Άρη αλλά τον φωνάζω και γουρούνι γιατί είναι μεγάλος και ατσούμπαλος!
Καλή βδομάδα και σε σένα : )

jtv,
θα γίνει και αυτό, ελπίζω κάποια στιγμή δηλαδή!
Και μένα μ' αρέσει το μικρή χα!
Ανταποδίδω....

b|a|s|n\i/a,
ένα πίτμπουλ με λύκο τον βρήκα πεταμένο στο δρόμο και τον μάζεψα.
Συμφωνώ για τα ξεσπάσματα επιθετικότητας του κόσμου, ναι και γω νομίζω ότι όσο πάει θα γίνεται και χειρότερο. Γι' αυτό και γω είπα να ξεκινήσω να μελετάω τις διάφορες εκβάσεις τις ανθρώπινης επιθετικότητας και όχι μόνο....
Καλησπέρα και σε σένα!

Let open red and green είπε...

Εντάξει ρε παιδιά...

Ένας "βιασμός" από παιδάκι της 6ης δημοτικού, που δεν γνωρίζουμε και τις ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες συνέβη..

δεν μπορεί να πάρει σε καμία περίπτωση την αρνητική χροιά που αποδίδουμε σε ένα βιασμό που γίνεται από ενήλικο άνθρωπο.

Σε αυτές τις ηλικίες φαινόμενα τέτοιου τύπου εντάσσονται σε διαδικασίες πρώιμης εξερεύνησης της σεξουαλικότητας. Γι' αυτό και δεν μπορεί κανείς να μιλήσει πχ για "ομοφυλοφιλία" όταν αναφέρεται σε παιδάκια του δημοτικού που πιάνουν το ένα το τέτοιο του αλλουνού. Όλα είναι πολύ φλου...

Βέβαια η βία είναι όντως διάχυτη και στα μικρά παιδάκια και το bullying παιρνει και δίνει.

Όμως μην ακούμε τη λέξη "βιασμός και φρικάρουμε.

Όσο για το γουρούνι... είναι γνωστό ότι όταν ένα ζώο κοιμάται... είτε σκύλος είναι είτε άνθρωπος... αντιδρά απρόβλεπτα γιατί δεν έχει απόλυτη συνείδηση της αντίδρασής του...

... Η γιαγιά έκανε κίνηση high risk...

roundel είπε...

Σίγουρα δεν είναι το ίδιο και σίγουρα δεν ξέρουμε ακριβώς τι έχει γίνει. Έχω όμως λεπτομέρειες που δεν ήθελα να περιγράψω για να μην σας σοκάρω περισσότερο.

Οπότε το σκηνικό που περιγράφηκε από τον πατέρα ξεπερνά τα όρια της εξερεύνησης.

Βέβαια το μόνο επίσης σίγουρο είναι ότι για να λειτουργήσει ένα παιδάκι της έκτης δημοτικού με τέτοιο τρόπο παίζει μεγάλο θέμα το οποίο ξεκινά από την οικογένεια του.

Δεν τίθεται κανένα θέμα ομοφυλοφιλίας και όσα περιστατικά έχουν αναφερθεί τέτοιου τύπου σε τέτοιες ηλικίες είναι κυρίως προς το ίδιο φύλο, αυτό συμβαίνει γιατί τα κίνητρα του παιδιού ουσιαστικά δεν είναι σεξουαλικά και σίγουρα δεν έχουν να κάνουν με τις ορμές.
Α και γιατί είναι πιο εξοικειωμένα με την ανατομία ενός σώματος ίδιο με το δικό τους.

Και κάτι άλλο το οποίο είναι λίγο γενικό αλλά συνδέεται άμεσα. Τα παιδιά έχουν μια τάση να φέρνουν στο σπίτι αυτά που ζουν στο σχολείο και το αντίθετο. π.χ. ένα παιδί που κακοποιείται από τον πατέρα, τείνει να βγάζει στο σχολείο βίαιη συμπεριφορά ως προς τους πιο αδύναμους του αλλά και το αντίθετο όταν ένα παιδάκι είναι αδύναμο στο σχολείο και συνήθως τρώει ξύλο από τους συμμαθητές του όταν γυρνάει σπίτι συνήθως πλακώνει το μικρό του αδερφάκι.

Συμφωνώ για τη γιαγιά αν και στεναχωρήθηκα πολύ...

fish eye είπε...

ανατριχιασα ''μικρη''..απαπααααα..