Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Αυτοαπεξάρτηση...



Σβήνω, γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω, γράφω.
Θυμός από μνήμες που δεν σβήνουν.
Πόνος από φόβους ανερχόμενων εποχών.
Αγάπη.
Μερικές φορές θυμώνω που αγαπώ.
Πονάω που αγαπώ.
Αγαπώ αυτά που πριν με πόνεσαν.
Θυμώνω με μένα, με σένα, που δεν τα καταφέραμε.
Αρνούμαι να ταΐσω τις τάσεις αυτοκαταστροφής μου.
Αφήνω νηστικές τις ανασφάλειες μου.
Ιδρώνω, περνάω όλα τα στερητικά.
Φοβάμαι αλλά δε θα σταματήσω.
Θα περάσει, θα περάσει...
Επαναλαμβάνω πιο δυνατά.
Μέχρι αύριο θα έχει περάσει.

8 σχόλια:

annanas είπε...

κουράγιο και περαστικά σου :S

Unknown είπε...

Μέχρι αύριο;;;
Είναι πάαααρα πολύ αργά!!!
Σήμερα,τώρα,εκεί που είσαι.
Θα βρεις τη λύση...
Έχεις μυαλό εσύ...

Μη σκέφτεσαι ρε παιδί μου τόσο πολύ...
Άστα να παν στο διάολο...

Πολύ πολύ χαρούμενη
και δημιουργική μέρα...

Let open red and green είπε...

Αχ βρε χριστιανη μου...

Τι διάολο.
Τι μας φταίει που δεν μπορούμε να κάνουμε μια όμορφη σταθερή σχέση με κάποια σεβαστή διάρκεια.
Μια σχέση τύπου "και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα"...

Δε χωράμε μέσα στο όνειρο της αγάπης?

Είμαστε προβληματικοί, αχάριστοι και ανικανοποίητοι?

Οι σχέση των γονέων μας είναι αποθαρρυντικό πρότυπο?

(και γι αυτό) Έχουμε φόβο για τη δέσμευση?

Μήπως δεν είναι απλά το ριζικό μας και το κάρμα μας?

Νταξ, δεν είναι κι άσχημα. Μόλις περάσει η πρώτη αρρώστια και μπει το κορμί και η καρδιά σε νέο (μοναχικό) mode...
όλα φαντάζουν πιο αισιόδοξα.

Φιλιά και ηλιαχτίδες
(δέκα λεπτα στον ήλιο κάθε μέρα και λίγο τρεξιματάκι, λύνουν τα περισσότερα ψυχολογικά σαβουρώματα)

roundel είπε...

*annanas*

Thanks...

*jtv*

Είναι σαν αυτά που γίνονται...
Είναι σαν αυτά που έρχονται...
Είναι το μαύρο μου κομμάτι...
Δεν υπάρχει λογική λύση, με τον καιρό ξεκαθαρίζει!

Στο διάολο δε τα στέλνω γιατί τα αγαπώ :)

Καλή σου μέρα...

*let open*

Δεν ήξερα ότι ήθελες κάτι τέτοιο!
Τελικά με τον καιρό αλλάζουν διάφορα!

Είμαι αρκετό καιρό σε μοναχική φάση και είμαι καλά, αλλά μερικές φορές παίζουν στερητικά, το παραδέχομαι.

Φυσικά και χωράμε στο όνειρο της αγάπης, όμως έχεις ακούσει αυτό:
"σ' αγαπώ, σ' αγαπώ και που με βάζεις?" Θέλει μεγάλη κουβέντα όλο αυτό. Κουβέντα με τσάι και κουβερτούρα.

Συννεφιασμένο φιλί :)

Let open red and green είπε...

Δεν ξέρω αν θέλω κάτι τέτοιο.

ξέρω όμως ότι ακόμα κι όταν το ήθελα, μόλις οι επιθυμίες έτειναν σε κάτι μονιμότερο του "πάμε μαζί και βλέπουμε" κάτι μέσα μου εξεγειρόταν και τα γαμούσε όλα.

αυτό δεν μπορεί παρά να είναι φόβος της δέσμευσης.

αυτό που λέγεται "μονιμότητα" στη σχέση, είτε εκδηλώνεται με το συμβολισμό του γάμου, είτε με την πραγματικότητα του παιδιού, εμένα μου φαίνεται ακόμα (36) αδιανόητο...

έχω πρόβλημα γιατρέ μου?

roundel είπε...

*Let open*

Δε θα το έλεγα πρόβλημα παιδί μου μόνο που είσαι λίγο χέστης αλλά μην ανησυχείς οι περισσότεροι είναι έτσι.
Πάντως ξέρεις κάτι νομίζω ότι μόνο και μόνο το ότι το συζητάς και σε "προβληματίζει" μέσα σου δηλώνει μια αλλαγή και μια εξέλιξη. Αν σε παρηγορεί πάντως ούτε εγώ είμαι σε αυτή τη φάση αλλά ξέρεις εγώ έχω και το άλλοθι ότι είμαι μικρή ακόμα!
χεχε :))

Let open red and green είπε...

Εκεί που είσαι ήμουνα
και κει που είμαι θα'ρθεις...
είπε ο παππούς.

Εντάξει βρε παιδί μου όλ' αυτά...

και όντως έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ κάποιους ύποπτους μηχανισμούς σε περιπτώσεις που θέλω να είμαι με μια γυναίκα αλλά τη χάνω γιατί δεν θέλω να "δεσμευτώ"...

στις περιπτώσεις όμως που ξέρω ότι σίγουρα δε θέλω να περάσω σε "επόμενο στάδιο σχέσης" με μία γυναίκα...

...παρατηρώ πως υπάρχει μια διαφορά στους χαρακτηρισμούς που με ξενίζει λίγο:

είναι παρατηρημένο σε πολλές περιπτώσεις...

όταν μια γυναίκα δεν θέλει γάμο και παιδί λέει για τον εαυτό της "θέλω να είμαι ανεξάρτητη, δεν νιώθω έτοιμη για κάτι τέτοιο, είμαι σε μια επαγγελματική φάση που δεν μπορώ να στηρίξω κάτι τέτοιο, ο Σάκης με πιέζει να μείνουμε μαζί, ο Μάκης με πιέζει για παιδί κλπ κλπ"

Ο Μάκης και ο Σάκης θα πουν "μου είπε ότι δεν θέλει, οτι δε νιώθει έτοιμη, έφαγα χυλόπιτα γάμησέ τα...κλπ"

Όταν όμως η ίδια γυναίκα θέλει τελικά να συζήσει με έναν άντρα ή θέλει παιδί μαζί του και εκείνος δεν θέλει η ετυμηγορία είναι: " Είναι χέστης. Είναι ανώριμος. Είναι ανασφαλής, φοβάται κλπ κλπ"

το "δε θέλω" του αλλουνού δηλαδή πέφτει σε πολλές γυναίκες βαρύ και αμέσως το ονομάζουν φόβο, ανασφάλεια, ανωριμότητα κλπ.

Γιατί το κάνουν αυτό? Για να μην πληγωθούν από την "απόρριψη"?

Γιατί η απόρριψη είναι πιο βαριά για τις γυναίκες απ' ότι για τους άντρες?

Λένε ότι το βασικό αρχέτυπο του άντρα είναι να είναι "δυνατός"
και το βασικό αρχέτυπο της γυναίκας είναι να είναι "επιθυμητή"

μόλις λοιπόν μια γυναίκα πληγωθεί στο βασικό της αρχέτυπο και νιώσει "μη επιθυμητή", ίσως ενστικτωδώς αντιστρέφει το πλήγμα στο βασικό αρχέτυπο του άντρα λέγοντάς τον χέστη, ανώριμο, ανασφαλή και άρα "μη δυνατό"...

Σου βγάζει νόημα? Δεν ξέρω... ίσως να παίζει κάτι τέτοιο γενικά...

Τέλος πάντων όλοι τίγκα στα ζητήματα είμαστε και ευτυχώς γιατί η γη μας είναι αρκούντως υπερπληθυσμένη...

roundel είπε...

Καλά γέλασα πολύ με τον Σάκη και τον Μάκη!

Λοιπόν εγώ αυτό το χέστης δεν το κολλάω με την απόρριψη αλλά με τον φόβο που πιάνει εμάς τους ανθρώπους όταν κάποιος μας αγγίξει λίγο παραπάνω και ίσως όταν νιώσουμε ότι μπορούμε να έχουμε και κάτι παραπάνω μαζί του.

Επίσης παίζει και κάτι ακόμα, από πότε ο φόβος είναι κάτι "κακό". Είναι απόλυτα δικαιολογημένο ένας άνθρωπος να φοβάται γιατί κατά μεγάλο ποσοστό αυτό σημαίνει ότι αυτός ο φόβος ακόμα σε κάτι τον εξυπηρετεί και κάτι προστατεύει μέσα του.

Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και από μενα είναι σίγουρα σεβαστές.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα συμβαίνει για πάντα. Συμβαίνει τώρα στη συγκεκριμένη φάση με το συγκεκριμένο χ άνθρωπο που έχουμε ζήσει μαζί τις συγκεκριμένες εμπειρίες.

Μπορεί να είμαι λίγο παραπάνω αισιόδοξη αλλά το πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι έρχεται εκείνη η ώρα που κοιτάς τον .... στα μάτια και είσαι σίγουρος να πεις σε αγαπάω με όλη μου τη δύναμη και θέλω να μοιραστώ την υπόλοιπη ζωή μου μαζί σου :)

Άλλωστε αυτά γίνονται μόνο άμα νιώσεις πραγματικά ελεύθερος με τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου. Ότι παραπέμπει σε ίχνος πίεσης έχει τις περισσότερες φορές διασπαστική κατάληξη.

Φιλί γλυκό.