Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Το πέταγμα...




  Είχε ήδη νυχτώσει, καθισμένοι κοντά στην αγκαλιά ενός πλατάνου, είχαμε από καιρό ξεχάσει τα ρολόγια μας, ίσως στο χαλασμένο οδόστρωμα της εθνικής οδού αν θυμάμαι καλά, εκεί στο τόπο με το δικό του χρόνο και χώρο, ξεχνιόμασταν ανέμελα ανάμεσα σε ζωηρά βλέμματα και δροσερές κουβέντες. Παιχνίδια με τις σκέψεις και τις λέξεις, κουβέντες απλωμένες στα σκαλιά της πλατείας, προκλήσεις προς ανακάλυψη των ορίων και των ενδότερων δωματίων του άλλου μας εαυτού. 
  
  Τα ζωγραφιστά φώτα κάτω από τον ουρανό μας θύμιζαν την ύπαρξη της φανταστικής πραγματικότητας που είχαμε δημιουργήσει για να ζούμε. Δεν ήξερα πότε ακριβώς το αποφασίσαμε αυτό, ούτε πότε ολοκληρώσαμε τον εφήμερο κόσμο μας σε εκείνο τον τόπο, αλλά δεν είχε σημασία γιατί στο τώρα μας δεν έλειπε τίποτα. Είχαμε ακριβώς ότι χρειαζόμασταν για να είμαστε πλήρεις από χρωματιστά θέλω και σκαλιστά κάνω. 

  Πότε πότε ο πλάτανος έριχνε επάνω μας φύλλα σαν έργα τέχνης, προσπαθώντας να μας συνδέσει με το υπαρκτό ή συμβάλλοντας στο δικό μας παραμύθι; Κάπου εκεί διάλεξες ένα φύλλο και μου το χάρισες. Αποφάσισα να το κρατήσω με σκοπό γυρίζοντας στη πόλη να φτιάξω ένα πίνακα. Έφερνα εικόνες στο νου μου με το καφετί χρώμα να φαντάζει αυθεντικό πάνω στο καμβά, μου άρεσε η ιδέα να μεταφέρω ολόκληρο κάτι τόσο εύθραυστο μέχρι την Αθήνα, αλλά περισσότερο απ' όλα μου άρεσε η δημιουργική στιγμή που μου είχε δημιουργήσει το δώρο σου. 

  Πάμε μέσα να κάνουμε μια βόλτα με τον χαρταετό; είπες, παρασύροντας τη σκέψη μου. Ακουμπήσαμε το φύλλο πάνω στη μπάρα και οι κουβέντες τρύπωναν έξυπνα μέσα στις χαραμάδες του παλιού ξύλου. Ήχοι και αισθήσεις σε μια έξαψις ερωτισμού και αν κρατηθήκαμε από την ούρα του χαρταετού και μας πήγε ψηλά ήταν για να πατάξουμε τη δυσπιστία μας, εκείνη που στο άλλο μας εγώ είχαμε αφήσει.

  Με ένα κλικ κράτησα το έργο τέχνης ζωντανό σε ένα καρέ, η επιθυμία όμως να μετατρέψω το κομμάτι που ο πλάτανος απέβαλλε σε μια σύνθεση που θα στόλιζε τον τοίχο του σπιτιού μου συνέχισε να υπάρχει, έτσι πήραμε το φύλλο μαζί. Βολευτήκαμε πάνω στη μεγάλη πεζούλα, κοιτώντας το ξεκίνημα της επόμενης μέρας. Η ψύχρα του πρωινού, ένωνε τα σώματα μας , λες και δε χώραγε να μπει τίποτα ανάμεσα μας. 

  Οι λέξεις δημιούργησαν αμφιβολίες της στιγμής που τρύπωσαν πονηρά ανάμεσα μας και έκαναν τις ψυχές μας να τρεμοπαίζουν από την αγωνία της εντύπωσης. Το ξέραμε ότι δεν υπήρχε νόημα στην άσκοπη απομάκρυνση μας, τονίζοντας τις διαφορές η ατμόσφαιρα άρχισε να ηλεκτρίζεται, τα απαλά χρώματα της ανατολής μάταια προσπαθούσαν να γλυκάνουν τους φόβους μας. 

  Τότε ένα ψυχρό αεράκι φύσηξε δυνατά και έκανε το φύλλο να στροβιλίζεται εμπρός μας. Το κάθε ίχνος δημιουργικής σκέψης εξαφανίστηκε, συνειδητοποιήσαμε ότι ο κόσμος μας άρχισε να απειλείται γεμίζοντας ρωγμές. Άπλωσες τα χέρια σου και χώθηκα μες την αγκαλιά σου, εκεί που δεν υπάρχουν αντιθέσεις και αμφιβολίες, εκεί που όλα δένουν απόλυτα. Δε πειράζει που έφυγε το φύλλο, φτάνει που το φευγιό του μας έκανε να έρθουμε κοντά. 

Την επόμενη μέρα κοιτώντας τις φωτογραφίες κατάλαβα ότι η επιθυμία μου να κρατήσω το χάρισμα σου είχε πραγματοποιηθεί!


Όλα κάπως έτσι ξεκίνησαν....θυμάμαι...θυμάσαι;




υ.γ. περί ορίων...
ποιος είμαι εγώ να βάλω όρια,
σε μια τέτοια ψυχή, 
σε ένα τέτοιο μυαλό.
Πανέμορφο!

20 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Επ, πάλι εδώ...
Σου έφερα και το δικό μου...

ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ

"Κάποιες φορές
σταυρώνονται οι σκιές
τότε που
κουτσά αγάλματα
τις προσπερνάνε
ή
όταν ράβεις τα χείλια
μη σου ξεφύγουν τα φιλιά
μπροστά στην άβυσσο
πέμπτης ξενοδοχείου κατηγορίας
με τους βουλωμένους νιπτήρες
να μη μπορείς
τις αποδείξεις να ξεπλύνεις
όταν έτριξε ο σουμιές
στο βρώμικο κρεβάτι
πάνω στο στρώμα
που βάφτηκε κόκκινο
κατά του εφιάλτη
ή
και μ' αυτόν
κατά -που νόμιζες -
της υστερίας
δίχως ν' ακουμπάς
τους τοίχους
μην πετάξεις
και φυγή γίνεις
κι ερωμένη των αιθέρων
και βρεθείς
στην ακτή των αστεριών
με όλα τα σύμβολα
της άλγεβρας -
με όλα τα αξιώματα
και τις παραστάσεις
της οργής -
που πήρα
σε πήρα αγκαλιά -
παιδί σε άλυτους
που ΄λεγαν
γρίφους -
με νύχτες πουτάνες
με φτηνό περιτύλιγμα αρώματος
των στημένων αναστεναγμών
στις σβέλτες κινήσεις της αρχής
που νωθρές έγιναν
εκεί
που ο χρόνος γλύφει
πλάτες μαστιγωμένες
σε ανήλικα κορμιά
στα στενά τα ανήλιαγα -
ιούδας ο ήλιος
που
ξεδοντιάζει την αθωότητα
καθώς
κουδουνίζουν τα κέρματα
στα πεζοδρόμια της καρδιάς
κι εκεί
δεν μπόρεσες
δεν είδες
το δάκρυ που δραπέτευε
για μια μπουκιά αγάπη
Κι εγώ
με μια γαρδένια στο χέρι
χάιδευα
χαιδεύω το έλα
στο δισταγμό του λεπτοδείχτη
πολυδουλεμένου ρολογιού
στο "ψιτ-!-" της πόρνης
και στου φαντάρου τη λαχτάρα
εδώ
που καις τα όνειρα
και καραμέλες γλύφεις
να ξεχαστείς
απ' την αλμύρα της θάλασσας
αυτήν
που κολλά - βδέλλα -
στους βράχους
και διαβρώνει τη ζωή

Σταυρώνονται
λοιπόν
κι οι σκιές
με σάρκα και οστά -
που παρέβλεψες -
σε δημόσια θέα
προς διασκέδαση του όχλου
που νόμιζαν

Κι όμως
οι ώμοι πετούν χέρια φτερά
κι η σκιά
στα δειλινά φτερουγίζει
και θεός γίνεται
γιατί
ο ημίθεος
είναι λίγος στο πέταγμα
των ονείρων της

Έτσι
και το καρφί σου στην καρδιά
αστόχησε στο θάνατο
και θρήνος σου γίνεται"

Σε φιλώ!!!

roundel είπε...

Καταιγισμός λέξεων, φράσεων, συναισθημάτων...
Δύσκολο να σχολιάσω το σχόλιο σου καλέ μου προμυθέα...
Κρατάω όμως για αρχή τον προτελευταίο στοίχο!
Σευχαριστώ:)

Ναύτης είπε...

δεν έχουν όρια οι ψυχές καλη μου
ούτε κι εμεις είμαστε οριοθέτες

θα μου επιτρέψεις να αναρτήσω το τραγούδι στο δελφίνι;

καλησπέρα σου!

υ.γ. σχόλιο δεν πάει σ'αυτη την ανάρτηση, σου στέλνω ένα φιλι.

roundel είπε...

*Ναυτης*
Welcome back πολυταξιδεμένε...
Φυσικά και σου επιτρέπω!
Τα όρια είναι για τη γη και η γη είναι για τους πολλούς!
φιλί

Βασίλης είπε...

...ένα δάκρυ ήρθε και στάθηκε...
και είναι καιρός που έχει φύγει τ'αδέρφι του...
Καθαρό και καλοδεχούμενο,λητρωτικό...
ΦΙΛΙ

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Το εδώ και τώρα του ενεστώτα στην τελευταία φράση σου είναι που συντηρεί το χρυσάφι και το πέταγμα του πλατανόφυλλου και δεν τ' αφήνει να πέσει!
Για όρια, ας μη μιλάμε...

Βάσσια είπε...

Κορίτσι μου, "έγραψες" στην ψυχή μου με αυτό το κείμενο!

Μόνο αυτό.

Σου εύχομαι μια όμορφη εβδομάδα
Φιλιά
:-)

roundel είπε...

*Βασίλης*
Τα δάκρυα πάντα είναι λυτρωτικά!
φιλί στα αλμυρά μαγουλάκια!

roundel είπε...

*Υπατία*
Ναι το εδώ και τώρα δημιουργεί από μόνο του ένα πέταγμα...ειδικά όταν η δυναμική του το επιτρέπει!

roundel είπε...

*Βασσια*
Μεγάλη μου τιμή να ''γράφω'' στη καρδιά σας κυρία μου!
Καλή βδομάδα
και χαμογελαστό φιλί

Spyros είπε...

Υπεροχο το κειμενο Μυρτω!

Νομιζω οτι το φυλλο παρασυρθηκε απο την δινη του κοσμου σας, και ενσωματωθηκε και αυτο μεσα στην φανταστικη σας πραγματικοτητα.. :)

roundel είπε...

*Spyros*
Σευχαριστώ Σπύρο!
Να είσαι καλά:)
Καλημέρες...

Velvet είπε...

"Άπλωσες τα χέρια σου
και χώθηκα μες την αγκαλιά σου"
Σε μια αγκαλια
Τι όμορφος που μοιάζει ο κόσμος

Καληνυχτα Ρουντελ

Unknown είπε...

Συγχαρητήρια...
Ομόρφυνες την καταθλιπτική
εικόνα του φθινοπώρου.
Το έκανες ερωτικό.
Τι χαπάκι είσαι τέλος πάντων;;;

Να προσθέσω και ένα αναμμένο τζάκι,
λίγα κάστανα στη θράκα και ένα κατακόκκινο κρασί;;;

Ζήτω το φθινόπωρο!!!

streetfox είπε...

Πέτα roudel! Πέτα !!
Όλα κάπως ξεκινάνε… κι αυτό το «κάπως» είναι μαγικό!

Θαυμάζω το μοίρασμα σου.

roundel είπε...

*Velvet2*
To "χώθηκα" τώρα που το βλέπω θα μπορούσε να γίνει και "σώθηκα"!
Με αγκαλιές πάντα μοιάζει ο κόσμος όμορφος:)
Καλημέρα βελβετ!

roundel είπε...

*jtv*
Είναι που έμεινα αρκετά στον πλανήτη happy αυτό το καλοκαίρι και έχω να σας δίνω...

Κάστανα όχι στο τζάκι, την έχω πατήσει, αλλά το κρασάκι καλοδεχούμενο, κρύο να δούμε πότε θα κάνει αλλά δε πειράζει στη τελική ανάβουμε το ερ κοντισιον!

Άντε καλημέρα και βλέπουμε:)

roundel είπε...

*streetfox*
Αυτό ακριβώς αλεπουδάκι!

Σευχαριστώ...

ΚΑλημέρες:)

Ανώνυμος είπε...

Και σαν σπάσεις τα όρια ... τράβα και μένα μαζί σου...

θυμάσαι; Τα όρια είναι για να μας περιορίζουν... μου είχες πει; ...

Το πέταγμα ... φευγιό είναι μαζί / χωρίς... σου

roundel είπε...

*Οδοιπόρος*
Στο είχα πει ή το σκέφτηκα;

Με τις τελευταίες λέξεις θα μπορούσα να φτιάξω διάφορες προτάσεις...ωραίο παιχνίδισμα!

Δεν ήξερα ότι θέλεις να έρθεις πέρα από τα σύνορα...