Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

~3.Ο μεγάλος έρωτας...

  



  Στο νησί όλα κυλούσαν αργά, οι άνθρωποι κορόιδευαν τον χρόνο απροκάλυπτα, περπατούσαν αργά, μιλούσαν αργά, ζούσαν αργά. Δεν ήταν μόνο αυτό όμως, φαίνονταν σαν να ήταν σε έναν μόνιμο αποσυντονισμό. Τους μιλούσες και δεν ήσουν σίγουρος αν έχουν καταλάβει τι τους είπες. Δε μας πείραζε αυτό, είχαμε χρόνο, είχαμε υπομονή, ξεχνιόμασταν και μεις στο ρυθμό τους και αν καμιά φορά πεινούσαμε πολύ, μπαίναμε με θάρρος στη κουζίνα και βοηθούσαμε στο στρώσιμο του τραπεζιού.


  Μετά τη πρώτη βδομάδα, ήταν σίγουρο ότι οι συνισταμένες μας είχαν αποσυντονιστεί πλήρως. Στο νησί δεν είχαμε καλό σήμα, που αυτό σημαίνει ότι τα κινητά μας έπιαναν σε συγκεκριμένο σημείο, είχαμε χάσει την επαφή με τον  έξω κόσμο  Πότε πότε παίρναμε τους γονείς μας για να μην ανησυχούν και αυτό. Οι βασικοί μας άξονες τρεμόπαιζαν στις δυνατές δονήσεις του νησιού, μέσα μας κάθε μέρα κάτι μετακινούταν, κάθε μέρα το ψάχναμε και αλλού, κάθε μέρα το βρίσκαμε δίπλα μας, μέσα μας, στο νησί και το χάναμε πάλι. Ένα παιχνίδι με τις αντοχές μας ή πολλά μικρά μαζί.


  Με τον Άγγελο είχαμε γνωριστεί πριν μερικά χρόνια, ήμασταν αλλιώς τότε και γω και εκείνος. Τη πρώτη φορά που τον είδα, στα μάτια του αντίκρισα έναν μεγάλο βαθύ φόβο. Με τον καιρό αυτό άρχισε να εξαφανίζεται. Νομίζω ότι τον ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή, σιωπηλά και διακριτικά έτσι όπως άρμοζε τότε στις περιστάσεις. Ωστόσο κάθε φορά που βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο, δε χάναμε την ευκαιρία να ξεμοναχιαστούμε σε κάποιο δωμάτιο για να πούμε πιο ήσυχα τα νέα μας. Το χαμόγελο σε κάθε μας συνάντηση ήταν αμοιβαίο, όμως μέχρι εκεί. Στη Νίσυρο αποφασίσαμε να πάμε εντελώς τυχαία, η Εύα θα ήταν εκεί, εγώ ήδη είχα αποφασίσει να πάω να τη βρω και ο Νώντας θα ερχόταν έτσι και αλλιώς γιατί ήδη ήταν σε ένα κοντινό νησί. Ο Άγγελος το αποφάσισε τελευταία στιγμή και ακριβώς εκείνη η στιγμή άλλαξε όλη τη τροπή της ιστορίας. Δεν είχα σκεφτεί τι ακριβώς προσδοκούσα από αυτή τη σχέση, μου άρεσε που επικοινωνούσαμε, που τον ένιωθα κοντά μου, μου άρεσε η κόντρα μας και οι διαφωνίες μας. Έτσι άφηνα τον χρόνο να περάσει χωρίς να προσμονώ για κάτι.

  Ένα απόγευμα οι υπόλοιποι είχαν πάει για μπάνιο και εμείς είχαμε ξεμείνει στο σπίτι ρίχνοντας έναν υπνάκο. Συνήθως όποιος ξύπναγε πρώτος, ξύπναγε και τον άλλον. Εκείνο το απόγευμα δε θυμάμαι ποιος άνοιξε πρώτος τα μάτια του, το μόνο που θυμάμαι είναι πως στο μεταίχμιο μιας ονειρικής πραγματικότητας και ενός πραγματικού ονείρου βρεθήκαμε πολύ κοντά, τόσο που δε πήγαινε άλλο. 
Εκείνο το απόγευμα ένας μεγάλος έρωτας, ο μεγαλύτερος της ζωής μου, πέταξε τα πρώτα του άνθη κατά μεσής του καλοκαιριού. 


  Την επόμενη μέρα καθώς βρεθήκαμε όλοι μαζί για να πιούμε τον πρωινό μας καφέ συνειδητοποιήσαμε ότι λίγες ώρες μετά τη χθεσινή μας στιγμή, πάνω στις μαύρες πέτρες της κοντινής παραλίας ένας ακόμη έρωτας γεννήθηκε. Τα πρόσωπα μας ήταν αναψοκοκκινισμένα, οι καρδιές μας χτυπούσαν δυνατά και τα γελάκια πήγαιναν και ερχόντουσαν. 




David Bowie ~ Wild is the wind

  
 
συνεχίζεται...

16 σχόλια:

annanas είπε...

Μ' αρέσει πολύ η ιστορία σου. Αναμένω με περιέργεια τη συνέχεια :)

roundel είπε...

Χαίρομαι που σου αρέσει φρουτάκι:)
Τελικά είναι δύσκολο να γράφεις με συνέχειες!

φιλί

Ανώνυμος είπε...

Παρατήρησα μια ασυνέχεια....
Από το πολύ κοντά .. μέχρι τον πρωινό καφε.

χμμμμ ....

roundel είπε...

*themadinme*
Προσπαθώ να είμαι διακριτική!
Πιάνει;

Ανώνυμος είπε...

nope

roundel είπε...

Αυτό σημαίνει ότι μάλλον εξάπτω τη φαντασία σας!
Μαρέσει...

~reflection~ είπε...

σσσσσστττττττττττ...

περπάτα αργα...ακομη πιο αργα.... κι άλλο πιο αργα...
πανω στα μαυρα βότσαλα των ματιων μου....

εκει που η ευαισθησία μου φιλοξένησε τον μεγαλο έρωτα του αναπόφευκτου πεπρωμενου....


φιλι Υπεροχο Κορίτσι...βοτσαλακι στα χερια σου.....

roundel είπε...

*~k.a.k.i.a-p.~*

μερικές φορές σκέφτομαι πως αν μια μικρή λεπτομέρεια άλλαζε στο πριν μας θα έδινε εντελώς διαφορετικό νόημα στο παρόν μας...

όλα γίνονται έτσι όπως τους πρέπει...τη στιγμή που πρέπει!

βοτσαλάκι στα χέρια μου λοιπόν

φιλί σου όμορφη

Ανώνυμος είπε...

Στο καλύτερο σημείο το έκοψες, το να σου πω πως ανυπομονώ για τη συνέχεια, νομίζω περιττό.
Καλησπέρα roundel μου...

roundel είπε...

*Lilium*

ετοιμάζεται λουλουδάκι ετοιμάζεται!

καλησπέρα καλό μου

Wicca είπε...

Οι σχέσεις έχουν ανοιχτές τις αγκαλιές. Δε χρειάζεται να προσδοκάς κάτι από αυτές. Σου δίνουν τα πάντα χωρίς να τα ζητήσεις. Και μερικές φορές, χωρίς να είσαι έτοιμος να τα δεχτείς!

Βάσσια είπε...

Γράφεις σε σχόλιο ότι είναι δύσκολο να γράφεις σε συνέχειες...

πρόσφατα σκεφτόμουν πόσο ίσως λάθος είναι να ζω/ζούμε με συνέχειες.....

Για σένα τώρα :-), στο έχω ξαναπεί ότι μου αρέσουν οι ιστορίες σου.

φιλιά
καλό σου βράδυ
:-)

NOSTOS είπε...

Oμορφη η ιστορια σου..θα αναμενω κι εγω την συνεχεια..καλο σου βραδυ..

roundel είπε...

*Γουΐκα*

Οι σχέσεις είναι σαν τα κιντερ έκπληξη, βρίσκεις ένα ποστοκαλί κουτάκι και δε ξέρεις τι θα βρεις μέσα, παίζει να ξενερώσεις τρελά παίζει και να γουστάρεις πολύ...

Όλα παίζουν...

roundel είπε...

*Βάσσια*

Όλα μια συνέχεια είναι το δύσκολο είναι να κάνεις τις συνδέσεις!

Σευχαριστώ:)
Καλό βράδυ
φιλί

roundel είπε...

*NOSTOS*

Σευχαριστώ:)
Καλώς μας ήρθες