Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Το ποντίκι.

 
 Όταν σε είδα για πρώτη φορά νόμιζα πως ήσουν ποντίκι. Ένα μαύρο ποντικάκι με τσιριχτή φωνούλα. Κοντέψαμε να σε πατήσουμε με το αυτοκίνητο, ευτυχώς που είχα μαζί μου τον αετό και σε είδε. Δεν ήξερα τι να σε κάνω, παρ' όλα αυτά σε πήρα μαζί, καθάρισα προσεκτικά τα αίματα που είχες πάνω σου από την πρώτη βίαιη εμπειρία και σε τύλιξα με την άκρη μιας κουβέρτας. Έκλεισα το φως, ήθελα να κοιμηθώ, να έρθει το πρωί για να δω αν ακόμα θα αναπνέεις. Όμως εσύ φώναζες ασταμάτητα, ο φόβος σου είχε γεμίσει το δωμάτιο και εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Έκλεινα τα αυτιά μου πιστεύοντας ότι θα σταματήσεις αλλά εσύ φώναζες ακόμα πιο δυνατά. Σηκώθηκα απελπισμένη και σε πήρα μαζί μου στο κρεβάτι, βρήκες την θέση σου πάνω στον λαιμό μου και έτσι ήρθε το πρωί.

Είχα μεγάλη αγωνία, όλοι έλεγαν ότι δεν θα τα καταφέρεις, αλλά εγώ το ήξερα από την πρώτη στιγμή που σε είδα, ήθελες να ζήσεις και γω σε βοήθησα. Γι' αυτό σε ονόμασα Άρη, ήσουν προκλητικός, πολεμούσες περήφανα, ακολουθώντας την παρόρμηση της φύσης σου.
Άραγε πως ήταν ο κόσμος όταν άνοιξες τα μάτια σου; Πως σου φάνηκε που είδες εμένα και όχι τη μαμά σου; Σίγουρα αυτή ήταν η δεύτερη βίαιη εμπειρία. 

Με τον καιρό μεγάλωσες και γίναμε φίλοι, κάναμε διακοπές μαζί, στις παραλίες και στα ποτάμια, και ήσουν τόσο ευτυχισμένος και γω πολύ χαρούμενη που σε είχα. Τσακωνόμασταν και μετά τα ξσναβρίσκαμε και εσύ συνέχιζες να είσαι πιστός και γω συνέχιζα να σε έχω στη ζωή μου. 

Σε σένα που αγαπώ τόσο πολύ........

2 σχόλια:

Unknown είπε...

O πιο πιστος συντροφος για παντα.Χωρις ειρωνια,πονηρια,κακια.....

roundel είπε...

jtv,
χωρίς τίποτα...
έτσι απλά και αληθινά...