Θα πάω!

  

  Πήγαινε πάνω κάτω μέσα στο μικρό μου σπίτι, άναβε το φως της τουαλέτας, μετά το έσβηνε έπαιρνε την θήκη με τον καπνό της, μετά την πέταγε νευρικά στο πάτωμα, ήθελε να ξεβαφτεί, έπαιρνε της πυτζάμες της, ούτε εκείνη δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει. Μετά από αρκετή ώρα ανησυχίας βρήκε την θέση της πάνω στο κρεββάτι. Ο σκύλος πήγε κοντά της και την φίλησε το πρόσωπο, κάθισε ήσυχος δίπλα της και εκείνη άρχισε να κλαίει. Κάθισα σε ένα σκαμπό στο πάσο και έστριψα ένα τσιγάρο. Η ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι παρ' όλη την ένταση είχε μια ανεξήγητη αρμονία. Ύστερα από λίγα καταπιεσμένα δάκρυα, σηκώθηκε, της πέταξα το τσιγάρο και τον αναπτήρα. Το βλέμμα της ήταν σκοτεινό και τα μάγουλα της κατακόκκινα, είμαι σίγουρη πως ήθελε να βάλει τις φωνές, να φωνάξει για αυτά που την πόνεσαν να κλάψει για εκείνα που την πρόδωσαν. Όμως εκείνη παρέμενε σχεδόν ακίνητη, ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Κάπνιζε, την μια χαμογελούσε και την άλλη κούναγε το κεφάλι της. Δεν τολμούσα να μιλήσω, δεν ήθελα να χαλάσω την πολύτιμη στιγμή της, δεν ήθελα να την επηρεάσω, δεν ήθελα τίποτα, την αγαπούσα πολύ και εκείνη το καταλάβαινε. Σήκωσε τα ολοστρόγγυλα μάτια της και με κοίταξε. Την ρώτησα  τι σκέφτεται. Θέλω να φύγω μου είπε, να πάω να τον βρω αλλά φοβάμαι, φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι εμένα, φοβάμαι εκείνον και ίσως είναι μαλακία. Εντάξει ναι ίσως να είναι μαλακία αλλά αρκετές φορές κάνουμε και από αυτές και αν δεν πας δεν θα μάθεις ποτέ αν τελικά ήταν. Κάθισα δίπλα της, με κοίταξε με μάτια υγρά, έσβησε το τσιγάρο στο τασάκι και σηκώθηκε.  Θα πάω και ας μου βγει και σε κακό!