Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Για πάντα...


  Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό μόνο η λάμψη του κεριού ήταν αυτή που έκανε τα γυμνά τους σώματα να ξεχωρίζουν. Οι σάρκες άλλοτε ζωντάνευαν και άλλοτε έμεναν ακίνητες σαν να ήταν νεκρές . Τα παράθυρα ήταν κλειστά, έξω όλα ήταν άσπρα, ο χρόνος έμοιαζε σαν να είχε σταματήσει καμία φορά ακούγονταν οι κραυγές των λύκων και έκαναν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο νεκρική. Εκείνη που και που σηκωνόταν και το μαύρο βελούδο των μαλλιών της άστραφτε μες στο σκοτάδι, καθόταν στην άκρη του παραθύρου και φανταζόταν πως δεν έχει γεννηθεί ποτέ, μετά ξάπλωνε πάλι, ακουμπούσε το χλωμό πρόσωπο της στο μαξιλάρι και ένιωθε σαν να μην υπήρξε ποτέ. Οι σκέψεις είχαν σταματήσει εδώ και καιρό, τους είχαν ξεχάσει σ' αυτό το δωμάτιο. Ήταν σαν να ζούσαν στο κενό, δεν είχε σημασία πια τίποτα γι' αυτούς. Όσο περνούσε ο καιρός ξεχνούσαν από που ξεκίνησαν, πως βρέθηκαν σε αυτό το δωμάτιο, ποιοι ήταν πριν. Όλα ήταν μετέωρα σαν να μην υπήρχε υπόσταση, ακόμα και η ίδια τους η αντίληψη είχε αρχίσει να εξασθενεί. Τον περισσότερο καιρό ένιωθαν πολύ κουρασμένοι και κοιμόντουσαν, αλλά μέχρι και τα όνειρα τους ήταν σαν μαύρα άδεια κουτιά. Κάποια στιγμή ξέχασαν και τα ονόματα τους, ήταν σαν να είναι ξένοι μέσα στη μοναξιά τους. Δεν μιλούσαν άλλο, δεν είχαν τίποτα να πουν. Που και που έμπαινε λίγο αεράκι μέσα από τα κλειστά μπατζούρια και τους έκανε να ξυπνάνε με μια σύσπαση στα χείλια τους, αλλά μέχρι και αυτό πια δεν ήξεραν τι είναι.


  Εκείνη στην αρχή δεν άντεχε άλλο, ήθελε να φύγει αλλά όσο εκείνος της έλεγε πόσο την αγαπάει εκείνη έμενε. Ήταν ανασφαλής πλάσμα ζούσε για μια αγκαλιά, είχε μέσα της πολύ αγάπη αλλά όσο περνούσε ο καιρός όλο και μαύριζε, όλο και σταματούσε να χαμογελάει, όλο και σταματούσε να μιλάει, όλο και σταματούσε να ακούσει. Ήθελε να κλείσουν την αγάπη τους σε ένα δωμάτιο για να μην τους τη πάρει κανείς, της έλεγε παλιά εκείνος. Εκείνη χαμογελούσε και του έλεγε ότι θα μείνουμε μαζί μέχρι να σταματήσουμε να υπάρχουμε. Θα μείνουμε μαζί για πάντα. Αυτό το πάντα, μια λέξη που φέρνει ασφάλεια και μεγαλοπρέπεια. Μια λέξη που μια σε ζωντανεύει και μια σε θάβει.

  Τώρα δύο αποστεωμένα κορμιά σε αγώνα στάσης, επίμονα να περιμένουν να έρθει το πάντα για να λυτρωθούν. Δύο κορμιά που σταμάτησαν όλες τις λειτουργίες τους για χάρη της αγάπης ή για χάρη του φόβου? Σταμάτησαν πια να αναρωτιούνται, σταμάτησαν πια να θέλουν, σταμάτησαν πια να ονειρεύονται. Στην αρχή την λάτρευε σαν να ήταν θεά του, ξυπνούσε και κοιμόταν με την ανάσα της και ανάσαινε για εκείνη. Περνούσαν ώρες ατελείωτες στο κρεβάτι προσπαθώντας να πνίξουν τον πόνο τους, να λυτρώσουν την ψυχή τους, να καταφέρουν κάποια στιγμή να ζήσουν ελεύθεροι. Αλλά αυτή η επιθυμία γινόταν όλο και μεγαλύτερη φυλακή και σιγά σιγά τους έπνιγε. Εκείνος άρχισε να ξεχνάει πρώτος, βυθίστηκε μέσα στις ατελείωτες σκέψεις του, μερικές φορές μονολογούσε θαρρείς πως μιλούσε με τον ίδιο του τον εαυτό. Με τον καιρό την ξέχασε, σταμάτησε να νιώθει την παρουσία της μέσα στο δωμάτιο και εκείνη άρχισε να κλαίει. Έκλαιγε για ώρες για μέρες για χρόνια. Μερικές φορές αναρωτιόταν αν είχε ποτέ πόρτα αυτό το δωμάτιο. Πέρασε ο καιρός και ξέχασε και εκείνη, μόνο που καμιά φορά σιγοτραγουδούσε χωρίς να έχει συνείδηση.

   Μέχρι που για μια στιγμή άκουσε. Άκουσε ένα διακριτικό πετάρισμα και μετά ένα κελάηδισμα. Σηκώθηκε νωχελικά και στάθηκε μπροστά στο παράθυρο. Εκεί μπορούσε να ακούσει καλύτερα, ξαφνικά μια ζέστη άρχισε να την τυλίγει, κοίταξε εκείνον. Ήταν ξαπλωμένος στην δερμάτινη πολυθρόνα, τυλιγμένος με μια κουβέρτα, τα μάτια του ήταν ανοιχτά αλλά το βλέμμα του παγωμένο. Γύρισε ξανά το βλέμμα της στο παράθυρο και αναρωτήθηκε για πρώτη φορά μετά από αιώνες, αναρωτήθηκε τι κάνει εκεί μέσα. Άνοιξε το παράθυρο και μπήκε μέσα το φως του ήλιου. Έβαλε τα χέρια της μπροστά στα μάτια της και έμεινε εκεί για πολύ ώρα, άκουγε την μελωδία του μικρού ξυπνήματος της και ένιωθε τον ήλιο να ζεσταίνει το άψυχο κορμί της. Όταν πια ένιωσε ότι κάθε ίνα του σώματος της έχει πια γιατρευτεί από τον πόνο του σκοταδιού, άνοιξε τα μάτια της και μια σκέψη πέρασε από το μυαλό της. ''Ήρθε η άνοιξη.''

7 σχόλια:

annanas είπε...

Χα! Πάρα πολύ γνώριμο το σκηνικό που περιγράφεις. Η ιδανική κατάληξη θα ήταν αυτή:
http://www.youtube.com/watch?v=53P9WGvgRoQ

αλλά...

roundel είπε...

Καλό και ιδανικό!
Μάλλον αυτό θα ήθελαν και εκείνοι αλλά.... τελικά δεν τα κατάφεραν να.... ¨: )

Σταλαγματιά είπε...

''Ήρθε η άνοιξη.''

Νομίζω πως η άνοιξη μπορεί να τα γιατρέψει όλα!!
Εμένα με αλλάζει σίγουρα :)

Καλο σου βράδυ!!

roundel είπε...

Να πιούμε σήμερα στις αλλαγές λοιπον, σε αυτές που ήρθαν και θα έρθουν και στην μυρωδιά των νυχτολούλουδων!

Unknown είπε...

Mια σχεση που την εχει φθειρει ο χρονος.Μια εποχη που σβηνει τις φθορες.

roundel είπε...

jtv,
έστι ακριβώς είναι!
Ας αφήσουμε λοιπόν την εποχή να κάνει την δουλειά της : )

Unknown είπε...

Ο ανθρωπος κανει την εποχη και οχι η εποχη τον ανθρωπο.Εμενα παλι,μου αρεσει οτι στραβο και αναποδο γινετε με τον καιρο.