Σύγχυσης μες την ησυχία.

 

 Είναι αυτή η στιγμή που όλα συναντιούνται γιατί απλά δεν σταμάτησαν ποτέ να τρέχουν. Μπορεί και να συμβεί σου λέω αλλά πάλι μόνη μου μιλάω αλλά ότι και να πω σήμερα δικαιολογείται, (excuse me αλλά κάπου πρέπει να τα πω και γω, όλο ακούω) γιατί πια διανύω το δεύτερο 24ωρο άυπνη. Μπροστά από αυτή την οθόνη να παλεύω με τις βίλες των Παριανών και την υπηρεσία της αρχαιολογίας, να φτιάχνω λιθοστόλιστους τοίχους και πέργκολες, πισίνες και σαλόνια με τζάκι, με άπειρα φλυτζάνια καφέ και μάτια που είναι έτοιμα να πετάξουν (και ο σκύλος δίπλα να ροχαλίζει του καλού καιρού. Σκυλίσια ζωή σου λέει μετά, μια χαρά!)
  Αχ να μπορούσα να μπω στον υπολογιστή και να κάνω μια βουτιά στην πισίνα τους, να καθίσω λίγο στον ήλιο και να αγναντεύω το απέραντο γαλάζιο. Να μην σκέφτομαι τίποτα. Άντε αρχίσαμε πάλι με τις τάσεις φυγής, έτσι όταν δυσκολεύομαι πονάει το χέρι μου, θέλω να φύγω, ξινίζω τα μούτρα μου και τέτοια. Θα συμβεί ναι αλλά εγώ δεν παίρνω την ευθύνη για όλα και αυτά τα αθάνατα πρεζάκια που ντύνονται σαν άγγελοι και ξεγελούν, ναι και μερικές φορές πιστεύω ότι μου λένε γιατί να σου πω έτσι και αλλιώς ο καθένας λέει αυτό που είναι να πει και παίρνει και την ευθύνη του κιόλας. Πω πω τα' χω παίξει! Σκεφτόμουν τα ενοχικά σύνδρομα το βράδυ καθώς δούλευα, θέλω να γράψω κάποια στιγμή για αυτά αλλά να έχω κοιμηθεί όμως πρώτα. Τα περιστατικά λοιπόν που νιώθουν πως φταίνε για όλα και μετά έχουν ενοχές και φορτώνονται είναι από τα πιο δύσκολα, καλά δεν μιλάμε τώρα για κλινικές καταστάσεις αυτό είναι άλλο. Τέτοιο καλόπραγμα ήμουν και γω... Πέρασα πολύ δύσκολα, μεγάλο φορτίο! Έτσι έμαθα, συνηθισμένη να κουβαλάω και δυστυχώς αντέχει πολλά η ανθρωπίνα.Ε μέχρι να επαναπροσδιορίσω μου πήρε καιρό. Σήκω και ξανακάτσε ένα πράγμα. Τέλος πάντων τι το ανοίξαμε αυτό το θέμα πρωί πρωί? Άντε να δούμε ποία ώρα της ημέρας ακριβώς θα σωριαστώ.
Κλείνω τώρα φιλί.