Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Τώρα που ξεκάθαρα κοιτάζω...

 Κάποτε πληγώθηκα πολύ
μετά φοβήθηκα
και άρχισα να πληγώνω
μετά φοβήθηκα περισσότερο
και ήθελα να κρυφτώ
έφτιαξα μια τρύπα
πολύχρωμη με ένα ζωγραφιστό ουρανό στο ταβάνι
να μην ακούω, να μη μιλάω, να μη βλέπω
για λίγο καιρό ήταν ωραία εκεί μέσα
(αν εξαιρέσεις βέβαια τους εφιάλτες
που τελικά δεν λείπουν από κανένα παραμύθι)
όμως οι λέξεις τελείωσαν, τα συναισθήματα τελείωσαν και αυτά
και έπρεπε να βγω πάλι έξω
μετά βρήκα εσένα
είχες μέσα σου ένα τεράστιο κάστρο με κρυμμένους θησαυρούς
τους εξερεύνησα, τους ρούφηξα
μαζί με αυτούς και όλα τα υπόλοιπα
και έτσι όπως σε είχα μέσα μου
άρχισες να μεγαλώνεις
και γω να μικραίνω
ήθελα πολλές φορές να ξεράσω
αλλά φοβόμουν μη σε λερώσω
και συ όλο και μεγάλωνες
για λίγο καιρό με έπεισα ότι πολύ διακριτικά κατάφερνα να υπάρχω
και συ ήσουν ασφαλής στο μέσα μου
μέχρι που μια μέρα μεγάλωσες πολύ
άρχισα να πονάω
προσπαθούσες να γιατρέψεις τις πληγές που είχαν δημιουργηθεί
όσο και αν προσπαθούσες, δεν γινόταν τίποτα
εκείνες όλο και μεγάλωναν, αντέγραφαν εσένα
και τότε κατάλαβα ότι ήθελες να βγεις
μάζεψα όσες δυνάμεις μου είχαν μείνει και έσκασα
ό ήχος της έκρηξης σε τρόμαξε
σε τρόμαξαν και τα κομμάτια μου, που σκορπίστηκαν γύρω σου
και γω πόναγα και φοβόμουν μαζί
δεν ήξερες τι να κάνεις, ούτε γω ήξερα
εσύ ένιωθες ελεύθερος αλλά σε πλήγωσε η έκρηξη
και γω ξαλάφρωσα αλλά με πλήγωσε το κενό
προσπάθησα να μαζέψω ξανά τα κομμάτια μου
και συ να μαζέψεις το τεράστιο εγώ σου
δεν γινόταν αλλιώς τώρα είμαι σίγουρη γι' αυτό
τα καταφέραμε
και έτσι γίναμε δύο ξανά
δύο κανονικά
ούτε πολύ μεγάλα, ούτε πολύ μικρά
και η πρώτη μου αντίδραση θα ήταν να φοβηθώ πάλι
να πληγώσω πάλι
και μετά να φοβηθώ περισσότερο
και να κρυφτώ στην όμορφη τρύπα μου
δεν είναι το ίδιο όμως
δεν φοβάμαι πια
δεν έχω ανάγκη να πληγώσω
αγαπάω τόσο πολύ για να μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο
και τώρα είμαι έτοιμη
ελεύθερη πια να απολαύσω
τα πάντα

 

Υ.Γ. Let open Θυμάσαι μια φορά που ήμασταν στο Πόρτο Ράφτη νομίζω και τρώγαμε ψαράκια?
Θυμάσαι μια κουβέντα που κάναμε που σου έλεγα ότι θέλω λίγα χρόνια ακόμα μέχρι να φύγει αυτό το πράγμα από πάνω μου?
Με ρώτησες ποιό?
Αλλά τότε δεν μπορούσα ξεκάθαρα να σου απαντήσω.
Τώρα όμως ξέρω ότι έφυγε....

12 σχόλια:

fish eye είπε...

απο τα ομορφοτερα, τα πιο ρεαλιστικα λογια που εχω διαβασει.. μπραβο..

Let open red and green είπε...

Ποιο έφυγε?

(μετά από χρόνια η ίδια ερώτηση...)

Ποιος είναι αυτός με το κάστρο και το τεράστιο εγώ?

Ο "άγγελος κυρίου" που λέγαμε?

Συγνώμη που δεν καταλαβαίνω αλλά ήσουν πάντα κι εσύ ...αρκούντως αινιγματική !!!

Εμένα πάντως, παρά τις επαναστάσεις και τα λάβαρα που σήκωνα προχθές, το δικό μου το γινάτι καλά κρατεί...

Γαμώ το διάολό μου

Γιατί μπορεί εσένα να ήταν "άγγελος" αλλά εμένα ήταν δαιμονισμένος άγγελος!!!

Θυμάμαι, που και που, πόσο είχα υποφέρει στα χέρια της και λέω "καλά μαλάκας είσαι? μετά από τόσα χρόνια?"

Και πάλι, λέω μετά, είχε βέβαια υποφέρει κι εκείνη από μένα...

Α την καημένη...

Όμως εγώ ήθελα πάντα το καλό της...
...Ενώ εκείνη ήθελε... επίσης το καλό της...

Ρε Roundel τι το ψάχνεις... Ότι και να λέμε γι' αυτά, όσο κι αν γνωρίζουμε κι άλλους ανθρώπους, κι άλλους... (εγώ, όπως ίσως ξέρεις, μόλις τώρα βγήκα από δυόμισι χρόνια σχέση)

Όλα καταρρίπτονται ...όταν περπατάς στο δρόμο και βλέπεις στο απέναντι πεζοδρόμιο, η μέσα σ' ένα αυτοκίνητο, ή στο παράθυρο ενός λεωφορείου, μια μορφή: που μοιάζουν τα μαλλιά, ή το περπάτημα, ή το ρούχο που φορά, ή ο τρόπος που το φορά... μ' εκείνη... και η καρδιά σου αρχίζει να χτυπά στο διπλάσιο ρυθμό ανά δευτερόλεπτο... κι ας έχουν περάσει χίλια χρόνια, με τόσους άλλους υπέροχους ανθρώπους, που έμαθες κοντά τους τόσα και τόσα, και πληγώθηκες και πλήγωσες πάλι, και κοιμήθηκες και ξύπνησες, κι έφαγες από το ίδιο πιάτο, κι αρρώστησες κι αρρώστησε, και γέλασες και γέλασε και κλάψατε μαζί...

Κι όμως ...πάντα τα μάτια, στο ξάφνιασμα,
στον ήλιο, και στη νύχτα...

αναζητούν εκείνη

ShitShitShitShitShitShitShitShitShitShitShit

Υ.Γ. Έλα καμιά πέμπτη βράδυ από το καφενείο στη Στρούγκα να πιούμε κανά πιοτί. Το Σάββατο έχουμε εκδηλώσεις για την πρωτομαγιά

Let open red and green είπε...

Τι 'ν αυτό το πράγμα στο ποστ?

Ακτινογραφία δοντιού ? Με τερηδόνα?

Πονόδοντος?

α... μάλλον συμβολικό...

Σταλαγματιά είπε...

Τώρα μπορείς να αναπνέεις χωρίς βάρος στο στήθος, μπορείς να χαμογελάς χωρίς τσίμπημα στην καρδιά, υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία;


Φιλί

roundel είπε...

❤,
αληθινά σ' ευχαριστώ!

Let open,
τι πανικός είναι αυτός?
τελικά δεν θα φύγω το σκ
οπότε μάλλον θα με δεις.
και θα τα πούμε από κοντά
γιατί είναι πολλά....

Σταλαγματιά,
έτσι λέω και γω
θα δούμε....

καληνύχτα και όνειρα γλυκά σαν εσάς :)

roundel είπε...

let open,
όχι δεν είναι εκείνος,
αυτό το πράγμα στο ποστ είναι
ένα παγάκι που μοιάζει με δόντι!

it is είπε...

χμμμ... είδες? καλό είναι που ξέρασες αυτά που απορρόφησες? ε? :p

Αυτοί που κάνουν κακό στους άλλους πάντως, είτε είναι βλάκες και δεν καταλαβαίνουν πως κάνουν κακό στον ίδιο τους τον εαυτό, είτε δεν είναι καλά με τον εαυτό τους...

Το καλό είναι πως από αυτά που γράφεις, φαίνεται να είσαι καλύτερα... γιατί βλαμμένη δεν είσαι... :p Όχι πολύ, έστω χαχαχαχα :D Καλησπέρες :)

roundel είπε...

it is,
πόσο χαίρομαι που ήρθες από δω!

Άμα ξέρναγα καλά θα ήταν... αλλά έσκασα!
Δεν ήταν καλά τα φίλτρα μου!

Όσες φορές πίστεψα ότι πλήγωσα, ήταν μεγάλο ψέμα γιατί τελικά κατάλαβα ότι το δικό μου πληγώνω απέχει πολύ από το πληγώνω των άλλων.
Παλιά όμως αυτά, τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα και μέσα στο μυαλό μου και γύρω μου.
Και ναι καλά το' πες είμαι λίγο βλαμμένο....

Υ.Γ. Καλώς ήρθες και ελπίζω να μας ξανάρθεις :) !

Unknown είπε...

Αγαπητή....η απόλυτη,φαντάζομαι,ειλικρίνεια και η τρέλα που κουβαλάς στο να τα δίνεις όλα για όλα σε κάποιον άνθρωπο,είναι αυτό που πληγώνει.Έτσι όμως σέβεσαι τον άνθρωπο και τον εαυτό σου.
Η ψυχολογία μας,είναι ανάλογη των σκέψεών μας.Όσο πιο θετικές και αισιόδοξες είναι αυτές,τόσο καλύτερα νιώθουμε.
Αφού τα κατάφερες...ΜΠΡΑΒΟ!!!

Και γω είμαι λίγο βλαμμένος...

Καλή πρωτομαγιά σε όλους μας.

roundel είπε...

jtv,
το θέμα είναι ότι, ίσως τελικά να μην χρειάζεται να τα δώσουμε και όλα μα όλα!

Ελπίζω σήμερα να έφτιαξες το πιο όμορφο στεφάνι!

Σε φιλώ γλυκά:)

theorema είπε...

Μήπως η θλίψη φεύγει και η χαρά της ζωής έρχεται? :-)))

roundel είπε...

Καλό μου θεώρημα φάνηκε ε?
Και που σε ακόμα :)