Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Κλικ, μπιιιπ, τσικ...




  Ξέρεις κάτι έχω ξεχάσει πως είναι να μην έχεις διαβήτη, να μη κάνεις πάμπολλες μετρήσεις τη μέρα, να μην υπολογίζεις υδατάνθρακες και να μην κάνεις ινσουλίνη. Να μην χρειάζεται φεύγοντας για ένα ταξίδι να πρέπει να προετοιμάσεις τα σεα σου, να μην έχεις και τόσες επαφές με γιατρούς κάθε μήνα, να μην χρειάζεται να κάνεις εξετάσεις κάθε 6 μήνες. Να μην χρειάζεται να καθησυχάζεις τους γύρω σου για αυτό που έχεις, λέγοντας τους πως και συ φυσιολογικός είσαι απλά κάνεις τη δουλειά που θα έκανε εκείνο το τμήμα του παγκρέατος σου. Να μην σε κοιτάνε σαν εξωγήινο όταν τους λες ότι έχεις πάθει υπογλυκαιμία όταν ενδιάμεσα από τις τεκίλες αρχίζεις να κατεβάζεις χυμούς πορτοκάλι. Να μη παραξενεύονται όταν δένεις στο μαγιό σου μέλι με σκοπό να πάς για εξερεύνηση μέσα στις σπηλιές. Και εκείνα τα βράδια που ξυπνάς λουσμένος στον ιδρώτα κατακλυσμένος από τον εσωτερικό σεισμό. Τα πρωινά που με τη τσίμπλα στο μάτι το πρώτο που ακούς είναι το μπιιιιπ από το μηχανάκι μέτρησης

  Θυμάμαι όταν είχα νοσηλευτεί που έρχονταν οι γιατροί το βράδυ και μου τρύπαγαν προσεκτικά μη ξυπνήσω το δάχτυλο. Τι γλυκιά παράδοση ήταν εκείνη. Είχα αφεθεί στα χέρια τους, τους έδειξα απόλυτη εμπιστοσύνη άσχετα αν αρχικά δεν καταλάβαινα τίποτα από όσα μου συνέβαιναν. Ούτε γιατί τους εμπιστευτικά ήξερα, ενστικτωδώς. Θα έπρεπε να υπάρχουν σπα για διαβητικούς, να μπαίνεις μέσα και να τα κάνουν όλα οι άλλοι, να σε ξεκουράζουν ρε παιδί μου λίγο από την έννοια. Τυχεροί εκείνοι που τους ξυπνούν στον ύπνο τους όταν καταλαβαίνουν ότι κάτι δε πάει καλά. Εμένα συνήθως μου τυχαίνει να μη μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι και να ξυπνάω τον άλλον για να μου φέρει χυμό. Οπότε έλυσα το θέμα φροντίζοντας να έχω χυμό δίπλα από το κρεβάτι. Έτσι να μπορείς να ακουμπήσεις για λίγο το θέμα σου στον άλλον και να κοιμηθείς ήσυχος και φροντισμένος. Να μην υπερεκτιμούν το πρόβλημα σου άλλα και να μην το υποτιμούν, να υπάρχει μια ισορροπία....

  Τους τελευταίους μήνες έχω βάλει αντλία και συνέχεια αποφεύγω να γράψω για όλο αυτό, ούτε πάλι θα γράψω αλλά θα πω πως η εμπειρία είναι πολύ καλύτερη από τις ενέσεις. Και με αφορμή την χθεσινή μου μέρα θα πω πως έγινα και γω λάτρης του μοβ μηχανήματος μου. Εχθές λοιπόν ασχολήθηκα πάλι με τον κήπο όλη τη μέρα, έχοντας πάρει τα χαμπάρια μου από το Σαββάτο που ήμουν με ένα χυμό στο χέρι, κατέβασα τον βασικό ρυθμό της αντλίας. Το ζαχαράκι ήταν σούπερ και το πιο φοβερό όλη μέρα έτρωγα χωρίς να κάνω ινσουλίνη! Καλό! Θυμήθηκα λοιπόν για λίγο πως ήταν πριν πέντε χρόνια που δεν είχα τον διαβήτη. Και μπορώ να πω πως ξένοιασα για λίγο. Για λίγο όμως.....

  Ξέρεις κάτι δεν έχω σκεφτεί ούτε μια φορά, μακάρι να μην το είχα.Μμμ ίσως καμία φορά που μου σπάει εντελώς τα νεύρα. Αλλά αναγνωρίζω ότι όλο αυτό δε μου συνέβη εντελώς τυχαία και τελικά με πήγε πολύ μπροστά σε σχέση με το σημείο που ήμουν πριν τον αποκτήσω. 

 Τώρα θα μου πεις πως γίνεται αυτό; Ναι έγινε, από το πρώτο βράδυ στο νοσοκομείο άρχισαν οι βαθιές συνειδητοποιήσεις και μετά και άλλες και άλλες και για αρκετό καιρό ένιωθα σαν να έβλεπα ταινία που μια ήταν θρίλερ και μια κωμωδία. Σε σοκ με το στόμα ανοιχτό και με περιορισμένες αντιδράσεις. Με πολύ τρόμο προσπαθούσα να αποφύγω τα πιο μέσα, ξέρεις εκείνα που πονούν. Όμως πολύ θαρραλέα έφτασα και σε αυτά και ξέρεις κάτι ήταν σαν να άνοιξε ένας καινούργιος κόσμος μπροστά μου. Και μετά έπρεπε να τα κάνω κάτι όλα αυτά, να τα διαχειριστώ βρε παιδί μου. Εκεί να δεις, χαμός κατακλυσμός συναισθημάτων. Ήρθα πιο κοντά σε μένα που απέφευγα, σε μένα που με εκνεύριζα, σε μένα που δε καταλάβαινα, σε μένα που μου πήγαινα κόντρα γεμίζοντας άμυνες. Και μετά άρχιζα να μπορώ να είμαι πιο κοντά και στους άλλους με πιο ουσιαστικό τρόπο και αυτό ήταν και το πιο ωραίο!! 

  Ναι με σιγουριά μπορώ να πω πως μια φαινομενικά και μη δυσλειτουργία με έκανε να διορθώσω τόσες εσωτερικές λειτουργίες που φαίνεται ότι για καιρό ήταν μπλοκαρισμένες ή απενεργοποιημένες. Εντάξει δε λέω πάθετε σάκχαρο για να δείτε.......και σίγουρα ο καθένας έχει τα δικά του κλικ. Όμως για μένα ο διαβήτης ήταν το κλικ της πόρτας που έκλεισε και αμέσως μετά το κλικ της πόρτας που άνοιξε. Έτσι γίνεται πάντα κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις...... : )


16 σχόλια:

Unknown είπε...

Ξέρεις κάτι...
Θά'θελα να νιώσω όλα αυτά
που αισθάνεται η κόρη μου
αλλά δεν μπορω...
Θά'θελα να μπω στην καρδούλα της
για να δω αν πονάει αλλά δεν μπορώ...
θά'θελα να εξηγήσω όλα αυτά τα ξεσπάσματα που έχει αλλά δεν μπορώ...
Θά'θελα να μπω στο μυαλό της για να δω πως βλέπει το μέλλον της αλλά και πάλι δεν μπορω...

Το μόνο που μπορώ να πω,είναι ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ!!!
Αξίζετε συγχαρητήρια γιατί είστε οι ΗΡΩΕΣ της καθημερινότητάς μας!!!

Καλή συνέχεια στο ταξίδι σας!!!
Εύχομαι να φτάσετε γρήγορα στον προορισμό σας!!!

Υ.Γ. Και γω μετράω υδατάνθρακες,πρωτείνες και λίπη.
Στην αρχή ήταν δύσκολα.
Τώρα παιχνιδάκι.
Άσε που το μυαλό δεν σκουριάζει ποτέ!!!

Ανώδυνα τσιμπηματάκια....και
ψηλά,πολύ ψηλά το κεφάλι...
γιατί είστε άνθρωποι ξεχωριστοί!!!

scarlett είπε...

τα προβλήματα που αντιμετωπίζονται μας κάνουν πιο δυνατούς και πιο συνειδητοποιημένους

και δεν πρέπει ούτε να τα φοβόμαστε, ουτε να αισθανομαστε ασχημα γι'αυτα

roundel είπε...

*jtv*

Μόνο που είσαι δίπλα της φτάνει...
Άσχετα αν μερικές φορές γκρινιάζει και ξινίζει τα μούτρα της, είναι πολύ σημαντικό για εκείνη να έχει το μπαμπά κοντά και ας μην τον χρειαστεί ποτέ! Μη το παρακάνεις πρόσεχε, αν και γω αυτό το παιδί δεν το φοβάμαι βάζει άνετα τα όρια του!

Και ξέρεις νομίζω ότι δε χρειάζεται να μπεις στο μυαλό της, μπορείς να τη ρωτήσεις και εκείνη θα σου πει πως αισθάνεται και αν όχι ακόμα που είναι μικρή μεγαλώνοντας σίγουρα :)

Νομίζω πως και εσείς είστε ήρωες γιατί η μισή δουλειά περνάει από τα χέρια σας ακόμα.

Φιλί γλυκό.

*scarlett*

Καλώς μας ήρθες,
τα προβλήματα πάντα είναι μια πρόκληση, τουλάχιστον για μένα. Είναι απίστευτο το πόσα πράγματα μπορεί να κινητοποιήσει ένα εσωτερικό κλικ.
Για μένα στα συναισθήματα δεν παίζει πρέπει, παίζει αποδοχή και αλλαγή :)

memy είπε...

«Έτσι γίνεται πάντα κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις......»
Ισχύει άραγε αυτό? Δεν σου κρύβω ότι πολλές φορές αναρωτιέμαι τι έχασα έχοντας διαβήτη και τι ήταν αυτό που κέρδισα σε αντάλλαγμα...Άξιζε το αντάλλαγμα ή απλά ανήκω στους άτυχους που έπρεπε να συμβεί αυτό... Λένε : ο θεός σου στέλνει όσα μπορείς να αντέξεις… δεν ξέρω αν μπορώ να το αντέξω… ίσως και να μπορώ, άλλωστε αυτό έχουν καταλάβει όλοι γύρω μου… ή απλά είμαι μια καλή ηθοποιός…?
Εκτός από την καθημερινή προσπάθεια ομαλής συμβίωσης με το διαβήτη υπάρχει και η καθημερινή προσπάθεια να πείσεις τους άλλους ότι είσαι καλά και δεν τρέχει τίποτα (όπως είπες), δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς…δεν θα καταλάβουν και θα στεναχωριούνται…
Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι είδους «κλικ» μου έκανε ο διαβήτης, καλό ή κακό…τώρα πια κι εγώ δεν θυμάμαι πως είναι οι μέρες ξεγνοιασιάς…
Όπως και να ‘χει, αυτό μας συμβαίνει και το αντιμετωπίζουμε με χαμόγελο, είναι μία ακόμα ευθύνη, ίσως η πιο σημαντική….
Και ναι, μια χαρά είμαστε! Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον..
Ουφ! Πολύ το φιλοσόφησα το πράγμα και δεν κάνει…:)
ΥΓ1: Πολύ θα ήθελα να υπήρχαν σπα για διαβητικούς, πραγματικά θα ήταν απόλαυση…
ΥΓ2: Αυτό που είπες με την αντλία είναι πολύ ενθαρρυντικό και πειρασμός για μένα… φαντάζομαι την ικανοποίηση σου που ενώ έφτιαχνες τον κήπο σου, δεν σκεφτόσουν μονάδες, υδατάνθρακες, ενέσεις….
ΥΓ3 : Roundel έγραψα πολλά…το παράκανα μου φαίνεται… sorry αν σας κούρασα... :)

roundel είπε...

*memy*

Επιτέλους σε ακούμε...
Καθόλου δε μας κούρασες!

Φυσικά και μπορείς να το αντέξεις και αν το μοιράζεσαι θα συνεχίσεις να μπορείς!

Μερικές φορές είναι σαν να κρατάμε την υγεία μας στα χέρια μας και δε κρύβεται με τίποτα μας φαίνεται από παντού. Δηλαδή δεν είσαι καλά ανεβαίνουν τα ζάχαρα, έχεις άγχος πάνω κάτω, είσαι άρρωστος πρώτα θα ανέβει το ζάχαρο και μετά ο πυρετός. Ναι είναι ευθύνη...μεγάλη ευθύνη αν θες να είσαι καλά :)

Και με τον σένσορα και με την αντλία άρχισα να νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια και έτσι λίγο σαν να το μοιραστήκαμε το θέμα λίγο εγώ, λίγο η αντλία, λίγο ο σένσορας, λίγο ο γιατρός, όλοι βοηθήσαμε τον τελευταίο καιρό που ήταν δύσκολα.

Και τελικά αν έχεις βοήθεια όλα αλλάζουν. Αρκεί να είσαι σε φάση να τη δεχτείς :)

Φιλί και όνειρα γλυκά :)

b|a|s|n\i/a είπε...

ό, τι συναντάμε στην ζωή μας.
ό, τι βρίσκουμε.
ό, τι χάνουμε.
με ό, τι πορευόμαστε.
και να πορευόμαστε με χαμόγελο. με γέλιο.
στα εύκολα. περισσότερο στα λιγότερο εύκολα.
σε ευχαριστώ πολύ!
φου! ;)
πολύ καλό σου βράδυ!

annanas είπε...

Πριν λίγους μήνες γνώρισα έναν άνθρωπο που πάσχει από μια πολύ σπάνια αρρώστια. Συγκεκριμένα συμβαίνει σε 1 άτομο στα 10 εκατομμύρια, κάθε 10 χρόνια. Σα να λέμε ότι είναι το μοναδικό άτομο που θα το έχει στην Ελλάδα για τα επόμενα 7 χρόνια (πάσχει ήδη 3 χρόνια).
Μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία, παλεύει με όγκους, εγχειρίζεται. Παρ' όλα αυτά, δεν έχω γνωρίσει πιο θετικό και χαμογελαστό άνθρωπο. Δεν ξέρω αν η ασθένια έπαιξε ρόλο σ' αυτό, αλλά είναι πραγματικά κρίμα να αρρωσταίνει κανείς για να έρχεται πιο κοντά στον εαυτό του και να βλέπει τη ζωή πιο αισιόδοξα.
Αν πάντως έχεις φτάσει στο σημείο να θεωρείς τον διαβήτη ευλογία, μπράβο σου. Δε νομίζω ότι θα το έλεγαν πολλοί αυτό.

IonnKorr είπε...

Roundel

Πολύ συγκινήθηκα βλέποντας το blog σου και διαβάζοντας τα σχόλια.

Όταν λέμε πολύ εννοούμε πολύ!

Πολύ εύστοχο το "Παράλληλες Πραγματικότητες"

Ζώντας σχεδόν ανέμελα και μακριά (μέχρι στιγμής) από αρρώστειες (εμείς οι άλλοι) δεν μπορούμε να διανοηθούμε την δικιά σας "Παράλληλη Πραγματικότητα".

Αντιγράφω από την JTV
"Το μόνο που μπορώ να πω,είναι ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ!!!
Αξίζετε συγχαρητήρια γιατί είστε οι ΗΡΩΕΣ της καθημερινότητάς μας!!!"

Έχω να πω και κάτι ακόμα αλλά θα το αφήσω προς το παρόν.

roundel είπε...

*bIaIsIn\i/a*

Εγώ μερικές φορές το λέω και trash art
με ο,τι και όπως, με χαμόγελο και χωρίς.
Παρακαλώ : )
Κλίκ (την αποθανάτισα δε ξέρω αν το κατάλαβες)
όμορφο βράδυ :)

*annana*

Έτσι πάνε αυτά αν θέλεις να ζήσεις χρειάζεται δύναμη
και ο καλύτερος τρόπος για να την αντλήσεις είναι
να χαμογελάς. Βέβαια η καρδούλα του το ξέρει πόσες
φορές έκλαψε σα μικρό παιδί στα σεντόνια κάποιου νοσοκομείου.
Εντάξει δε θεωρώ το διαβήτη ευλογία, θα ήμουν τουλάχιστον χαζοβιόλα
αν πίστευα κάτι τέτοιο, απλά αναγνωρίζω την αλλαγή που έφερε στη ζωή μου
και αυτά που κινητοποίησε μέσα μου.
Να σαι καλά αννανά μου :)

* |οnnKorr*

Καλώς μας ήρθες : )
Και που να σου έλεγα πόσες πραγματικότητες
ζούσα εκείνη τη περίοδο που εμπνεύστηκα τον τίτλο
του μπλογκ.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Μπορείς να πεις ότι θέλεις...

Καλό σου βράδυ...

IonnKorr είπε...

Roundel

Θέλω να κάνω μια ανάρτηση για σένα στο blog μου. Μπες και δες την τωρινή.

Η δική σου δεν θα έχει βέβαια χιούμορ αλλά ούτε και μίζερο οίκτο.

Θέλω να αναδείξω εσένα (και μέσa από εσένα την παράλληλη πραγματικότητά σου) σαν ισότιμο μέλος της κοινότητας των bloggers.

Περιμένω την απάντησή σου. Οποιαδήποτε και να είναι θα είναι σεβαστή.

roundel είπε...

*Ionn*

Εντάξει σου επιτρέπω, είμαι περίεργη να δω τι θα γράψεις, αν και δεν σε έχω παρακολουθήσει λέω να σε εμπιστευτώ : )

Επειδή όμως είμαι και λίγο κωλοπαιδάκι ξέρεις ότι όταν τελειώσεις αυτή την ιστορία με τα πορτρέτα κάποιος από όλους μας θα πρέπει να φτιάξει και το δικό σου!

Θα δούμε εν καιρώ πως θα γίνει αυτό!

Καλό σου βράδυ ;)

IonnKorr είπε...

Εμπιστεύσου με!

Έχω χιούμορ γενικώς (εκεί που πρέπει) αλλά και ευαισθησίες σε κάποια θέματα.

Εντάξει θα ασχοληθώ τις επόμενες μέρες με το bloggικό σου προφίλ.

Όταν το τελειώσω θα στο στείλω με mail να κάνεις όποια διόρθωση θέλεις. Καταλαβαίνεις δεν θέλω να γράψω κάτι που θα σε δυσαρεστήσει χωρίς εγώ να το πάρω χαμπάρι.

Θα είσαι το μεθεπόμενο πορτραίτο.


Υ.Γ. Πραγματικά θα δεχόμουνα να γράψεις το δικό μου.

Let open red and green είπε...

Γειά σου Roundelάκι !

Λοιπόν παρόλο που δεν μπορώ να συλλάβω το μέγεθος της ταλαιπωρίας του να τρέχεις στα νοσοκομεία και τους γιατρούς (πράγμα το οποίο νομίζω ότι όλοι το αποφεύγουμε και το απεχθανόμαστε) μπορώ να συλλάβω την ταλαιπωρία του να υπολογίζεις διαρκώς ζαχαρομονάδες.

Σαν άνθρωπος κάνω μια δουλειά που δεν "μου πάει γάντι"... Η ιδανική μου κατάσταση είναι να 'χω άδειο το μυαλό. Έτσι περνάω πιο καλά. Η δουλεία μου απαιτεί το αντίθετο. Θα μου πεις γιατί δεν αλλάζεις δουλειά. Και καλά θα κάνεις. I'm working on it...

Εσύ βέβαια δεν μπορείς να αλλάξεις πάγκρεας κι αυτό είναι σχεδόν απόλυτη αλήθεια. Σχεδόν, γιατί δεν ξέρω αν υπάρχουν καταγεγραμμένα περιστατικά ανθρώπων που ξαφνικά το πάγκρεας ξανάρχισε να λειτουργεί κανονικά...

Όμως να που η τεχνολογία ήρθε να δώσει μιαν ανάσα, έστω, ξεγνοιασιάς που εσύ απ όσο σε ξέρω την έχεις πραγματικά ανάγκη γιατί είσαι I like to fly τύπος...

Έχει αρχίσει να γίνεται αχνά συνειδητό στην ανθρωπότητα ότι όχι μόνο το ζάχαρο αλλά ΟΛΕΣ οι ελαφριές ή σοβαρές παθήσεις εξυπηρετούν συγκεκριμένους προσωπικούς σκοπούς απεμπλοκής και ανάπτυξης για το άτομο που νοσεί.

Αυτό καταγράφεται μαζικά σαν εμπειρία από τους ίδιους τους ανθρώπου που ασθενούν γιατί μόνο ο καθένας από εμάς γνωρίζει τα ενδόμυχα κλικάκια του...

Όντας και γω φορέας μιας ανίατης αυτοάνοσης δερματικής ασθένειας (δεν κολλάει μην ανησυχείτε) επιβεβαιώνω το δικό σου feeling.

...Αισθάνομαι πως έτσι ακριβώς λειτουργούν τα πράγματα, όπως το λες...

Σε φιλώ

roundel είπε...

*let open*

Έχεις δίκιο σχετικά με τα αυτοάνοσα και αυτή η σκέψη άρχισε να απαντά στο αρχικό μου ερώτημα:Ωχ τι έγινε τώρα ρε παιδάκι μου;

Αυτός είναι και ένας λόγος που θεωρώ ότι όλη αυτή η ιστορία με το πάγκρεας μου δεν έγινε τυχαία και τελικά ήταν και πολύ καρποφόρα για μένα. Ήθελα να είναι και έτσι, προσπάθησα πολύ γι' αυτό.

Δεν ξέρω αν το πάγκρεας μου θα επιστρέψει στην αρχική του κατάσταση αλλά είμαι σίγουρη ότι ακόμα και αν δεν επιστρέψει ποτέ (που μάλλον αυτό θα γίνει) οι υπόλοιπες ζωτικές, νοητικές και συναισθηματικές μου λειτουργίες θα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ' ότι ήταν πριν αποφασίσω έστω και υποσυνείδητα να χαλάσω εκείνο το τμήμα του παγκρέατος μου.

Αυτή η σκέψη με κάνει να συνεχίζω με το κεφάλι ψηλά που λέει και ο jtv.

φιλί :)

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Roundel :)))
Σου απαντάω εδώ στο σχόλιο που μου άφησες γιατί η ανάρτησή σου αυτή με συγκίνησε!
"Κλικ" και σε μένα πριν 2,5 χρόνια. Πολλοί είπαν "ανόητο" κλικ, "ξόφαλτσα σε πέρασε"! Μπορεί να είναι και έτσι, μέχρι στιγμής αυτό δείχνουν τα πράγματα. Ο φόβος πάντα μένει, υποβόσκει...καμιά φορά τινάζομαι στον ύπνο μου.
Μετά το "κλικ" άλλαξα εντελώς κοσμοθεωρία, τρόπο σκέψης, αναθεώρησα σχέσεις, φιλίες...θεωρώ πως μ' έκανε καλύτερο άνθρωπο!

φιλιά
καλημέρα :)))

roundel είπε...

*me :)*
Είδες τι βρίσκεις με τις επαναλήψεις!

Μερικές φορές αυτά που φαίνονται στους άλλους ότι μας περνούν ξόφαλτσα έχουν τη δύναμη να κινούν ολόκληρους μηχανισμούς μέσα μας!

Ατυχία και ευτυχία μαζί;)

Εύχομαι να είναι όλα καλά από δω και πέρα και τα μέσα και τα έξω!

φιλιά πολλά