Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Απο(στάσεις)...

 

Αν κάνεις ένα βήμα ακόμα
νομίζω πως θα λιποθυμήσω
η απόσταση με κάνει να νιώθω ασφάλεια
γιατί τώρα δε μπορώ πιο κοντά
γιατί δεν αντέχω πιο κοντά
γιατί φοβάμαι το κοντά.
Αν πεις μια λέξη ακόμα
νομίζω πως θα σταματήσω να αναπνέω
η σιωπή με κάνει να μην προσδοκώ
γιατί έχω ακούσει πολλά
που τα περισσότερα ήταν ψέματα
ή έστω αλήθειες λειψές.
Μη με ρωτήσεις τι πραγματικά θέλω
γιατί πραγματικά δε μπορώ να σου πω
γιατί πραγματικά δε θέλω να σου πω
γιατί τελικά ίσως να μη θέλω τίποτα.
Όταν δεν υπάρχεις με βολεύεις
είμαι απλά λιγότερο ευδιάθετη
και ίσως λίγο πιο προσγειωμένη.
Δε ξέρω αν θέλω να ζήσω και άλλο παραμύθι
ξέρεις από εκείνα τα παραμύθια
με τις μεγάλες προσδοκίες 
που σαν κόκκινα πουλιά κάθονται στους ώμους.
Όχι όχι δε θέλω, σίγουρα δε θέλω
αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρη 
ότι μπορώ να το κάνω αλλιώς.
Γι' αυτό σου λέω όχι ακόμα.

Υ.Γ. Δανείστηκα την ατάκα σου με τα κόκκινα πουλιά!
Μόλις σκέφτηκα ότι δεν θέλω πια παραμύθι μου ήρθε 
κατευθείαν στο μυαλό ο διάλογος των προσδοκιών
στο κόκκινο δάσος.
Σ' ευχαριστώ θεώρημα :)

5 σχόλια:

Unknown είπε...

Άστον βρε τον άνθρωπο να σε πλησιάσει....άστον να σου μιλήσει...
Ίσως αισθάνεται την ανάγκη
να αναθεωρήσει...
Παράβλεψε τα πριν και
εστιάσου στα τώρα.

Κάνε ότι λέει η καρδιά...
Ξέρεις εσύ...

Και γω το ίδιο θα έκανα...

annanas είπε...

αχμμμμμμμμμ...
Αυτά τα κόκκινα πουλιά τελικά, μας κάνουν τη ζωή άνω - κάτω. Περαστικά μας.

roundel είπε...

*jtv*
χαχαχαχαχα
λες για τους άλλους
αλλά είσαι και συ...

*annanas*
έρχονται φεύγουν
ξέρεις τώρα
περαστικά μας....

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Ναι, αλλά και χωρίς καθόλου παραμύθι...

roundel είπε...

καλά αυτό με εμένα δε γίνεται!
απλά λέω λίγο να το μαζέψω...