Μεσημέρι, δεν κάνει ζέστη ούτε κρύο, με μια μακρυμάνικη μπλούζα και μια ρακί στο χέρι. Ο τόπος ευωδιάζει θυμάρι και φασκόμηλο. Ο ουρανός γεμάτος με εκείνα τα σύννεφα τα παχιά άσπρα και γκρι, που σε προειδοποιεί ότι έρχεται η μπόρα. Μπα φυσάει θα τα διώξει τα σύννεφα. Κάτι μεγάλα πουλιά κάνουν βόλτα αρμονικά κάτω από τα σύννεφα στο άνοιγμα της Λαγκάδας.
Εμείς στο καφενείο του Στέλιου να ευχόμαστε στην υγειά μας, πίνοντας τη ρακί σα βάλσαμο. Γέλια λίγα βλέμματα χαμένα στο απέραντο που απλωνόταν μπροστά μας. Μικρές προκλήσεις, μικρές αναζητήσεις, μια μικρή βοήθεια στη τουαλέτα και ένα μικρό τασάκι ξεχειλισμένο με τσιγάρα και ξανά πιάσε μια ρακί. Τα κεφτεδάκια και οι τηγανητές πατάτες από τη κουζίνα γέμιζαν το σοκάκι με μυρωδιές οικείες κυριακάτικες και οικογενειακές. Όλο και κάποιος έφευγε για λίγο, κερδίζοντας λίγα λεπτά με τον εαυτό του, πάνω στη μάντρα, πίσω από την εκκλησία ή στο από πάνω σοκάκι. Ξανά γέλια και ρακές και χαμόγελα και όλοι τελικά γνωστοί βρεθήκαμε.
Να τον αφήσουμε τον Τζίμι εδώ να κατέβουμε με τα πόδια στο γιαλό, έπεσε η πρώτη πρόταση. Είχε πάει πια απόγευμα, ναι ίσως και να μη γινόταν να οδηγήσουμε πια. Πήραμε το μονοπάτι για το γιαλό ακολουθώντας το ειδυλλιακό ηλιοβασίλεμα. Αχ τι μυρωδιές, όλα τα βότανα γύρω μας αυτή την εποχή. Εγώ να μαζεύω αυτά τα κίτρινα λουλούδια, ο Χάρης να τραγουδάει και το Γιαννάκι να βγάζει φωτογραφίες. Όλοι μαζί αλλά και ο καθένας μόνος του. Να κάτσουμε λίγο εδώ να κάνουμε ένα τσιγάρο, χαμόγελα πολλά. Αχ τι ωραία που μας τραγουδάς αγαπημένε, τη Ρόζα να πεις τη Ρόζα. Η θάλασσα λαίμαργα κατάπινε τον πορτοκαλοκόκκινο ήλιο αφήνοντας πίσω όλες τις σχετικές αποχρώσεις. Στην άμμο τώρα, να βγάλουμε τα παπούτσια μας, να νιώσουμε την αίσθηση της στις πατούσες μας. Τι όμορφα που είναι, λίγο φως έμεινε ακόμα.
Χόρεψε με...
Υ.Γ.Η φωτο του Χάρη.
16 σχόλια:
Σκηνές μιας καθημερινότητας που μας "αφήνει"...Γιατί έτσι απλά, έτσι συντροφικά, δίπλα στη θάλασσα, μπορούμε να απολαμβανουμε τη ζωή.
Με άγγιξε με τρυφερότητα. η παλιά φωτογραφία, οι λέξεις!
Καλό Σ/Κ
:-)
ΠΟΙΑ να ειναι Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ???
Το μεσημερι...ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΕΦΑ???
Το δειλινο...ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ???
τωρα ΕΜΑΘΑ:...Η ΧΑΡΑΥΓΗ!!!
ευχαριστιες
Μας άνοιξες την όρεξη
με το κειμενάκι...
Πάω και γω να τινάξω μερικές...
Σήμερα κερνάω!!!
Συγχαρητήρια για το βραβείο!!!
Και εις ανώτερα!!!
*Βάσσια*
Η φώτο δεν είναι και τόσο παλιά είναι τραβηγμένη ακριβώς εκείνη τη στιγμή που καθόμασταν στο καφενείο!
Ναι έτσι μπορούμε να απολαμβάνουμε τη ζωή, η συντροφικότητα είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια...
Όμορφη Κυριακή:)
*iamaticus*
Ναι ακριβώς εκείνο το όριο είναι η αλήθεια μου, γιατρέ...
να είσαι καλά:)
*jtv*
Άσε εγώ να δεις τι έπαθα εχθές με τις ρακές που τις λιγουρευόμουν από προχθές! Εντάξει δεν ήμουν στο νησί αλλά και εκεί που ήμουν σα νησί έμοιαζε! Άλλωστε ξέρουμε και οι δύο ότι σημασία δεν έχει το μέρος αλλά τα συν-αισθήματα:)
Σ' ευχαριστώ...
Xa..xa..
τι γίνεσαι μικρή προστατευόμενη?
Τι καφενεία βλέπω? Στο Πήλιο προφανώς.
Τους χαιρετισμούς μου.
*IonnKorr*
Λατρεμένε μέντορα και προστάτη...
και δε θέλω γέλια...
το κεφενείο του Στέλιου στα θολάρια της αμοργού εκεί είναι και η φωτό...
εγώ ρακές στο πεζοδρόμιο της ήβης...ακόμα στην αθήνα...το πήλιο με περιμένει όμως και σύντομα θα είμαι και εκεί...
όμορφο απόγευμα...
(το βραβείο τι σου λέει?χαχαχαχαχα)
Τα κατάφερες με πήρες από το γραφείο μου και ενώ έβρεχε με πήγες αλλού!!Είναι πολύ όμορφα εδώ.. :)) Καλά να περνάς! :)
*Δραπέτης*
Καλύτερε μου εαυτέ χαίρομαι που σου αρέσει εκεί που σε πήγα, και χαίρομαι ακόμα παραπάνω επειδή το κατάφερα...
Καλή βδομάδα...μέχρι τη επόμενη πραγματική απόδραση σου εύχομαι πολλές νοητές...
Να είσαι καλά!
Ενα μικρό διάλειμμα
από καλοκαιρινές αναμνήσεις
μου έφερε η ιστοριουλα σου
Τότε που όλα τριγύρω έκαιγαν
αλλα η ανεμελιά τα δρόσιζε
Κι μια γουλια για μενα Ρουντελ
Καλες βουτιες...
......
Έχω φυλάξει αυτό το απόγευμα στο πιο ανθισμένο κλαδί του δέντρου της μνήμης.
Όταν υπάρχει ομορφιά στον τόπο και στους ανθρώπους, η μνήμη χαράζει πιο βαθιά με πρώτη σμίλη το άρωμα.
Θυμάρι ανθισμένο. Η αγαπημένη μου μυρωδιά σε όλο τον κόσμο. Έχετε βρει την πιο αγαπημένη σας μυρωδιά? Εμένα αυτή είναι...
Φασκόμηλο αμοργιανό, ασπάρτι (το κίτρινο λουλούδι που ευωδιάζει τα λαγκάδια σε αμοργό και ικαριά), άγρια μέντα, μάραθος και ... μέσα σ'όλα... η αρμύρα της θάλασσας που ενώνει τα αρώματα και τα καθαγιάζει στην καλοκαιρινή προσμονή.
Αχ μυρτιά μου σε καλό σου... Σε ταξίδεψα και με ταξίδεψες σ' ένα τόπο που γυρίζει πίσω, χάρη σε σένα, στολισμένος με την αύρα του παραμυθιού, που σκορπίζουν πίσω τους τα χρόνια καθώς περνούν...
*Velvet2*
Κάποτε αυτά τα διαλείμματα κρατούσαν περισσότερο σαν όνειρα που γίνονταν πραγματικά με το δύο ή το τρία της παρουσίας. Τώρα πιο σπάνια....αλλά όταν συμβαίνουν είναι ανεκτίμητα...
Και έτσι μεσημέρι σαν τότε, σήμερα και τώρα που είναι απόγευμα πάλι σαν τότε με μια ρακί στο χέρι και μια γουλιά για σένα velvet....
*let open*
Αγαπημένε, που και που χρειάζονται φροντίδα εκείνα τα ανθισμένα κλαδιά για να μπορέσουν να ρίξουν τα παλιά άνθη και να βγάλουν καινούργια...
Πόσο όμορφα ήταν τότε σαν από παραμύθι έξω από τη σφαίρα του πραγματικού με την επίγνωση του μοναδικού και την ολότητα της αυθεντίας...
Όσα χρόνια και αν περνούν τα ταξίδια ποτέ δε σταματούν μόνο αλλάζουν σαν εμάς...
Στην υγειά της πλώρης και του άγνωστου...
A...τι ωραία που είναι εδώ!
Πίνω μονορούφι το ρακάκι που με κερνάς!
Στην υγειά μας,γλυκό πλάσμα!
*50fm*
Στην υγειά σου, σε φαντάζομαι με τα πινέλα στο χέρι, στο νησί να κάνεις χικ!!!!
Ελπίζω να σου πέρασε λίγο το αχβαχ...
Δημοσίευση σχολίου