Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Η πλατεία...



  Είναι το τώρα της Τρίτης που μοιάζει σαν Κυριακή απόγευμα, οι τελευταίες μέρες μια παρατεταμένη Κυριακή απόγευμα, από τα ηχεία ξεπηδούν οι λέξεις με τη φωνή του Σωκράτη. Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια, τραγουδάω δυνατά μαζί του, ανακουφίζοντας τη μελαγχολία της επιστροφής, αποφεύγοντας τη τάση της αποστροφής, διαλέγω για λίγο το σκαλοπάτι μπροστά από τη ξύλινη πόρτα, θέλω να αναπνεύσω όσο περισσότερο Κισσό μπορώ. Με δυο μάτια ορθάνοιχτα και μια καρδιά να ευγνωμονεί ρουφάω τη πλατεία με πολύχρωμο καλαμάκι, αφουγκράζομαι τον κόσμο, εισπράττω την αναστάτωση που κάνει τα Πλατάνια να γίνονται πρωταγωνιστές του παραμυθιού.
  
  Αφήνω τα πέδιλα μου δίπλα, θέλω να νιώσω τη αίσθηση της άγρια πέτρας στις πατούσες μου, ακουμπώ τη πλάτη μου στον μεγαλύτερο Πλάτανο, σε εκείνον με τα χίλια πρόσωπα. Αχ να γινόμουν και γω ένα κομμάτι αυτής της πλατείας, ένα σταθερό σημείο σαν τη καστανιά που στέκει αγέρωχη, ας γινόμουν για λίγο το φως του καμπαναριού, να μείνω εδώ στο ίδιο σημείο, να αλλάζουν οι εποχές, ταράζοντας τις συντεταγμένες μου...


  Και αν τελικά είμαι ένα κομμάτι τούτης της πλατείας, που αφήνει πίσω του την αίσθηση που ρουφούν αδίσταχτα οι πέτρες και τα δέντρα; Και αν τελικά έγινα ένα κομμάτι αυτού του τόπου; Πως να αφήσω τώρα αυτή την ανάσα οξυγόνου, πως να επιστρέψω στον τυποποιημένο βιομηχανικό αέρα της πόλης. Εκείνον που είναι φτιαγμένος από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων κατακλισμένος από την απρόσμενη ανάγκη για λίγο ακόμα...

  Ανοίγω τη τσάντα μου, αδειάζω τα απαραίτητα, δε μου χρειάζονται πια, θέλω να χωρέσω όσο πιότερο οξυγόνο μπορώ. Στη μεγάλη θήκη θα μπουν οι ανάσες και στα τσεπάκι οι μυρωδιές. Να κρατήσουν μέχρι να επιστρέψω...Το μόνο κοινό με την πόλη το τεράστιο ολόγιομο φεγγάρι. Θα το βλέπω και από εκεί. Μη ξεχνάς πριν λίγο καιρό έκανες χώρο την αυλή σου για να φωτίζει το φως του τους κάκτους που φύτεψες, μου λέω για να με παρηγορήσω. Μόλις γυρίσω θα βάλω της εόρα σε μια θέση να βλέπει το φεγγάρι ίσως δω και κανένα αστέρι να στέκει κοντά του...



υ.γ.1 το κείμενο το έγραψα εχθές το βράδυ στο Κισσό μετά τη συναυλία της Νατάσας Μποφίλιου, η οποία μας άφησε άφωνους...μεγάλο μπράβο της...
υ.γ.2 ήταν να φύγω σήμερα αλλά αποφάσισα να το καθυστερήσω ακόμα μια μέρα και να πάρω αύριο το δρόμο της επιστροφής.
υ.γ.3 το κύμα έπεσε αφήνοντας στη παραλία μεγάλα βουνά από φύκια...
υ.γ.4  η φωτό είναι δική μου τραβηγμένη στο καφενείο της πλατείας του Κισσού, κάποια στιγμή θα κάνω ολόκληρη ανάρτηση για αυτό...
υ.γ.5 μου έχετε λείψει... 

7 σχόλια:

Δραπέτης είπε...

Ποιός δεν θέλει να γίνει ένα με τη φύση;;;

Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας.
Να΄χω το νου μου αδειανό..
Να΄χω και πρίμο τον καιρό...

Πάρε μια γερή δόση!

Βάσσια είπε...

Γεμίζει η σκέψη
θύμησες, εικόνες.....
ικανές να κρατούν το οξυγόνο
για καιρό....

μαζί σου.

Καλή επιστροφή
:-)

Dimos El Grec είπε...

Καλώς την μας!
Καλή επιστροφή!
Εκτίμηση σε ΝΑτάσα Μποφίλου βλέπω!
+1 από μένα!

athina μπασιούκα είπε...

Συγχαρητήρια που μας μετέφερες τόσο ωραία το κλίμα.

roundel είπε...

για όλους....

Τα ψέματα τελείωσαν μπακ του λαιφ μπακ του ρεαλιτι....

Μύρισε καυσαέριο...έκανα πως μου αρέσει αλλά αληθινά σοκαρίστηκα βγαίνοντας από την εθνική...

Σήμερα είχα τη πρώτη επαφή με την κίνηση σε αυτή τη σιχαμένη πόλη του πολύ...έσταζα από τον ιδρώτα μέσα στο αυτοκίνητο και αναρωτιόμουν γιατί γύρισα...

Κατά τα άλλα προσπαθώ να συντονιστώ, που αυτό σημαίνει λίστα με δουλειές...Οριακά κρατιέμαι να μη πάρω το αμάξι και γυρίσω πίσω, νομίζω ότι το μόνο που με σώζει είναι ότι σε λίγες μέρες γυρνάνε και οι υπόλοιποι...

Άντε καλώς σας βρήκα...:)
φιλιά σε όλους...

Velvet είπε...

Διαβάζοντας για την πλατεία σου
Ένοιωσα μια μικρή νοσταλγία
Οι πλατείες μας επιστρέφουν πάλι πίσω μας ξανακανουν παιδια

Καλο Σεπτέμβρη Ρουντελ

roundel είπε...

Καλό Σεπτέβρη και σε σενα βέλβετ!