Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Παρέν(θεση)...





Το επόμενο ποστ ήθελα να είναι 
για την σκέψη το είχα ετοιμάσει κιόλας...
Ξέρω ενδιαφέρον αλλά σήμερα δε μπορώ και είπα να γράψω για τις σκέψεις μου, που απόψε είναι κουρασμένες και αγανακτισμένες. Εδώ μπορώ γιατί εσένα δε σε ντρέπομαι, γιατί εσύ περίπου δε με βλέπεις, γιατί εσύ αν δε με αντέξεις με ένα κλικ μπορείς να κλείσεις τη σελίδα μου και να κάνεις ότι δε την είδες ποτέ, γιατί για σένα δεν έχω σημασία, γιατί ίσως να μη στεναχωρηθείς όσο θα στεναχωρηθούν εκείνοι που τρέμουν μήπως και πάθω τίποτα, γιατί μπορώ να γράφω και να κλαίω όσο θέλω χωρίς να σκέφτομαι ότι σε στεναχωρώ, γιατί νιώθω αυτόν τον χώρο σα το σπίτι μου που δεν έχει πάντα χαρές αλλά και στενοχώριες, γιατί θέλω λίγο να ακουμπήσω χωρίς να έχει τίποτα σημασία, γιατί εσένα δε θα σε απογοητεύσω, γιατί και αν δε καταλάβεις δε θα με πειράξει, απόψε γράφω χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς ειρμό, χωρίς ουσία, απόψε δεν έχω τίποτα να σου δώσω, αλλά δε σου ζητάω και να πάρω, ούτε να ακούσεις, ούτε να είσαι εδώ, απόψε γράφω για μένα, για μένα που απορώ γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά, για μένα που δεν έχω δύναμη να τα αντιμετωπίσω, για μένα που δεν αντέχω άλλο, για μένα που δε ξέρω τι θέλω, γιατί δε ξέρω αύριο τι άλλο θα με βρει, για μένα που δε μπορώ να σου υποσχεθώ, που τσακίζω σαν αδύναμο κλαρί, που δε θέλω άλλο, που θέλω λίγη ευκολία, που νιώθω ότι δε μπορώ να δώσω άλλες μάχες, που με πιάνουν τα νεύρα μου από την κούραση και την γρήγορη εναλλαγή των καταστάσεων, που πάντα πολεμάω στη πρώτη γραμμή αλλά απόψε θέλω να κάτσω πίσω να λουφάξω, που θέλω να κρυφτώ, που θέλω να βάλω τις φωνές, που με πιάνει το παράπονο, που νιώθω μόνη μου αλλά δεν είμαι, που δε θα σε ακούσω να μου πεις τι πρέπει να κάνω και τι όχι, που δε θα με αποπάρεις, γράφω για να μπορέσω αύριο να είμαι πάλι δυνατή να συνεχίσω, για να αφήσω κάπου αυτή μου τη στιγμή, για να πω ότι δε μπορώ, ότι απόψε είμαι έτοιμη να σκάσω, γράφω χωρίς όρια, χωρίς πρέπει, χωρίς διορθώσεις και κορδέλες, γράφω χωρίς να ντρέπομαι, χωρίς να σε ντρέπομαι, χωρίς να έχω να σου πω κάτι έξυπνο ή καλό ή όμορφο ή ενδιαφέρον ή δε ξέρω και γω τι άλλο μπορεί να "θέλεις" να ακούσεις, χωρίς προσδοκίες και συγνώμη τηλέφωνο, κλάματα, ούπς δε το ήθελα αυτό, όχι τώρα που είμαι έτσι, ναι καλά είμαι θα τα πούμε πιο μετά, συνεχίζω όντως λίγο καλύτερα τώρα, κάπως ένιωσα σιγουριά εδώ μέσα ότι όλα θα πάνε καλά και ας μην πάνε, κάτι μέσα μου ησύχασε λίγο, μέχρι αύριο θα μπορώ πάλι και θα σου γράψω κανονικά να σου πω και για την σκέψη και τα ημισφαίρια του εγκεφάλου που ήθελα σήμερα.
Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα, θα έχει πάλι χρώματα.






υ.γ.επιθυμία, να πάρω δυο φωτιές στα χέρια μου, να παίξω μαζί τους, να ακούσω τον ήχο τους, να ζωγραφίσω στο μαύρο της νύχτας, να ξεχαστώ στη ζεστασιά τους. Και ας είσαι δίπλα μου και ας φοβάσαι μη καώ.
 υ.γ.2 οι φωτιές με το παραπάνω κομμάτι.

20 σχόλια:

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

για να αφήσω κάπου αυτή μου τη στιγμή
Τη μαζεύω αυτή σου τη στιγμή στις χούφτες μου με πολλή προσοχή, τη φιλάω με στοργή και, μετά, τη φυσάω με δύναμη.
"Άμε στο καλό", της λέω. "Στα όρη και στα βουνά", όπως έλεγε η γιαγιά μου κάθε που έβλεπε συννεφιά στο πρόσωπο...

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Επ, ναι, πάλι εδώ είμαι, κάτι με τραβάει εδώ, μη ρωτήσεις τι, όμως σ' ακούω, κι έχω και τη φωτιά μαζί μου - αυτή που έκλεψα απ' τους θεούς, να ζεστάνω θέλω, σε φιλώ, εγώ...

roundel είπε...

*Υπατία*
Μόνο χαμόγελο μου έφεραν τα λόγια σου...Σωστή η γιαγιά σου! Για σενα δε το συζητάω της έδωσες και κατάλαβε της στιγμής μου και πολύ καλά της έκανες:)

Σευχαριστώ!

annanas είπε...

ωραία μουσική roundelάκι!
Χρειάζονται διέξοδο αυτά τα συναισθήματα πού και πού. Κι εμείς είμαστε εδώ, να τα ξεφυσήξεις πάνω μας :)

roundel είπε...

*Προμηθευς*
Πανέξυπνε θεέ μου είναι γνωστό ότι φορές πολλές έσωσες τους ανθρώπους...υποστηρικτικός και βοηθητικός...

Δε ξέρω τι είναι αυτό που σε τραβάει εδώ (όχι ότι δε θαθελα να μάθω!) αλλά μαρέσει που είσαι εδώ!

Φέρε τη φωτιά που έκλεψες να παίξουμε και άσε τον Δία να γκρινιάζει:)

υ.γ.το τελευταίο εγώ...πήγαινε στη συνειδιτή κατάσταση που βρίσκεσαι ή...

roundel είπε...

*annanas*
όχι και πάνω σας ρε φρουτάκι, σας λυπάμαι! Πάνω στο σύγχρονο χαρτί τα ξεφυσάω και μαζί τα ξαναδιαβάζουμε και τα αφήνουμε να περνούν...

streetfox είπε...

Πολύ όμορφη κατάθεση χωρίς καβάτζα καμιά

Η πρόταση με τη στιγμή… είναι ποίημα

Τρυφερή αγκαλιά στο roudelaki
και τρείς ευχές

«Να σε λούσει το φως της μέρας
Να λάμψει το χαμόγελο σου
Να θυμίσεις την χαρά στους γύρω σου»

Καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

Ανασυγκρότηση... όλα χρειάζονται ... και να σταθείς και να κρυφτείς ... και να ξεφυσήξεις... να φωνάξεις... να λυπηθείς... να πάρεις μία ανάσα και μετά να ξαναβγείς στην πρώτη γραμμή... όλα κυλάνε τόσο γρήγορα πια γύρω μας... που με τα βίας τα προλαβαίνουμε...

just be walking

Unknown είπε...

Kαλά....τον ξέχασες τον
πλανήτη happy;;;πάει;;;
αυτό ήταν;;;
Πάντως ξέρω και να
ξεματιάζω...

Χαμογέλα και μη μασάς!!!

roundel είπε...

*streetfox*
Οι καταθέσεις είναι καταθέσεις αλεπουδίτσα δεν έχουν καβάτζες.
Όμορφες οι ευχές, ζεστή η αγκαλιά σου:)
Νασαι καλά!
Καλημέρα

Ναύτης είπε...

αλλάζουν όλα εδω κάτω με ορμη...

μόνη χωρις νά'σαι μόνη
αυτη είναι η χειρότερη μορφη της...

κι είμαι κι εγω τόσο αλλου σήμερα που ούτε μια ευχη της προκοπης δεν μπορω να σου δώσω...

δε πειράζει όμως, ξέρω πως τη νιώθεις.

καλημέρα roudelaki...

roundel είπε...

*Οδοιπόρος*
Αυτή η γρήγορη βία είναι που με τσάκισε εχθές οδοιπόρε.
Απλά περπάτα σοφή κουβέντα...

Καλημέρες...

roundel είπε...

*jtv*
Είναι που έπεσα σε άσχημο τριπάκι!
Μήπως με ξεμάτιασες γιατί σήμερα αισθάνομαι καλύτερα!
Το μικρή που πήγε;
Καλημέρες:)χαμογελαστές σήμερα!

roundel είπε...

*Ναυτης*
Μερικές φορές η παρουσία αρκεί...
Να σαι καλά ναύτη
Καλημέρα σου:)

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

...Το τελευταίο εγώ, είναι κάτι σαν υπογραφή των λεγόμενών μου..
εγώ..Με θάρρος.

Φιλί θαρραλέο!

Wicca είπε...

Όσο θα παιζεις με τις φωτιές εκείνες οι σκιές που θα χορεύουν στα χέρια σου θα μοιάοζυν λέξεις από τις σκέψεις που δε χώρεσαν σε κανένα κείμενο κι ο παρατηρητής του χορού σου με ένα κλικ θα ευχόταν να μπορούσε να μοιραστεί το ρυθμό που του στερεί ο εικονική μεταφορά της εσωτερικής σου βουτιάς. Κάποιες φορές οι άνθρωποι σε νιώθουν τόσο βαθιά, που πίστεψέ με δεν το αντέχεις!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ μας JTV βάλε σε δράση τα μεγάλα μέσα,
γιατί δεν το βλέπω καλά το κορίτσι μας.
Πες και σε καμιά γιαγία , μαμά, θεία ότι σου βρίσκεται τέλος πάντων να ενεργήσουν τα δέοντα.
Όχι τίποτε άλλο θα το χάσουμε τώρα που έχει στρώσει και στο γράψιμο
και μας δίνει απίστευτα κείμενα.
Αυτά σας χαιρετώ.
Σε σένα αγαπημένη ένα ωκεανό φιλιά.

Ocean

roundel είπε...

*Γουΐκα*
"Κάποιες φορές οι άνθρωποι σε νιώθουν τόσο βαθιά, που πίστεψέ με δεν το αντέχεις!"

Μερικές φορές το βλέπω στα πρόσωπα τους, σαν μεγάλος καθρέφτης γιατυτό όταν είμαι χάλια όπως εχθές επιλέγω να είμαι μόνη μου...γιατί μερικές φορές δε το αντέχω...

Καλώς μας ήρθες:)

roundel είπε...

*Ocean*
Ωκεανέ μου μάλλον σε ισοπέδωσα...
Τι να πω άντε μοιράστε το να δούμε τι θα γίνει...

roundel είπε...

*Προμυθέας*
Μαρέσει το θάρρος
και το θάρρος σου!

Ανταποδίδω:)