~2 .Χωρίς παπούτσια...

  Άνοιξα το κουτί με τις φωτογραφίες, είναι αστείο, κάποτε μου είχαν κάνει ένα ψυχολογικό τεστ με τα τρία κουτιά το μπλε, το κόκκινο και το άσπρο. Το μπλε συμβόλιζε τη φιλία, θυμάμαι ότι το είχα κάνει ένα μεγάλο σπίτι, με πολλά δωμάτια και με ένα μεγάλο σαλόνι με τζάκι για να μπορώ να φιλοξενώ τους φίλους μου άνετα. Και τώρα σε αυτό το σπίτι που μένω που είναι πολύ μικρό, υπάρχει ένα μπλε κουτί με φωτογραφίες, που κυρίως φυλάω στιγμές που έχω περάσει με φίλους. Κοίταξα για λίγο τις φωτογραφίες από το νησί, πρόσωπα, στιγμές εκστατικές βγαλμένες από όνειρα και εφιάλτες, περίεργο το συναίσθημα....

Elliot Goldenthal ~ La bruja

  Το σπίτι ήταν πάντα ορθάνοιχτο, ακόμα και όταν λείπαμε δε κλειδώναμε ποτέ, μόνο αφήναμε το κλειδί επάνω στη πόρτα, ήταν απελευθερωτικό αυτό το σκηνικό, ένας τόπος που δε χρειαζόταν να κρυφτείς πίσω από διπλοκλειδωμένες περιουσίες, έτσι ήταν και τα συναισθήματα μας, αυθεντικά και διάχυτα, δε μπορούσαμε να τα κλειδώσουμε, δε μπορούσαμε να τα κρύψουμε, δεν είχαμε δεύτερες σκέψεις. Αυτό ήταν και καλό και κακό ταυτόχρονα, καλό γιατί όταν καταφέρναμε να κρατάμε λίγα όρια μεταξύ μας όλα ήταν παραμυθένια, όταν όμως τα όρια εξαφανίζονταν ζούσαμε έναν εφιάλτη. Παίζαμε με όλο αυτό, δοκιμάζαμε τους εαυτούς μας, δοκιμάζαμε ο ένας τον άλλον, γνωρίζαμε τις καινούργιες πτυχές μας, αναγνωρίζαμε τις πτυχές του άλλου. Κρίναμε, συγκρίναμε, δεχόμασταν, αποδεχόμασταν, ταυτιζόμασταν, ξεδιπλωνόμασταν, τσακωνόμασταν, αγαπιόμασταν.

  Χρειάστηκαν λίγες ώρες στο νησί για να ονομάσουμε αχρείαστα τα παπούτσια, συνήθως τα είχαμε δεμένα στις τσάντες μας, σκληραγογούσαμε τα πόδια μας λέγαμε σε όποιον μας ρωτούσε, χαριτολογώντας. Όμως πραγματικά τα σκληραγογούσαμε, η χώρα έχει πολλά ψηφιδωτά και κάθε φορά που πατούσαμε επάνω τους, θυμόμασταν τη χρησιμότητα τους. Οι πατούσες ήταν  η μόνη μας γείωση με το έδαφος λες και αν φοράγαμε τα παπούτσια μας θα χάναμε την επαφή μας με τη γη.

  Είχαμε νοικιάσει δύο μηχανάκια tayfun της κακιάς ώρας, χωρίς δίπλωμα φυσικά, στο ένα ήμουν εγώ και η Εύα και στο άλλο ο Άγγελος και ο Νώντας, το δικό μας το είχαμε ονομάσει Τρύφωνα. Ο Τρύφωνας είχε το δικό του τρόπο, πεισματάρικο μηχάνημα, έπρεπε να το καλοπιάνεις για να ξεκινήσει, πολλές φορές ανέβαινε μόνος του τις ανηφόρες χωρίς να ακουμπάμε το γκάζι, κανα δυο φορές μας είχε αφήσει κιόλας στη μέση του πουθενά, γυρίσαμε με τα πόδια, παρόλα αυτά τον αγαπούσαμε όμως. Κάτω από τη σέλα του, είχαμε μόνιμα ένα ζευγάρι σανδάλια, όταν σταματούσαμε φόραγα το ένα εγώ και το άλλο η Εύα και βάζαμε το σταντ. Κάθε φορά που πηγαίναμε να βάλουμε βενζίνη, ο άνθρωπος μας κοίταζε περίεργα, γελάγαμε με το σαστισμένο του ύφος, κατά κάποιο τρόπο μας άρεσε να προκαλούμε. 

  Μπροστά από την είσοδο του σπιτιού ήταν μια μεγάλη πεζούλα και λίγα σκαλοπάτια, είχαμε τοποθετήσει μαξιλάρια ώστε να μπορούμε να καθόμαστε. Εκείνη την εποχή ήταν της "μόδας" τα ζογκλερικά, όλοι έπαιζαν από κάτι ή τουλάχιστον πειραματιζόταν με κάτι. Ο Νώντας έπαιζε κορίνες, ο Άγγελος μπαλάκια και γω κορδέλες. Τα βράδια πέρναγε αρκετός κόσμος για να ανέβει στη ηλικιωμένη, οι περισσότεροι κόλλαγαν ή μπορεί να τύχαινε να ασχολούνται και εκείνοι με ζογκλερικά, έτσι κάθε βράδυ η παρέα μεγάλωνε. Το επόμενο βράδυ πριν πάνε οπουδήποτε περνούσαν από το σπίτι μας, έφερναν τα καλούδια τους, καθόμασταν παρέα, λέγαμε για τα θέλω  μας, μιλούσαμε για τις ζωές μας, ήταν ένα περίεργο αλισβερίσι στη μέση του δρόμου. Ένα αλισβερίσι ιδεών.


  Την ημέρα πλατσουρίζαμε στη θάλασσα, παίζαμε τα όνειρα μας σε μια παρτίδα τάβλι, εξερευνούσαμε το νησί. Στο ηφαίστειο πηγαίναμε συχνά, μας άρεσε εκεί, ήταν ένα τοπίο σεληνιακό, καμιά φορά όταν βρίσκαμε κανένα τουρίστα να ετοιμάζεται να ρίξει αυγό στις μικρές τρύπες που έβγαινε το θειάφι, του βάζαμε τις φωνές. Παρατηρούσαμε τις σχισμές μέσα στο μεγάλο κρατήρα, τα νερά που κοχλάζαν στο έδαφος, ήταν για μας λες και πηγαίναμε μια βόλτα στο φεγγάρι. Μετά πηγαίναμε στον Εμποριό σ' εκείνο το μαγαζάκι που είχε ένα μπαλκόνι που κοίταζε στο ηφαίστειο. Ήταν ήσυχα εκεί, η βόλτα στο ηφαίστειο μας άναβε, έκανε και τα δικά μας υγρά να κοχλάζουν, υπερασπιζόμασταν μάχιμα τα ιδανικά μας, επαναπροσδιορίζαμε τις αξίες μας, αναπλάθαμε τα στερεότυπα μας.


  Μερικές φορές τα μεσημέρια, τα αγοράκια πήγαιναν για μπύρες στο καφενείο, να πούνε τα δικά τους. Παίρναμε και μεις τα κοριτσάκια τον Τρύφωνα και ανεβαίναμε στα Νικειά, εκεί το μεσημέρι δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα, ξαπλώναμε στη πλατεία του χωριού μέχρι το απόγευμα, καμιά φορά κοιμόμασταν ή συζητούσαμε. Μια φορά στο δρόμο για το γυρισμό συναντήσαμε μια γιαγιά, καθόταν στο πλατύσκαλο του σπιτιού της, περνώντας τη χαιρετίσαμε, ξέρετε τώρα πως είναι στα χωριά, λες γεια σε όλους. Δε μας άφηνε να φύγουμε, μας κέρασε γλυκό του κουταλιού που είχε φτιάξει με τα χεράκια της. Ακούσαμε όλα τα παράπονα της σχετικά με τη κοινότητα, τη νοσταλγία της για το γιο της που έχει φύγει στο Αμέρικα μετανάστης και που σπάνια πια βλέπει τα εγγόνια της. Μας έλεγε για τα λεφτά που έκανε εκεί, μετά έπιασε να μας λέει ιστορίες με τον άντρα της που τον έχασε πριν χρόνια, που ήταν ναυτικός και έλειπε συχνά και μπλα μπλα μπλα. Κανα δίωρο μονόλογος, είχε ανάγκη να τα πει, να τα θυμηθεί.  Μετά ξέραμε και άμα βιαζόμασταν ή δεν είχαμε όρεξη δε περνούσαμε μπροστά από το σπίτι της. 

συνεχίζεται...

υ.γ.1 η φώτο είναι από το ηφαίστειο της Νισύρου, δείχνει το εσωτερικό του μεγαλύτερου κρατήρα, κλεμμένη από το διαδίκτυο.

υ.γ.2 αν το κείμενο έχει ορθογραφικά συγχωρέστε με. 

υ.γ.3 αλήθεια έχετε πάει στη Νίσυρο;