Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

~1.Το ξεκίνημα...




Dansbanan ~ Detektivbyrån





  Βρεθήκαμε σ' εκείνο το νησί χωρίς προσδοκίες, ήμασταν πολύ μικροί ακόμα για να έχουμε. Φτάσαμε στο λιμάνι της Νισύρου με μια βαλίτσα όνειρα, χωρίς να ξέρουμε πολλά για το νησί, θα μέναμε στο σπίτι μιας φίλης, δεν ήταν και κανένα αρχοντικό, αλλά είχε δύο μεγάλα δωμάτια που μπορούσε να φιλοξενήσει άνετα τέσσερα άτομα και ένα ακόμα στον κάτω όροφο στον καναπέ. Φτάσαμε  βράδυ καθώς  τη προηγούμενη μέρα είχαμε βρεθεί τυχαία στη Λέρο, τελικά καταφέραμε να πάρουμε ένα απογευματινό καράβι για το νησί. Η διαδρομή ήταν δύσκολη, είχε μποφόρ, τα κύματα χτύπαγαν στα παράθυρα του καραβιού, είχαμε ξαπλώσει στο πάτωμα και απολαμβάναμε τη δωρεάν κούνια μπέλα-παραλίγο να βγάλω τα έντερα μου φάση.  Η διαδρομή από το καράβι μέχρι το σπίτι ήταν βασανιστική, ήμασταν ταλαιπωρημένοι από το κούνημα, άυπνοι από το προηγούμενο ξεσάλωμα στη Λέρο, ουσιαστικά το μόνο που θέλαμε ήταν να πετάξουμε τις βαλίτσες κάπου και να ξεκουραστούμε.
  
  Το σπίτι ήταν σε ένα από τα κεντρικά σοκάκια της χώρας του νησιού, ήταν το μόνο από τα εκεί γύρω στο οποίο δεν κατοικούσε κανένας τον χειμώνα, μόνο ο τύπος που έφτιαχνε τα ψηφιδωτά του νησιού ερχόταν που και που και έριχνε κανέναν μεσημεριανό υπνάκο στον σκονισμένο καναπέ, του άρεσε λέει, ήταν ήσυχα εκεί. Όντως το σπίτι είχε μια περίεργη ησυχία, το κύριο στοιχείο ήταν το ξύλο, παλιά φαγωμένα ξύλινα έπιπλα και ένα ξύλινο πάτωμα σχεδόν ετοιμόρροπο. Τα κρεβάτια ήταν σιδερένια και στο κάτω μέρος των επίπλων, αράχνες είχαν πλέξει υφαντούς ιστούς. Στο πίσω μέρος της κουζίνας είχε μια πόρτα που οδηγούσε σε ένα κηπάκο, πλακόστρωτο στολισμένο με πανύψηλους αγκαθωτούς κάκτους και μια φραγκοσυκιά. Όσο μεγάλη και αν ήταν η εγκατάλειψη του, ολοκλήρωνε την μυστηριώδη αίσθηση του χώρου εξάπτοντας τη φαντασία μας.
   
  Καθαρίσαμε, με ότι είχαμε και όσο μπορούσαμε, άλλωστε δε μας απασχολούσε τόσο πολύ η υγιεινή του σπιτιού, ξέραμε ότι απλά θα ήταν ένα μέρος για ύπνο. Ωστόσο η αίσθηση μέσα εκεί εξακολουθούσε να είναι περίεργη, οι δονήσεις του σπιτιού δημιουργούσαν ένα μυστήριο, που δε μπορώ να πω ότι ήταν αρνητικό αλλά ούτε και θετικό, θα το προσδιόριζα ως κάτι άγνωστο.
  
  Δεν είχαμε αποφασίσει πόσο καιρό θα μέναμε, μόνο από το καράβι κιόλας ενώσαμε τα λεφτά μας για να μας φαίνονται περισσότερα, αποφασίσαμε να καπνίζουμε καπνό, όλοι από τον ίδιο και γενικά να κάνουμε οικονομία για να μείνουμε όσες περισσότερες μέρες γινόταν. Οικονομία σήμαινε φαγητό μια φορά την ημέρα και αυτό κάτι πρόχειρο, από ποτά κρασί και κανα ρακί στη πλατεία και βενζίνη για τα μηχανάκια ώστε να μπορέσουμε να γυρίσουμε το νησί και το πιο σημαντικό οικονομία στο νερό, ανα δύο βδομάδες ερχόταν η υδροφόρα που τροφοδοτούσε με νερό το νησί, δε ξέραμε σε ποια βδομάδα βρισκόμασταν ακριβώς αλλά ούτε και πόσο νερό είχε η δεξαμενή μας, οπότε έπρεπε να περιορίσουμε την άσκοπη σπατάλη για να μας φτάσει. Οι υποχρεώσεις μας στην Αθήνα ήταν λιγοστές, μπορούσαμε να έχουμε παράταση από τις δουλειές μας, αφού σχεδόν όλοι δουλεύαμε σε καφέ, αυτό σήμαινε ότι μπορούσαμε να ορίσουμε μόνοι μας την ημερομηνία της επιστροφής. 
  
  Γρήγορα η γειτονιά άρχισε να μας γνωρίζει, από τις επόμενες μέρες κιόλας στο δρόμο για τον φούρνο, αρχίσαμε να λέμε καλημέρα στις νοικοκυρές που έπιναν το καφεδάκι τους στα ψηλά μπαλκόνια. Κλωτσάγαμε πίσω τη μπάλα στα παιδάκια και μερικές φορές πίναμε καφεδάκι με τα παππούδια στη πλατεία των ηλιωμένων, στην ηλικιωμένη που λέγαμε εμείς. Εκεί μάθαμε και τον μύθο που επικρατεί για το νησί. Για τον Ποσειδώνα που ξέσπασε την οργή του πάνω στο γίγαντα Πολυβώτη καταπλακώνοντας τον με μια μεγάλη πέτρα που τώρα λέγεται Νίσυρος. Εκείνος αναγκάστηκε να ζει με αυτό το μεγάλο φορτίο στη πλάτη του και προσπαθώντας να ξεφύγει από αυτό αγκομαχεί και ξεφυσάει, ζεσταίνοντας τους πολλούς κρατήρες του ηφαιστείου με την ανάσα του.


 συνεχίζεται...


υ.γ.1 η φώτο είναι από τη παραλία που ονομάζεται κοχλάκια, ονομάστηκε έτσι γιατί όταν το κύμα ανεβοκατεβαίνει στη παραλία, δημιουργεί έναν ήχο σαν αυτόν του νερού που κοχλάζει, κλεμμένη από το διαδίκτυο.

υ.γ.2 η ιστορία είναι αληθινή, βγαλμένη από το πιο όμορφο μοίρασμα που είχα ποτέ στη ζωή μου!




10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Οι διακοπές που δε σε νοιάζουν τα πολλά, ουτε οι ανέσεις , ούτε τα λεφτά. Οι διακοπές που ζεις για την παρέα, για τις στιγμές, γιατί αυτά είναι που μένουν!
Αυτές τις διακοπές και τι δε θα έδινα να τις ξαναζήσω,ήταν οι πιο ξέγνοιαστες, πάνε σχεδόν 8-10 χρόνια απο τότε....
Σε γλυκοφιλώ :)

roundel είπε...

*Lilium*
Εγώ και τι δε θα έδινα να ξαναζήσω τις συγκεκριμένες διακοπές...
Κοιτάζοντας πίσω ήταν από τις πιο εκστατικές της ζωής μου, βοήθησε βέβαια και η Νίσυρος σε αυτό!

Σε φιλώ και γω λουλουδάκι:)

Unknown είπε...

Επίσης βοήθησε, αν μου επιτρέπεις, κατά πως λες ότι σαν μικροί δεν είχατε ... προσδοκίες.
Μεγάλο μέτρο αυτό.

Διηγείσαι πανέμορφα, περιμένω τη συνέχεια

Καλημέρες

roundel είπε...

*meggie*
Ναι ήμασταν μικροί δεν είχαμε προσδοκίες, μόνο επιθυμίες και όνειρα!

Βοήθησε αυτό...

Σευχαριστώ

Μεγάλη καλημέρα

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

"Βρεθήκαμε σ' εκείνο το νησί χωρίς προσδοκίες, ήμασταν πολύ μικροί ακόμα για να έχουμε."!!!
Αυτό από μόνο του είναι ένα ποίημα!!!..
Μια ζωγραφιά το κείμενό σου!

Σε φιλώ!

roundel είπε...

Προμηθέα μου, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, η παρουσία σου πάντα με κάνει να χαμογελώ:)

Φιλί

Βάσσια είπε...

Μου αρέσουν αυτά που κρατούν δεμένες αναμνήσεις στη καρδιά μας!

Να είσαι καλά φίλη μου
Καλό βράδυ
:-)

roundel είπε...

*Βάσσια*
Ούτε και γω ξέρω αλήθεια τι μου ήρθε να τα γράψω όλα αυτά, θα δούμε όμως που θα καταλήξει αυτή η ιστορία...
περισσότερο μέσα μου.

Καλό βράδυ:)

Unknown είπε...

Αχ...αχ...αχ!!!
Νά'ξερες τι μου θύμησες...
Όπως και σ'όλους μας φαντάζομαι...
Μας πήγες το χρόνο πίσω...
Πίσω στα περασμένα...
Στην ανεμελιά!!!
Μια ανεμελιά,που όμως δεν αισθανόμασταν τότε...
αλλά την αναπολούμε τώρα...
Έτσι ακριβώς θα είναι αύριο
και το τώρα μας...

Συνεχίζεται...

Όμορφη μέρα να έχουμε...κι'αν δεν είναι και τόσο,μεθαύριο θα την αναπολούμε κι'αυτήν και πάλι θα ξεφυσάμε...

roundel είπε...

*jtv*
Εντάξει τότε είχαμε το φορτίο του τι θα κάνουμε στη ζωή μας, όλα ήταν θολά!
Όχι πως τώρα δε το έχουμε, αλλά τουλάχιστον όλα είναι πιο ξεκάθαρα:)

Καλημέρες...