Πες το όπως θες...

  Παρασκευή και 13//2011//Με λένε Μυρτώ//Ζω στην Ελλάδα//Κάθε μέρα ζω τη βία, χωρίς χτυπήματα, χωρίς πληγές, χωρίς αίματα στο σώμα μου//Αυτές τις μέρες είδα ανθρώπους γύρω μου να ζουν τη βία κανονικά, με διάφορα αληθινά όπλα//Ένας μάλιστα κατέληξε στην εντατική//Ναι το έχω ξαναδεί και μικρά παιδιά έχω δει, να τα σαπίζουν στο ξύλο σε μαθητικές πορείες, ενώ εκείνα πετούσαν λουλούδια στην εξουσία//Είναι άνοιξη και γω έχω παγώσει//Οι φίλοι μου ψάχνουν δουλειές μόνο στο εξωτερικό, κάποιοι έφυγαν κιόλας//Νιώθω να πατάω σε ένα έδαφος που κρύβει παγίδες//Δε ζω, προσπαθώ να επιβιώσω, δύσκολα τα καταφέρνω//Πιστεύω, συνεχίζω να πιστεύω και θα πιστεύω μέχρι να είναι έτοιμοι και εκείνοι που ακόμα φοβούνται//Είμαστε πολλοί και δεν αξίζουμε όσα ζούμε//Δε φοβάμαι γιατί δεν έχω τίποτα να χάσω//Δε φοβάμαι γιατί θέλω να ζήσω//Όλα γίνονται φανερά πια, απροκάλυπτα, σαν να μας προκαλούν να αντιδράσουμε//Όλα καταλήγουν στο μηδέν λέγαμε εχθές//Το μηδέν δεν είναι αδιέξοδο, είναι μια καινούργια αρχή//Και αφού δε γίνεται αλλιώς ας γίνει με βία//Αίματα είδα πολλά, το πάνω μου δε θα με σοκάρει//Είμαι 27 και το μόνο που θέλω είναι να ζήσω//Θα πέθαινα γι' αυτό...