Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Ταξίδια στη πόλη...



Massive Attack ~ Paradise Circus



  Μερικές αισθήσεις γεννιούνται αργά το βράδυ στην άκρη ενός πεζοδρομίου. Περπατούν ανέμελα στα στενά της πόλης. Ανέμελα, πόσο καιρό έχω να το πω αυτό. Μερικές αισθήσεις μεγαλώνουν με τη μυρωδιά του πιο όμορφου δέντρου της πλάκας. Love is like a sin my love, For the ones that feels it the most. Δροσίζονται κάτω από τα δέντρα του βασιλικού κήπου, πίνοντας ελληνικό καφέ.

Μερικά όνειρα τρέχουν με άσπρα πρόσωπα ανάμεσα από πέτρες, φωτιές και ασφυξιογόνους καπνούς. Φωλιάζουν μέσα στο μετρό ψάχνοντας ανάσες. Ψεκάζουν ένα σκύλο με μαλόξ, του δίνουν να πιει νερό. Σκουπίζουν τα αίματα από το κεφάλι του 56ου ανθρώπου που χτυπήθηκε από γκλομπ. Δένουν γερά τη μάσκα τους και συνεχίζουν. 

Μερικά σώματα χορεύουν ανάμεσα σε συντρίμμια αξιών. Ενώνουν τα χέρια τους και φτιάχνουν δρόμους αλυσίδες. Μερικά μυαλά μιλούν κάτω από μια τέντα μια Κυριακή μεσημέρι. Καταθέτουν την ψυχή τους σε μια γωνιά της πλατείας. 

Μερικοί άνθρωποι φοβούνται την ημέρα όσο φοβούνται το βράδυ, αρπάζουν το χέρι του διπλανού τους και παραμένουν. Συνεχίζουν γιατί η ανάγκη τους να ζήσουν είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη τους να πάνε διακοπές. 

Μερικές ιστορίες γράφονται όσο εμείς τις ζούμε. Γεννιούνται από μια αίσθηση, μεγαλώνουν κάθε μέρα με στιγμές, ενώνονται με τις ζωές μας, ενώνουν τις ζωές μας. Είναι ικανές να απαλύνουν κάθε φόβο και πόνο όταν αποτελούνται από ανθρώπινες αισθήσεις. Αυτές οι ιστορίες είναι το μεγαλύτερο παράθυρο στη θάλασσα.


10 σχόλια:

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

Και φέτος είναι η πρώτη φορά που τόσο πολύ, τόσο έντονα ανάπνευσα ετούτη την αύρα τη θαλασσινή…
Όσο τα παράθυρα ανοιχτά, μπορούμε να ελπίζουμε ακόμα!

Καλημέρα!

Theorema είπε...

Αυτές οι αξιοθαύμαστες ιστορίες που διηγείσαι είναι τα κομματάκια ενός μεγάλου ιστορικού παζλ που κάποτε θα διηγούμαστε και στα παιδιά μας.
Ξέρεις, εκείνα τα παράξενα που θα γεννηθούν κάποτε, με τα τρία πόδια... :)

Placebo. είπε...

Love is the devil.Ειναι ωραια να νιωθεις ανεμελα, να συνεχιζεις, να προσπαθεις, να φοβασαι ακομα.Αυτο σε κανει ανθρωπο.Οταν φοβασαι, γνωριζεις την ιδια στιγμη οτι εχεις πραγματα πολυτιμα που τα βαζεις στο ρισκο να τα χασεις και πιστευεις ακομα σε αυτα.Οι ιστοριες γραφονται οσο εμεις τις ζουμε, ο χρόνος μας τελειώνει
και αδημονώ να δω την πόλη
να μας χωράει.

kovo voltes... είπε...

Οι ιστορίες γράφονται όσο εμείς τις ζούμε. Και ναι, γράφεις υπέροχες ιστορίες μικρή μου. ΖΕΙΣ με όλα όσα συνθέτουν το υπέροχο...;))

roundel είπε...

*ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ*
Και γω το ίδιο λύχνε μου.
Φυσικά και μπορούμε να ελπίζουμε, τώρα περισσότερο από ποτέ!

φιλιά

roundel είπε...

*Theorema*
λολ!
Με τρία πόδια και τέσσερα χέρια!
Αυτές τις ιστορίες και να μην τις διηγηθούμε, κάποιος άλλος θα το κάνει, είναι μέρος τις μεγάλης ιστορίας μας πια!

Άσε που ο Αυγερόπουλος ετοιμάζει ντοκιμαντέρ!

roundel είπε...

*George S.*
Τι ωραίο σχόλιο!
Να γράφεις πιο συχνά λέω...

Όλα είναι ωραία όταν νιώθεις ανέμελα.
Ο χρόνος είναι μπροστά μας, το ίδιο και η πόλη.

roundel είπε...

*kovo voltes...*
Σευχαριστώ βολτίτσα μου.
Αν και νομίζω ότι όλοι αυτό κάνουμε!

φιλιά

Vasiliki είπε...

"Αυτές οι ιστορίες είναι το μεγαλύτερο παράθυρο στη θάλασσα"

Τι όμορφο Μυρτούλα μου!


β.α (ψυχρ.)

roundel είπε...

*Vasiliki*
Όμορφος ο κόσμος και ο χαρακτήρας μας! Όμορφα που σας συνάντησα, που οι ιστορίες μας συναντηθήκαν!