Μαζί...

 Την Παρασκευή το βράδυ και όπως κάθε Παρασκευή έπαιζα μουσική στο πάρκο Τρίτση. Την επόμενη μέρα αρκετά πρωί είχα κανονίσει να φύγω με τους φίλους μου για δύο μέρες. Γύρισα στο σπίτι αρκετά αργά και ξεκίνησα να ετοιμάζω τη βαλίτσα μου, όταν πια τελείωσα είχαν μείνει δύο ώρες μέχρι το πρωινό ραντεβού της απόδρασης και άνοιξα τον υπολογιστή για να χαζέψω λίγο μέχρι να περάσουν οι ώρες. Το πρώτο μαιλ που άνοιξα έλεγε "SOS Ντου στη πλατεία μας διώχνουν με παρουσία εισαγγελέα, τα ματ είναι παντού γίνονται προσαγωγές, όσοι μπορείτε ελάτε!". Η αλήθεια είναι ότι αυτή η στιγμή ήμουν σίγουρη ότι θα έρθει σύντομα, το μόνο που ευχόμουν ήταν να μην γίνει μακελειό.  Βλέποντας το μαιλ αυτό σάστισα. Μάζεψα τα πράγματα μου και κατέβηκα αμέσως στη πλατεία. Η εικόνα που αντίκρισα στις 6:00 το πρωί του Σαββάτου στη πλατεία Συντάγματος με έκανε να σαστίσω ακόμα περισσότερο. Οι υπάλληλοι του δήμου καθάριζαν με μάνικες μέχρι και το χώμα. Τα ματ ήταν παντού γύρω και μέσα στη πλατεία. Οι τουρίστες όπως και οι εργαζόμενοι πέρναγαν για να πάνε στο μετρό. Κάποιοι σκηνίτες είχαν μαζευτεί στην άκρη της πλατείας και συζητούσαν. Οι ομάδες με ότι πράγματα πρόλαβαν να σώσουν είχαν συγκεντρωθεί στο πλάι της πλατείας. Βρήκα τα παιδιά, ήταν όλοι κουρασμένοι και λίγο στεναχωρημένοι. Βοήθησα να μαζέψουμε.

  Πριν 70 περίπου μέρες αυτή η πλατεία ήταν γεμάτη από κόσμο. Παιδιά έτρεχαν, έπαιζαν και ζωγράφιζαν στη γωνιά του νηπιαγωγείου. Γίνονταν συναυλίες και θεατρικά δρώμενα. Σε κάθε γωνιά της πλατείας γίνονταν συνελεύσεις ομάδων εργασίας και θεματικών ομάδων. Πριν λίγες μέρες η πλατεία Συντάγματος ξεχείλιζε από χαμόγελα που μας έδιναν ξανά ζωή, από μυαλά έτοιμα να σχεδιάσουν έναν καινούργιο κόσμο. Μπορεί το μεσοπρόθεσμο τελικά να πέρασε (αν και ήμουν σίγουρη ότι θα περάσει) αλλά δεν κατάφεραν να μας μαζέψουν από τον δρόμο, τουλάχιστον κάποιους και αυτό τους ενόχλησε. Η πλατεία τώρα είναι άδεια από πανό και σκηνές, αλλά εμείς μείναμε, συνεχίζουμε κάθε βράδυ να κάνουμε λαϊκή συνέλευση και να σπάμε τα κεφάλια μας για να βρούμε διαφορετικούς τρόπους να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση που ζούμε στη χώρα μας.

  Η πλατεία δεν είναι απλά μια διαδήλωση σαν όλες τις άλλες που έχουν γίνει μέχρι τώρα. Η πλατεία είναι ένας σπόρος που φυτέψαμε και συνεχίζουμε να καλλιεργούμε όλοι. Αυτός ο σπόρος θέλει χρόνο και φροντίδα για να μεγαλώσει και να αρχίσει να μας δίνει καρπούς. Είναι όμως το μόνο που έχουμε σε μια χώρα που όλο ένα καταρρέει εμπρός μας.

  Δεν είναι εύκολο για μένα το να βρίσκομαι εκεί. Αρκετές φορές διαφωνώ με όσα ακούω και εκνευρίζομαι και τελικά καθημερινά δίνω μάχη μέσα μου για να μπορώ να βλέπω αυτά που με ενώνουν με τους ανθρώπους και όχι αυτά που με χωρίζουν. Αλλά αυτό που μου δίνει δύναμη είναι η πίστη μου στους ανθρώπους, η πίστη μου ότι μαζί μπορούμε να κάνουμε την επόμενη μέρα που ξημερώνει να είναι λίγο καλύτερη από τη προηγούμενη.

  Η κυβέρνηση έπαιζε, παίζει και θα παίζει το δικό της παιχνίδι, το οποίο έχει αποδείξει πάμπολλες φορές ότι δεν είναι υπέρ μας αλλά ούτε υπέρ της χώρας μας. Είναι υπέρ κάποιων λίγων που καθημερινά πλουτίζουν εις βάρος μας.  Πέρα από την κριτική λοιπόν που όλοι μας κάνουμε και για τους μεν και για τους δε, πέρα από τη στεναχώρια για όλο αυτό που μας έχει βρει, πέρα από την ηττοπάθεια και τη κλάψα, πέρα από τις διαφωνίες και τους εγωισμούς, πέρα από τις διακοπές και τα πλατσουρίσματα, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, ας προσπαθήσουμε να δούμε πως μπορούμε να προχωρήσουμε έστω και αν η κατάσταση αυτή τη στιγμή είναι δραματική.  Η ζωή είναι μπροστά και είναι στο χέρι μας να την αλλάξουμε, αρκεί να το πιστέψουμε.

υ.γ. Η φωτό είναι από ένα ξύλο που είχα ζωγραφίσει στη πλατεία, το οποίο μάλλον δεν υπάρχει πια:(