Με τα πόδια...

 *Όλο το υλικό που ακολουθεί, τα κείμενα και οι φωτογραφίες , είναι από την Νίκη που συμμετέχει στη πορεία.

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011 

   Σήμερα ήταν η τρίτη μου ημέρα που συμμετέχω στην περίφημη Πορεία για τις Βρυξέλλες. Σιγά σιγά συνειδητοποιώ τις δυσκολίες της πορείας, αλλά συγχρόνως, κάθε μέρα νιώθω πιο αποφασισμένη να συνεχίσω ως το τέλος. Η Πορεία ξεκίνησε στις 26 Ιουλίου από τη Μαδρίτη με σκοπό να διαδηλώσει στις Βρυξέλλες τη μέρα του Μεγάλου Παγκόσμιου καλέσματος, στις 15 Οκτωβρίου. Ημερομηνίες σταθμοί είναι η διαδήλωση της 17ης Σεπτεμβρίου στο Παρίσι και η άφιξη μας στις Βρυξέλλες στις 8 Οκτωβρίου, έτσι ώστε να έχουμε μια βδομάδα προετοιμασίας.

    Ο προγραμματισμός και η οργάνωση της πορείας έγινε μέσα σε λίγες μέρες. Το όλο εγχείρημα ήταν αυθόρμητο και απόφαση της τελευταίας στιγμής. Πολλοί λένε ότι αυτή η βιασύνη και έλλειψη προετοιμασίας στοίχισε και ακόμα στοιχίζει αλλά το μόνο που μπορούμε να κάνουμε τώρα είναι να οργανωθούμε όσο καλύτερα γίνεται «εν κινήση».

    Όπως στις κατασκηνώσεις των πλατειών, έτσι κι εδώ, υπάρχει οργάνωση σε ομάδες εργασίας για την καλύτερη λειτουργία του συνόλου. Υπάρχει η ομάδα σίτισης, η ομάδα «εύρεσης διαδρομής» στο χάρτη, η ομάδα πρώτων βοηθειών, η ομάδα μεταφοράς με φορτηγάκια κι αυτοκίνητα, η ομάδα επικοινωνίας που προσπαθεί με τα λαπτοπ να μεταδώσει τα νέα της πορείας προς τα έξω. Βέβαια, υπάρχουν πολλά εσωτερικά προβλήματα: υπάρχουν προβλήματα στην επικοινωνία, διαφωνίες για το αν θα περπατάμε όλοι μαζί ή σε γκρουπ, για το αν θα πηγαίνουμε από τον αυτοκινητόδρομο ή από μονοπάτια... υπάρχουν άτομα που μονίμως προσπαθούν να αποφύγουν την πορεία και να πάνε με τα αυτοκίνητα. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω πως γενικά λειτουργούμε αρκετά καλά.

    Όταν μπαίνουμε σε κάθε χωριό, ο κόσμος άλλες φορές μας υποδέχεται με θέρμη άλλες φορές πιο διστακτικά, στη συνέλευση πότε συμμετέχουν πολλοί πότε λίγοι. Πάντως πάντα υπάρχουν αυτοί που μας δίνουν κουράγιο για να συνεχίσουμε. Ένας παππούλης μας φέρνει μια μπαγκέτα ψωμί, ένας φούρναρης ένα κιβώτιο κρουασάν...Τα παιδάκια κάθε φορά παίζουν με τα σκυλάκια και ρωτούν με ενδιαφέρον για την πορεία και περαστικοί στο δρόμο μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε. Ο καθένας βρίσκει τον δικό του τρόπο να παλέψει και να αγωνιστεί. Αυτή η μικρή ομάδα ανθρώπων, παλεύει για έναν καλύτερο κόσμο περπατώντας. 

   Κάθε μέρα που βλέπω τους φίλους μου με κάλους στα πόδια, να κουτσαίνουν και να δένουν με επιδέσμους τις πληγές τους για να μπορέσουν να συνεχίσουν την πορεία την επόμενη μέρα, δεν μπορώ παρα να νιώσω θαυμασμό. Μας μένει πολύς δρόμος ακόμα μπροστά, όμως νομίζω ότι είναι φανερό από τώρα ότι αυτή η πορεία, παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες, θα φτάσει στις Βρυξέλλες.

.....................................................

 Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

 

   Σήμερα, μετά από μεγάλη προσπάθεια να τηρήσουμε το συμφωνημένο ωράριο της πορείας, ξεκινήσαμε μόνο 1 ώρα καθυστερημένοι. Όταν ξυπνήσαμε κατά τις 6.30, η ομίχλη και η υγρασία είχαν απλωθεί παντού στην κατασκήνωση, και όπως ήταν φυσικό, το πρωινό ξύπνημα και η αναχώρηση δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Παρ’ολα αυτά, η υπέροχη θέα του ποταμού να ξεπροβάλει μέσα από την ομίχλη λίγο αργότερα, καθώς διασχίζαμε την μεγάλη γέφυρα, άξιζε τον κόπο.
   Την ώρα που περπατούσαμε παρατήρησα ότι τις τελευταίες μέρες έχουμε μείνει πολύ λίγοι. Σήμερα ξεκινήσαμε 24 «περπατητές» και υπολογίζω ότι καμιά τριανταριά θα μας συνόδευαν με τα οχήματα υποστήριξης. Όλα τα κινήματα, δράσεις και πορείες περνάνε μια καμπή πριν ξαναρχίσουν να αναπτύσσονται και να δυναμώνουν. Περιμένουμε πολύ  κόσμο να επιστρέψει ή να ενωθεί με εμάς στο Παρίσι και ελπίζουμε ότι η διαδήλωση της 17ης Σεπτεμβρίου εκεί θα είναι πολυπληθής και μεγαλειώδης .
    Η σημερινή διαδρομή ήταν αρκετά μεγάλη...35 χιλιόμετρα στα χαρτιά, αλλά έχω την εντύπωση ότι κάναμε περισσότερα από 45. Αν και στην αρχή μου κόστιζε η πορεία, τώρα φαίνεται ότι έχω συνηθίσει. Μας έχει γίνει δεύτερη φύση να ξυπνάμε το πρωί  και να αρχίζουμε να περπατάμε μέχρι το βράδυ.
   Τώρα, η ώρα κοντεύει 9 το βράδυ και έχουν πια φτάσει και οι τελευταίοι στη μικρή μας κατασκήνωση. Όλοι ξεκουράζονται, τρώνε ή συζητάνε μεταξύ τους κι έχει επικρατήσει ένα κλίμα ηρεμίας και γαλήνης. Ο ήλιος που βασιλεύει βάφει ρόδινα τα σύννεφα στον ουρανό και η ατμόσφαιρα είναι μαγευτική. Αυτή είναι από τις στιγμές που αξίζουν.
   Όλοι όσοι συμμετέχουμε στην πορεία έχουμε δεθεί κι έχουμε έρθει πολύ κοντά. Κοιμόμαστε, τρώμε  και περπατάμε μαζί, ζούμε μεγάλες εμπειρίες μαζί, συνειδητοποιούμε πράγματα μαζί. Κάθε μέρα συζητάμε για το πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο. Ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος για να αλλάξει σε μια μέρα όμως νομίζω ότι ήδη έχουμε κάνει την αρχή αλλάζοντας εμάς τους ίδιους.


υ.γ. Ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος για να αλλάξει σε μια μέρα, όμως ήδη έχουμε κάνει την αρχή αλλάζοντας εμάς τους ίδιους.

Καλό μήνα...