Σίγουρα το κάθε τέλος έχει και μια καινούργια αρχή, είναι η μόνη αισιόδοξη σκέψη που μπορώ να κάνω τον τελευταίο καιρό. Σε ένα κόσμο που καταρρέει γύρω μου, με ανθρώπους απελπισμένους, πιασμένους στην ίδια παγίδα. Το σύστημα πάντα βρίσκει ένα τρόπο να ανασυνταχθεί και ίσως αυτό να γίνει.
Οι παράπλευρες απώλειες είναι αυτές που με πονάμε τον τελευταίο καιρό. Να βλέπω ανθρώπους να τρέφονται με μισοφαγωμένα τοστ από τα σκουπίδια. Άλλους να τους κυνηγούν οι τράπεζες για την δόση του δανείου που για μια ακόμη φορά δεν πληρώθηκε. Τους φίλους μου να σκορπίζονται σε διάφορα σημεία στο πλανήτη μπας και καταφέρουν να σώσουν ότι απέμεινε από τα όνειρα τους.
Τι να το κάνω το ρεύμα σκέφτομαι, κάποτε οι άνθρωποι δεν είχαν από αυτό. Δεν έμεινε και τίποτα πια για να διαφυλάξω, οι αξίες κατέρρευσαν πριν από χρόνια, τα όνειρα εξατμίστηκαν, η δημιουργία λιγοστή, οι επιλογές το ίδιο. Οι δουλειές του ποδαριού δυσεύρετες έγιναν, δε μπορώ να συντηρηθώ πια, είναι δεδομένο αυτό. Ίσως κάποια στιγμή να με δείτε και εμένα να κοιμάμαι σε κανένα παγκάκι στη πλατεία συντάγματος. Όχι δε γράφω συχνά τον τελευταίο καιρό. Δε ξέρω τι να πω, γιατί τις περισσότερες φορές δε ξέρω πως να κάνω αισιόδοξες σκέψεις.
Επίσης δε μπορώ να καταλάβω τι περιμένει ο κόσμος για να κατέβει στο δρόμο. Αυτό είναι ένα φαινόμενο που η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ο φόβος. Ναι φοβάται, φοβάται να παραδεχτεί ότι ο κόσμος στον οποίο ζούσε τα τελευταία χρόνια είναι ψεύτικος, φοβάται να παραδεχτεί ότι έχει ήδη καταρρεύσει, φοβάται να τον αφήσει και να προχωρήσει παρακάτω. Δυστυχώς ή ευτυχώς η μόνη λύση σε αυτό που ζούμε είναι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, αν θέλουμε να ζήσουμε τουλάχιστον αξιοπρεπώς τα επόμενα χρόνια. Αλλά αυτό απαιτεί τουλάχιστον συνειδητοποίηση και ανάληψη της ευθύνης μας. Τέλος πάντων ψιλά γράμματα.
Έλεγα πως δε ξέρω πως να κάνω αισιόδοξες σκέψεις. Δε αντέχω να ζω έτσι με ένα μέλλον κατεστραμμένο και ένα παρόν το οποίο μετά βίας συντηρώ. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι θέλω να φύγω, αλλά δεν έχω που να πάω, δε ξέρω που να πάω. Μετά σκέφτομαι εκείνη την αρχή που θα έρθει μετά από το τέλος που ζω και είμαι λίγο καλύτερα. Τρικάκια για να ξεγελώ το τώρα μου. Σε μια πραγματικότητα που όλο ένα και πιο δυσβάσταχτη γίνεται, δυσκολεύομαι να υπάρξω.
15 σχόλια:
ίσως καταφέρουμε και επιδιορθώσουμε το μέλλον :) ίσως συντηρήσουμε τελικά το παρόν... :) είναι όλα στο χέρι μας. πρέπει να νικήσουμε τον φόβο. όμως πρώτα πρέπει να νικήσουμε τον εγωισμό μας. :) καλό σου βράδυ roundel, ευχομαι γεματο αισιόδοξα όνειρα :)
Ισως να ανατείλει μια καινούργια Αρχη ..
Απο εμάς εξαρτάται
Σε ένα κόσμο που καταρρέει οι σκέψεις και οι εικόνες μου είναι αντίστοιχες... αλλά θέλω να το παλέψω όσο μπορώ με την σκέψη ότι και ο κόσμος να χαθεί ο Άνθρωπος μπορεί να αντέξει...
Ϊσως πρέπει να αλλάξουμε το τρόπο που ζούμε, τις ανάγκες μας και να σκεφτούμε τρόπους και μέσα που να διευκολύνουν τη ζωή μας, ούτε εγώ τα έχω βρει, αλλά μου είναι ξεκάθαρο ότι θα ρθει από μέσα μου και όχι από έξω...
Φιλι και δύναμη...
Ξεκάθαρη εικόνα απο την μία.
Απαισιόδοξη απο την άλλη.
Αποδεκτό. Όλα χωράνε εδώ, είναι δικιά σου η σελίδα. Να και κάτι που είναι δικό σου, χωρίς να το πληρώνεις ακριβά.
Για να μην μακρυγορώ, θέλω απλά να ρωτήσω.. γιατί να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους?!
Ακόμα και να γκρεμίσουμε τα πάντα στο πέρασμα μας, θα καταλάβουμε σύντομα ότι αυτό είναι που κάνουμε τόσα χρόνια!
Γιατί δεν επιλέγουμε να αναστηλωθούμε απο μέσα προς τα έξω αυτη την φορά?
Και γιατί δεν προσδιορίζουμε ξανά τα όνειρα μας?
ΔΕΝ επιλέγω να φύγω.
Χωράω εδώ. Τα όνειρα μου χωράνε εδώ!
Αλλά δεν χρειάζονται ρεύμα..
Αφοπλιστική ειλικρίνεια. Ωμή αλήθεια που πονάει όλους μας. Η ίδια απορία κατατρώει και μένα. Γιατί μένουμε άπραγοι όταν όλα γύρω μας καταρρέουν;
Σε αναζήτηση ελπίδας...έστω της πιο αμυδρής!
Τα φιλιά μου, Roundy :))
*Rockmantic...*
Συμφωνώ κοριτσάκι ότι πρέπει να νικήσουμε τον εγωισμό μας, χωρίς αυτό δεν κάνουμε τίποτα.
Σίγουρα μπορούμε να αλλάξουμε και την συνολική κατάσταση, αλλά αυτό θέλει συλλογική προσπάθεια.
Αν στο παρόν μας καταφέρναμε να κρατήσουμε αυτά που μας ενώνουν και να μην εστιάζουμε σε αυτά που μας χωρίζουν ο κόσμος θα ήταν σίγουρα καλύτερος και τότε ίσως να είχαμε μια ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον.
Καλώς μας ήρθες:)
*Δημήτρης Μαχαίρα*
Σίγουρα αυτό θα γίνει κάποια στιγμή και αν δεν το ζήσουμε θα ξέρουμε ότι έχουμε συμβάλει.
Δεν υπάρχει τέλος σε αυτή την ιστορία. Πάντα οι άνθρωποι θα βάζουν τα χέρια τους σε σκουπιδοντενεκέδες, πάντα θα τρωνε μισοφαγωμένα τόστ σε καδους, για να ζήσουν. Και πάντα, ακόμη και μέσα από τον πιο βρόμικο κάδο, ένα χέρι θα θελήσει να πιάσει το δικό σου. Αυτή είναι η ιστορία.
Οι δικές μου βαλίτσες έχουν ήδη ανοίξει και περιμένουν να γεμίσουν... γιατί τα όνειρά μου δεν είναι διαπραγματεύσιμα...
Καλησπέρα
@Οδοιπόρε,
και γω θέλω να το παλέψω και με τίποτα δεν παραδίνομαι τόσο εύκολα. Νομίζω ότι έχει έρθει η στιγμή για μεγάλες αλλαγές που αφορούν γενικά την ανθρωπότητα. Όλα ξεκινούν από μέσα μας και είναι όμορφο όταν μπορούν να έχουν συνέχεια και έξω μας.
φιλιά
@Γρηγόρη,
υπάρχουν και άλλα που είναι δικά μου και δεν χρειάζονται να τα πληρώσω. Πάλι καλά! Απαισιόδοξο μπορεί, αλλά υπάρχει και αυτό και γιατί να το κρύψω ή να μην το μοιραστώ.
Για πολλούς λόγους θα έπρεπε να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα που μπορούμε να την κάνουμε από κοντά.
"Γίνε η αλλαγή που θελεις να δεις" έχεις δίκιο, και γω αυτό ακριβώς κάνω, εδώ και χρόνια. Και να σου πω την αλήθεια μου αρέσει, δε θα μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό.
Και γω εδώ;)
@Λένα,
ξέρεις την ιστορία με το κουτί της πανδώρας;; λέει κάτι υπέροχο για την ελπίδα.
Πάντα ειλικρίνεια, με γλιτώνει από πολλά.
Εγώ πάντως δε νιώθω ότι μένω άπραγη να σου πω την αλήθεια, αντιθέτως νιώθω ότι κάνω ότι καλύτερο μπορώ κάθε μέρα κάθε λεπτό που περναει.
φιλιά κορίτσι:)
@Γιώργο,
καλά τα λες μόνο που στις μέρες μας είναι λίγο διαφορετικά, λίγο χειρότερα τα πράγματα. Προς το παρόν πιάνω εγω το δικό τους χέρι και κάνω ότι μπορώ.
@Μικρές ανάσες,
ελπίζω να σε πάνε σε μέρη όμορφα και ξέγνοιαστα. Εγώ πάντως αυτό θα ήθελα αν είχα βαλίτσες έτοιμες!
Δημοσίευση σχολίου