Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Υπερασπίσου το παιδί...





10 Ιουλίου 2011


Κάποιοι λένε ότι σήμερα το βράδυ θα μας την πέσει η αστυνομία για να φύγουν οι σκηνές, για να φύγουμε και εμείς. Τον ενοχλούν τον Καμίνι οι σκηνές, χαλάνε την αισθητική του λέει. Ξεκινάω για πλατεία η ώρα είναι 11 το βράδυ, η Αθήνα άδεια, μαρέσει να οδηγώ στην άδεια πόλη. Φτάνω στη πλατεία, η λαϊκή συνέλευση έχει τελειώσει, ο κόσμος παραμένει, το βήμα είναι των καλλιτεχνών για το υπόλοιπο βράδυ. Με μια κιθάρα και ένα μικρόφωνο κρατάνε τη πλατεία ζωντανή.

Τα παιδιά των ομάδων είναι ανήσυχα, περιμένουν το μακελειό και προετοιμάζονται ψυχολογικά γι' αυτό. Γύρω γύρω πηγαδάκια με πολιτικές συζητήσεις, πως να αλλάξουμε τον κόσμο, πως να αλλάξουμε εμείς. Κάποιοι κοιμούνται άλλοι τρώνε. Στη μέση της πλατείας αρκετός κόσμος κάθεται στις ζεστές από τον ήλιο πλάκες και συμμετέχουν τραγουδώντας, χτυπώντας παλαμάκια.

Στρώνω το καθισματάκι μου και κάθομαι δίπλα σε αγαπημένες φάτσες, με κερνούν ένα κρασί και αρχίζω μαζί τους το τραγούδι. Η ώρα περνά ευχάριστα και παρ'όλη την κινδυνολογία είμαι σίγουρη ότι απόψε δεν θα έρθουν οι μπάτσοι. Σκέφτομαι διάφορα, η κούραση είναι αρκετή, κλείνω στη πλατεία δύο μήνες σχεδόν σερί. Γύρω στις 2 ακούγονται κάτι κραυγές από ψηλά, κοιτάζω δε βλέπω τίποτα, μην ανησυχείς μου λέει μια κοπέλα δίπλα μου, από την Αμαλίας θα είναι κάποιος έβαλε γκόλ. Βάζω τα γέλια, σίγουρα αυτό που ζω στη πλατεία είναι ότι πιο περίεργο και συγκινητικό έχω ζήσει ποτέ. Η ώρα έχει πάει 4 το μικρόφωνο παίρνει η Μποφίλιου και o Συνοδινός και το πρώτο κομμάτι που λένε είναι αυτό.


 Μποφίλου-Συνοδινός ~ Κάποτε θαρθούν να σου πουν
Πλατεία Συντάγματος






Με πιάνει μια ανατριχίλα. Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα. Ακούω τη φωνή της Νατάσας να γεμίζει τη πλατεία και απλά με έχουν πιάσει τα κλάματα. Γιατί όντως αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα. Γιατί εμείς ίσως να το χάσαμε το παιχνίδι αλλά τα παιδιά σίγουρα αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτό που τώρα ζουν. Από τις πιο αληθινές και συγκινητικές στιγμές στη πλατεία Συντάγματος. Τα σέβη μου.


υ.γ. Μεγάλη μέρα αύριο...


12 σχόλια:

Velvet είπε...

Σου σφιγγω
το χερι Ρουντελ
που εισαι εκει
και προσπαθεις
και για μενα
και για τον καθενα

-

Γιώργος είπε...

Ναι ρε Μυρτώ, υπάρχει ελπίδα! Κι όσο υπάρχει ελπίδα έχουν και νόημα οι αγώνες μας!

Μεγάλη μέρα (και) αύριο!

AnD είπε...

Πάντα η αυριανή είναι μεγάλη μέρα.
Χαίρομαι που διατηρείς τις ελπίδες σου, όχι τόσο για τον τόπο όσο για τον τρόπο.

Καλό κουράγιο!

Margo είπε...

Α ρε Μυρτώ τι να σου πω από εδώ που είμαι?
Να προσέχετε όλοι να προσέχετε..
Αγκαλιά σφιχτή

kovo voltes... είπε...

Δεν χάθηκε ακόμη κανένα παιχνίδι μικρή μου. Και δεν πρόκειται να χαθεί όσο υπάρχουν φωνές όπως και η δική σου. Καλή συνέχεια...Προχωράμε σε μεγάλες μέρες και μακρόσυρτες νύχτες...

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω λόγια... Σου βγάζω το καπέλο και για το κείμενο που είναι πανέμορφο αλλά και για όσα έγραψες! Μακάρι να ήμουν εκεί και εγώ αλλά βλέπεις ακόμα η ηλικία μου δεν μου το επιτρέπει.

Δεν έχω διαβάσει άλλο άρθρο που να μου έδωσε τόση ελπίδα για αυτη την κατάσταση από το δικό σου. Σε ευχαριστώ!

roundel είπε...

*Velvet*
Θα χαιρόμουν περισσότερο βελβετ αν μου κράταγες και ήσουν εκεί δίπλα μου. Αλλά ξέρω...
Η σκέψη σου όμως είναι εδώ και αυτό το ξέρω!

:)

roundel είπε...

*Γιώργος*
Υπάρχει...σήμερα είμασταν πολύ κοντά. Οι αγώνες πάντα έχουν νόημα!

Και αύριο.

roundel είπε...

*AnD*
Αν είναι το τώρα μας θα είναι και το αύριο. Ο τόπος δεν έχει σημασία (ή ίσως για μένα να έχει ο συγκεκριμένος) όλος ο κόσμος μια πλατεία είναι.

Σευχαριστώ!

roundel είπε...

*Margo*
Να κοιτάξεις τη θάλασσα που τόσο μου έχει λείψει και να χαμογελάσεις!

φιλιά

roundel είπε...

*kovo voltes...*
Όχι δε χάθηκε, πάλι καλά!
Προχωράμε, αυτό έχει σημασία και όλα θα γίνουν.

φιλιά βολτίτσα μου

roundel είπε...

*Sleepless*
Ο δρόμος είναι μια σκυτάλη που πάει από χέρι σε χέρι. Ίσως κάποια στιγμή να συναντηθούμε. Εγώ ευχαριστώ για το τόσο όμορφο σχόλιο.

:))