#1...

   Να θες να ζήσεις, είπε φεύγοντας και τον κοίταξε με μάτια γεμάτα λάμψη. Μέχρι την τελευταία στιγμή ευχόταν να της πιάσει το χέρι και να της πει πως θέλει να ζήσει, πως θέλει να ζήσει μαζί της. Αντίθετα εκείνος μαρμαρωμένος στην άκρη της πολυθρόνας  τραύλιζε λέξεις σκληρές γεμάτες πόνο. Από καιρό είχε καταλάβει την συναισθηματική του δυσλειτουργία, την κυκλοθυμία και τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του. Πολλές φορές είχε αναρωτηθεί αν αυτές είναι ποιότητες που αλλάζουν ή βαθιά χαραγμένα βιώματα που τα σέρνει σαν βάρος από σχέση σε σχέση, από στιγμή σε στιγμή.
  Είχαν γνωριστεί πριν τρία χρόνια στο νησί, εκείνη έπινε τον πρωινό της καφέ και διάβαζε ήρεμη το βιβλίο της όταν εκείνος μαυρισμένος και αγουροξυπνημένος ήρθε και κάθισε στο διπλανό τραπέζι. Τα βλέμματα διασταυρώθηκαν από τη πρώτη στιγμή, σύντομα οι κουβέντες μπλέχτηκαν και τα κοινά σημεία δεν άργησαν να φανερωθούν. Την επόμενη στιγμή βρέθηκαν με ένα κοκτέιλ στο χέρι να κοιτούν το αιγαίο και να μιλούν για τις τέχνες και τα κινήματα, αργότερα να αλωνίζουν το νησί από άκρη σ' άκρη και στο τέλος να απολαμβάνουν ο ένας τον άλλον. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν έρωτας από τη πρώτη ματιά, από εκείνους που σε κάνουν να στροβιλίζεσαι.
  Λίγες μέρες μετά γύρισαν στην Αθήνα, τον πρώτο καιρό είχαν δύο σπίτια, δύο καναπέδες, δύο κρεβάτια, δύο ντουλάπες, δύο καρδιές. Η ζωή κυλούσε ήρεμα στη μεγάλη πόλη, πότε στο ένα σπίτι πότε στο άλλο. Μου αρέσει να σε βλέπω να ζωγραφίζεις, της έλεγε και εκείνη τον πασαλείβε με χρώματα. Τις Κυριακές έκαναν βόλτες στην παλιά Αθήνα, τριγυρνούσαν στα σοκάκια της πόλης ανακαλύπτοντας στην γενέτειρα τους από την αρχή, τα απογεύματα δίπλα από τις ράγες του τραίνου με μια ρακί και ένα μεζέ . Τα Σάββατα αγαπίοντουσαν πολύ, κλεισμένοι στο σπίτι το μεγαλύτερο μέρος της μέρας αλλά και της νύχτας, να ακούν βινύλια να μετρούν τα σώματα τους στον διθέσιο καναπέ.
  Σύντομα τα σπίτια έγιναν ένα, τα ρούχα χώρεσαν όλα σε μια ντουλάπα, τα δύο σώματα ξάπλωναν κάθε βράδυ στο ίδιο κρεββάτι και οι καρδιές άρχισαν να αγαπούν η μια την άλλη πολύ. Ο νους όμως έπαιζε σκληρά παιχνίδια πίσω από την πλάτη τους. Εκείνος όσο οι ζωές τους γίνονταν μια, τόσο φαινόταν να απομακρύνεται, να κλείνεται στον εαυτό του, σαν να ένιωθε ότι απειλείται. Εκείνη τόνωνε την ανασφάλεια της με το να είναι δοτική, και όσο περισσότερο έπαιζε με τους χρόνους και τα ρήματα, τόσο μέσα της ένιωθε μοναξιά.
  Γρήγορα ξέχασαν εκείνα τα ηλιόλουστα πρωινά στο νησί, τους περιπάτους στη πόλη και τα αιωρούμενα χαμόγελα. Η ζωή τους έγινε ασπρόμαυρη και μονόχνοτη και ήταν σίγουρο πια ότι και οι δύο ήταν δυστυχισμένοι. Εκείνη συχνά αναρωτιόταν αν αυτή η δυστυχία ήταν μια συνειδητή επιλογή των δύο ή μια κατάσταση που ο ένας επέλεξε και ο άλλος έγινε συνοδός. Μπερδεμένη στις σκέψεις και τα συναισθήματα της άρχισε να βιώνει την κάθε μέρα σαν να την βλέπει σε ταινία.

...