#2...

    Λίγες μέρες μετά τον χωρισμό της με τον Άρη, η Σοφία μάζεψε λίγα πράγματα και έφυγε στην Αστυπάλαια. Ήταν Μάρτης ένας ενδιάμεσος μήνας, που το πρωί κάνει ζέστη και το βράδυ κρύο. Νοίκιασε ένα δωμάτιο στη χώρα κοντά στο κάστρο, ήθελε να βλέπει την θάλασσα από ψηλά και τον ήλιο πάντα ν' ανατέλλει. Είχε μια φίλη στο νησί αλλά ακόμα δεν τολμούσε να την συναντήσει, κρυβόταν στο μικρό μπαλκόνι του δωματίου και προσπαθούσε να αναπνεύσει ξανά.
    Ήθελε να του γράψει, ήθελε να του πει όλα αυτά που σκέφτεται, όλα εκείνα που αισθάνεται, αλλά κάθε φορά που αντίκριζε το άσπρο χαρτί την έπιαναν τα κλάματα. Κάθε μέρα το τηλέφωνο χτυπούσε, κάθε φορά ήθελε να το σηκώσει και να του πει να πάρει το πρώτο καράβι και έρθει να την βρει, αλλά δεν το έκανε. Δεν είχε νόημα να προσπαθήσει ούτε εκείνος ούτε εκείνη, πέρασε η στιγμή που θα μπορούσαν όλα ν' αλλάξουν. Είχε εξαντλήσει όλα της τα όρια, τα είχε ξεπεράσει, είχε θέσει καινούργια, τα είχε ξεπεράσει και αυτά. Σε λίγο καιρό θα ήταν και οι δύο καλύτερα, καλύτερα αλλά χώρια. Αυτό το χώρια την πονούσε, δεν το είχε φανταστεί έτσι, δεν το ονειρευόταν έτσι. Πόσα όνειρα είχε κάνει στη ζωή της που τελικά δεν έγιναν. Πόσα θέλω που δεν έγιναν πράξη. Πόσα σ' αγαπώ που έμειναν χώρια.
    Είχαν περάσει τέσσερις μέρες και ακόμα αρνιόταν να κάνει μια βόλτα μεγαλύτερη από το γύρω του κάστρου. Δεν ήθελε να συναντήσει κόσμο, θα έπρεπε να εξηγήσει και δεν είχε τίποτα να πει. Τίποτα που να μην ξέρουν. Δεν ήθελε την συμπάθεια κανενός, μόνο λίγη εν συναίσθηση ίσως θα μπορούσε να δεχτεί. Τα τηλέφωνα είχαν σωπάσει πια, όλα έδειχναν πιο ήρεμα, μόνο η θάλασσα ύψωνε ακόμα κύματα μεγάλα. Ήθελε να έρθει το καλοκαίρι, όλα είναι πιο εύκολα εκείνη την εποχή, πιο απλά, πιο ζεστά και πιο φωτεινά. Δεν της άρεσε ο χειμώνας, τόνιζε περισσότερο τη θλίψη της. Άρχισε να σκέφτεται όλα εκείνα που ήθελε πριν γνωρίσει τον Άρη, πως ήταν τότε, τι ένιωθε, τι ονειρευόταν, τι σχεδίαζε. Σαν να προσπαθούσε να βρει το σημείο που ξέχασε τον εαυτό της, το σημείο που σταμάτησε να είναι σημαντική. Πόσα λάθη είχε κάνει, πόσα σωστά, μετρούσε μετρούσε αλλά πάντα ο λογαριασμός έβγαινε λάθος.
    Πάντα τις δύσκολες στιγμές ήθελε να φεύγει, έπαιρνε το πρώτο καράβι και άφηνε τις σκέψεις της στη θάλασσα. Το ταξίδι για εκείνη ήταν ένας τρόπος να αναπνεύσει ξανά, να ξεχαστεί, να ηρεμήσει. Μια καλή πρόφαση για να κερδίσει λίγο χρόνο, φροντίζοντας πάντα να μην την ακολουθήσει κανείς, τουλάχιστον όχι κάποιος που δεν θα ήθελε. Με τον Άρη έδεσαν αμέσως γιατί και εκείνος είχε μεγάλη αγάπη στο φευγιό, μερικά απογεύματα άνοιγαν τον χάρτη και σχεδίαζαν ταξίδια κοντινά ή μακρινά. Έβαζαν κόκκινες κουκκίδες στα μέρη που είχαν ήδη επισκεφτεί, μπλε σε εκείνα που θα ήθελαν και πορτοκαλί σε εκείνα που ήθελαν να επισκεφτούν πάλι. Πόσα ταξίδια έκανε μαζί του, νοητά και πραγματικά, πόσες σκέψεις δίπλα από το κύμα μοιράστηκε και πόσο μακρινά της φαίνονταν όλα αυτά τώρα. Σκεφτόταν το σπίτι τους, πόσες φορές αγαπήθηκαν και πόσες φορές τσακώθηκαν. Πόσα πρωινά την ξύπνησε με το άρωμα του καφέ και ένα φιλί και πόσες άλλες με μούτρα μέχρι το πάτωμα. Πόσες φορές προσπάθησε τον τελευταίο καιρό να του μιλήσει, να του πει πόσο δυστυχισμένη νιώθει και πόσο θα ήθελε να αλλάξουν και οι δύο. Πόσο μακριά του ένιωθε παρ' όλο που πλάγιαζαν στο ίδιο κρεβάτι.
    Ήταν θυμωμένη μαζί του, θύμωνε με την απάθεια και την μη συμμετοχή του στις καταστάσεις. Δεν ήθελε να του μιλήσει στο τηλέφωνο, σίγουρα δεν ήθελε. Δεν ήταν έτοιμη ακόμα να δεχτεί τίποτα από εκείνον.

...