Remember...

.

.

.

.

.

.

.

.

     Είναι μεγάλη κατάρα να θυμάσαι, είναι μεγάλη κατάρα να χάνεις, ανθρώπους, το χαμόγελο, την ανθρωπιά. Εκεί έξω γίνεται πόλεμος, το ίδιο και μέσα. Μερικές φορές φτάνει ένα μικρό αγκαθάκι για να κάνει την καρδιά σου να μαυρίζει. Μόνο η αγάπη γιατρεύει τα πάντα μα είναι και η ίδια που σε κάνει να πονάς. Εκεί έξω βομβαρδίζουν σπίτια, πόλεις, χώρες μα στ' αλήθεια τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία, μόνο εκείνες οι καρδιές που προσπαθούν να μείνουν φωτεινές. Όλα εκείνα τα παιδιά που ρωτούν τους γονείς τους πότε θα γυρίσουν σπίτι και εκείνοι που κλαίνε κρυφά τα βράδια γιατί δεν υπάρχει πια σπίτι, αυτό είναι το άδικο.

   Μόνο η μουσική είναι που με κάνει να ξεχνάω πια αλλά είναι και εκείνη που με κάνει να τα θυμάμαι όλα. Ειδικά εκείνο το σ' αγαπώ κάπου στα Εξάρχεια και μετά όλα τα σ' αγαπώ στα πεζοδρόμια και κάτω από τα σκεπάσματα. Άλλοι άνθρωποι δεν έχουν σπίτια πια και γω βρίσκομαι μέσα στο σπίτι μου μα νιώθω πως το σπίτι μου έφυγε μακριά. Είναι άδικο να αισθάνομαι έτσι.

    Έχουμε μείνει μόνοι μας μέσα στα σπίτια μας, οι πλατείες και τα μπαρ μετατράπηκαν σε μέσα μαζικής δικτύωσης και η φυσική μας παρουσία καλοφτιαγμένα άβαταρ. Είναι τόσο λυπηρό να βλέπω καθημερινά ατελείωτες σελφι, ανθρώπους να αυτοφωτογραφίζονται επιδεικνύοντας τη μοναξιά τους, νιώθοντας περήφανοι γι' αυτήν. Έξω δεν ακούω καμία σειρήνα, δεν βλέπω αεροπλάνα να πετάνε βόμβες, μα βλέπω τον φόβο παντού. Στα μάτια των ανθρώπων μέσα στο μετρό, στον τρόπο που οδηγούν, την λύπη στα πρόσωπα τους όταν στέκονται στην ουρά της τράπεζας. Τα έχουμε όλα, τα σπίτια μας, τα αμάξια μας, τους ανθρώπους που αγαπάμε αλλά τίποτα απ' όλα αυτά δεν έχει σημασία γιατί ο φόβος νικά. Έχουμε πάψει να πιστεύουμε και αυτό είναι που μας κάνει αδύναμους και μόνους. 

.

.

.

.

.

υ.γ. Χαμογέλα ξανά.