Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Ένα κουμπί που το έλεγαν Όσκαρ.....



Είναι μέρες τώρα που κοιτάω αυτή τη μαύρη σελίδα. Και επειδή πια έχω απελπιστεί και με αυτή την ψυχολογία μάλλον δεν θα γράψω ποτέ τίποτα, αποφάσισα λοιπόν να σας πω ένα παραμύθι, που μου πείρε δώρο ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο και να αφήσω τα άλλα για αργότερα.


Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό κουμπί που το έλεγαν Όσκαρ. Ο Όσκαρ ήταν ραμμένος πάνω σε μια παλιομοδίτικη ζακέτα που δεν έβγαινε ποτέ από την ντουλάπα. Και βαριόταν εκεί πάρα πολύ! Έτσι μια μέρα αποχαιρέτησε τις κουμπότρυπες, το γιακά και τα μανίκια και……….. χοπ! έσπασε την κλωστή και έφυγε από το παράθυρο, για να γνωρίσει τον κόσμο και να αποκτήσει καινούργιους φίλους. Κυλίστηκε χαρούμενος στο μυρωδάτο χορτάρι και πλησίασε τις κατακόκκινες στέγες του χωριού.

«Καλημέρα», χαιρέτισε ευγενικά.

«Μπορώ να παίξω μαζί σας;»

«Όχι», απάντησαν κοφτά οι στέγες. «Δε βλέπεις πως εδώ είμαστε όλοι τρίγωνα; Εσύ είσαι στρογγυλός. Δεν έχεις καμία δουλειά μαζί μας!»

«Κρίμα……», μουρμούρισε ο Όσκαρ και απομακρύνθηκε.

Βγήκε προσεκτικά στον αυτοκινητόδρομο και άρχισε να κυλάει….. ώσπου έφτασε στα προάστια μιας μεγάλης πόλης.

«Εδώ σίγουρα θα βρω φίλους», σκέφτηκε ο Όσκαρ με αυτοπεποίθηση.

Λίγο παρακάτω συνάντησε δύο χρωματιστές πόρτες.

«Γεια σας», τις χαιρέτησε.

«Μπορώ να παίξω μαζί σας;»

«Καλά στραβός είσαι;» τον αποπήραν με μια φωνή οι πόρτες.

«Όλοι εδώ γύρω είμαστε ορθογώνια παραλληλόγραμμα, κι εσύ είσαι στρογγυλός.»

«Ορθογώνια παραλληλόγραμμα……» επανέλαβε ο Όσκαρ, κάπου το είχε ξανακούσει αυτό….. αλλά δεν είχε καμία σημασία. Έπρεπε να τα μαζεύει και από δω! Και δεν είχε πια κέφι να πάει που-θε-να!

Αφέθηκε στον ουρανό κι ο άνεμος τον πείρε μακριά από τους σκονισμένους δρόμους της πόλης και τον ανέβασε ψηλά στα σύννεφα. Έκανε λίγο κρύο εκεί, αλλά η θέα ήταν υπέροχη. Και να, που πλησίαζε και μια παρέα χαρταετών…….

«Χαίρετε! Δε σας ενοχλεί να μείνω για λίγο μαζί σας….» πρότεινε συνεσταλμένα ο Όσκαρ.

«Δυστυχώς πρόκειται για ιδιωτική λέσχη χαρταετών. Τα μέλη μας είναι ρόμβοι και ρομβοειδή….. κι εσείς είστε στρογγυλός και…. όχι και ιδιαίτερα κομψός.» σχολίασε πικρόχολα ένας χαρταετός.

«Αυτό παραπάει…» είπε ο Όσκαρ χωρίς να μπορεί να κρατήσει τα δάκρυα του.

Έτσι άφησε τον άνεμο να τον πάει ακόμα πιο ψηλά. Έκλαιγε ασταμάτητα, με αναφιλητά, και δεν πρόσεξε πως έπεφτε η νύχτα και πως εκείνος κυλούσε τώρα στο ασημένιο μονοπάτι του φεγγαριού.

«Καλησπέρα», τον χαιρέτησε τρυφερά το φεγγάρι. «Πλησίασε!»

« Είσαι και εσύ στρογγυλό», αναφώνησε ο Όσκαρ και σταμάτησε τα κλάματα.

«Στρογγυλή είναι και η γη και οι πλανήτες, Στρογγυλά είναι και τα κεράσια. Τα μάτια είναι στρογγυλά, τα χέρια όταν αγκαλιάζουν και τα στόματα όταν τραγουδούν. Το πιο σημαντικό, βέβαια, είναι πως τα σχήματα δεν έχουν μεγάλη σημασία… Για να κάνεις αληθινούς φίλους, δεν πρέπει να βλέπεις μόνο με τα μάτια!»

«Θα προσπαθήσω ακόμα μια φορά να κάνω φίλους και…. ίσως τα καταφέρω!»

υποσχέθηκε ο Όσκαρ και ζήτησε από το φεγγάρι να τον οδηγήσει πίσω στη Γη.

Το φεγγάρι τον άφησε σε ένα μέρος με φώτα, μουσική και χειροκροτήματα: το τσίρκο! Και πριν καλά καλά προσγειωθεί, βρήκε μια πολύ ενδιαφέρουσα θέση, πάνω στο σακάκι του ταχυδακτυλουργού. Μέσα στο ημίψηλο καπέλο έκανε πολλούς φίλους και διασκέδασε όσο ποτέ! Με το κουνελάκι του ταχυδακτυλουργού έγιναν αχώριστοι φίλοι, όλη μέρα έπαιζαν και έκαναν σκανταλιές και ο Όσκαρ δεν χρειάστηκε να ασχοληθεί ποτέ ξανά με τα σχήματα!


Eszter Nagy

Εκδόσεις ΖΕΒΡΟΔΕΙΛΟΣ


Υ.Ρ. Καληνύχτα και όνειρα γλυκά...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

το αγαπω αυτο το παραμυθι :)

roundel είπε...

Μήπως επειδή είσαι και εσύ στρογγυλό; Πάντως να ξέρεις τα σχήματα δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία... και είμαι σίγουρη ότι δεν βλέπεις μόνο με τα ματιά:)