Ξέρεις.....

Ξέρεις, είναι από εκείνες τις φορές που δεν θέλω να υπάρχω, που θα ήθελα να υπάρχω μόνο μαζί σου. Ξυπνάω, με δυσκολία σηκώνομαι από το κρεββάτι και εύκολα ξαναπέφτω. Κλείνω τα μάτια και θέλω να τα ξανανοίξω μόνο αν είσαι μπροστά μου.
Από ποιόν πλανήτη είσαι; Τι γλώσσα μιλάς;
Ξέρεις, έχουν περάσει χρόνια από τότε που σε είδα για πρώτη φορά. Θυμάσαι; Φυσικά και θυμάσαι. Με ξέρεις καλά πια, αλλά πάντα θα υπάρχει κάτι καινούργιο που θα μάθεις. Φοβάσαι. Φοβάσαι το τέρας που κρύβω μέσα μου, το τέρας που έχεις και συ. Δεν θέλεις, ούτε γω θέλω. Και γω φοβάμαι, και όταν φοβάμαι κρύβομαι πίσω από την κουρτίνα και μέσα στα σκεπάσματα, όπως όταν έκανα μικρή. Με θυμάσαι τότε; Φυσικά και με θυμάσαι. Θυμάσαι τα ταξίδια μας πάνω από την πόλη; Με κρατούσες για να μην πέσω και εγώ σου τραγουδούσα.
Δεν θέλω να τελειώσει ούτε εσύ θέλεις αλλά ξέρουμε και οι δύο ότι πάλι θα αλλάξει, θα γίνει κάτι άλλο.
Ξέρεις, τα νιώθω όλα μαζί από την μια οι εφιάλτες μου και οι βόλτες στην χώρα του παραλόγου, εκεί που οι άνθρωποι αλλάζουν μορφές βγάζουν νύχια μακριά και δόντια κοφτερά και με κυνηγούν, θέλοντας να με εξαφανίσουν, να μην υπάρχω πια και να κοιμούνται ήσυχοι. Από την άλλη η απώλεια, αυτή που με στοιχειώνει, αυτή που κάνει τις γλάστρες μου να μαραίνονται. Εσύ όμως δεν φεύγεις ποτέ, είσαι πάντα κοντά μου, όπως όταν ήμασταν μικροί. Μια απέραντη δύναμη που αιωρείται τριγύρω μου. Σαν ένα κομμάτι σου να φτιάχτηκε για μένα. Σαν να ήμασταν μαζί και από τις προηγούμενες ζωές μας. Είναι πολλά, είσαι πολλά. Όσο και να αλλάζω, όσο και να αλλάζεις, αυτό το κομμάτι θα μένει πάντα ίδιο. Θα με αγαπάς και γω θα σε αγαπώ και αυτό δεν τελειώνει. Όσο μπερδεμένο και αν είναι μόνο αυτό έχει σημασία τελικά.