Λασπόλουτρα.

  Όπως έλεγε και η αγαπημένη μου bjork στο πρώτο της δισκάκι, όταν έχεις να κάνεις με την ανθρώπινη συμπεριφορά ετοιμάσου να μπερδευτείς. Δεν υπάρχει λογική, δεν υπάρχουν όρια, όλα είναι πιθανά να συμβούν, αλλά ακόμα και όταν συμβούν εύκολα ανατρέπονται. Άλλωστε η ανατροπή είναι κάτι που έχω συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Είναι μερικές φορές που νομίζω ότι κάποιος μου κάνει πλάκα, αλλάζοντας το σκηνικό με το που πάω να προσαρμοστώ. Έτσι ακολουθώ τα σημάδια που ανα περιόδους όλο και κάπου με οδηγούν. Πάντα μου άρεσε η δράση, όταν τα πράγματα έμεναν στάσιμα δεν το άντεχα ήταν σαν να έχω κολλήσει στις λάσπες και έτσι ένοιωθα και τον τελευταίο καιρό και το χειρότερο ήταν ότι είχα και παρέα. Μα πως άντεξα; Τι περίμενα και τι πίστευα; Νόμιζα ότι πάλευα, ότι δημιουργούσα, πίστευα σε όλα αυτά, αλλά μάλλον ήμουν η μόνη. Σταμάτησα να βλέπω πια καθαρά και όσο περνούσε ο καιρός το λασπόλουτρο άρχισε να μετατρέπετε σε θρίλερ. Ο εφιάλτης μες στις λάσπες....... Ευτυχώς και πάλι ευτυχώς που τουλάχιστον η αίσθηση της ακοής ακόμα λειτουργούσε και άκουσα τις καμπάνες που χτυπούσαν μέσα μου. Και τώρα........; Τι κάνουμε; Ένα μεγάλο ερωτηματικό και μια μεγάλη ανάγκη για αφρόλουτρο. Να κάτσω μέσα στις φουσκάλες και να μην σκέφτομαι τίποτα.