Φτου και βγαίνω...

 

 

 

Tα παιδιά στη πόλη,

παραμερίζουν τις πολυκατοικίες

για να δουν ένα κομμάτι ουρανό,

κλοτσούν δυνατά τα αυτοκίνητα στους δρόμους

και φαντάζονται ότι παίζουν με μια μπάλα,

σπάνε τα παράθυρα του διαμερίσματος,

διαμελίζοντας τα πρέπει και τα είναι των μεγάλων,

τρέχουν γύρω γύρω από τα γραφεία των δημόσιων υπηρεσιών

και κάνουν τους γκρι όγκους να μοιάζουν με δέντρα,

σκάβουν υπομονετικά το ψυχρό πλακάκι 

με τη προσδοκία να πατήσουν λίγο χώμα,

αρπάζουν τη πλαστική μπάλα με την επωνυμία του Σκλαβενίτη,

βγαίνουν αυθόρμητα στην αλάνα μπροστά από τα ταμεία

και μετράνε χαμηλόφωνα πόντους,

κάνοντας το τοπίο να μοιάζει με παραλία.

Σκαρφαλώνουν με μανία στους πολυτελείς καναπέδες της τράπεζας,

κυλιούνται στα καθαρά πλακάκια προσπαθώντας να θυμηθούν 

αν η αίσθηση από το δροσερό γρασίδι μοιάζει λίγο με αυτό που βιώνουν,

αναπνέουν μεγάλα σύννεφα μολυσμένου αέρα

και τον ξερνάνε στις αυλές των σχολείων τους,

μαθαίνουν τις εποχές μέσα από τα βιβλία,

μαθαίνουν τα δέντρα και τα φύλλα 

μέσα από τυπωμένες εικόνες σε φτηνό χαρτί.

Τα παιδιά στο κόσμο των μεγάλων γίνονται και αυτά μεγάλα παιδιά

και αυτό θα πρέπει να το ονομάζουμε αθωότητα

και αυτό θα πρέπει να το ονομάζουμε ανεμελιά.

Η αθωότητα που ζει μέσα στα video games

η ανεμελιά που εγκλωβίζεται μέσα στο γυαλί της τηλεόρασης.