Λέξεις παιχνίδια...

  

Odland ~ The Caterpillar

  Γύρισα και γύρισα, όλο τον κόσμο γύρισα, τάχα μου πως σε γύρευα, μα το ταξίδι ήταν εκείνο που μ’ έκανε να γυρνάω, να σε ψάχνω μέσα στις λέξεις σου, να σε βρίσκω στις δικές μου. Συγγραφική πνοή έγιναν τα γράμματα, αντικείμενα λατρείας τα κείμενα σου, πότε να λατρεύω τα άλφα σου και πότε τα φι και τα λάμδα σου. Έπλεξα τις λέξεις μου να φτάσουν τις δικές σου, σαρι γίνηκαν και απλώθηκαν στους ώμους σου. 

  Και κινήθηκα, κινήθηκα, όπως πρόσταξαν τα κόκκινα σου, κινήθηκα προς εσένα, στάθηκα στην άκρη σου, βούτηξα στις ορμές του κέντρου σου. Ταξίδεψα τις λέξεις στο μυαλό, την ανάσα και το αίμα σου.  Έγινα κομμάτι σου και δε ξέρω πια να με ξεχωρίζω. Οι λέξεις έγιναν φράσεις και οι φράσεις κείμενα. Μικρές δυνάμεις που σκορπάμε στο σύμπαν. 

  Συγκίνηση γεννήθηκε από τη φαντασίωση και ταξιδεύουμε μαζί της, πάνω από τις πόλεις τα βουνά, πουλιά γινόμαστε με φτερά μεγάλα. Κάθε βράδυ πεθαίνουμε πίνοντας τον πόθο μας  και κάθε πρωί ξαναγεννιόμαστε. Και φύτρωσαν οι σπόροι στο κεφάλι μου και έγιναν δέντρα με καρπούς αθανασίας. Να πραγματοποιήσουν τη φαντασίωση, να φαντασιωθούν τη πραγματικότητα. 

  Μα πως να ξεχωρίσουμε πια, σαν ένα μοιάζουμε, ένα πιο λίγο, πιο πολύ, πιο μικρό, πιο μεγάλο, μα πάντα ένα. Ένα που φοβάται, ένα που γελάει, ένα που κλαίει, που κοιμάται. Έτσι όλα έγιναν ΟΛΑ εγώ εσύ, εσύ εγώ, ξέχωρες κουβέντες, ξέχωρες κινήσεις μα πάντα ένα. Αλληλουχίες κινήσεων το ταξίδι μας, συγκοινωνούντα δοχεία τα μυαλά μας, σκορπίζουν τις σκέψεις μας στον άνεμο, βρίσκουν άλλες, παίζουν μαζί τους παιχνίδια του μυαλού, ερωτεύονται θαυμαστικά και τελείες, αποσιωπητικά βλέμματα πίσω από κρυμμένες εικόνες. 

  Έτσι πετάξαμε τους χάρτες στη διαδρομή και χαθήκαμε στα μονοπάτια, τα αστέρια ανάψαμε να μας φωτίζουν, το φεγγάρι ποτίσαμε να ανθίσει το ξημέρωμα, ο ένας μέσα στις λέξεις του άλλου, ξεχάσαμε να γυρίσουμε και φτιάξαμε καινούργιες διαδρομές,γεννήσαμε καινούργιες έννοιες. Μα αν το καλό σκεφτείς όλοι εμείς που μοιάζουμε μα τόσο διαφορετικοί είμαστε σαν ένα γίναμε με τον καιρό. Ένα πιο μεγάλο, πιο μικρό, πιο γελαστό, πιο θλιμμένο, μα πάντα ένα, ο ένας να κρατάει το κομμάτι του άλλου, πως να ξεχωρίσουμε πια, τη φαντασία από τη πραγματικότητα, ο ένας από τον άλλον...

σειρά σου...

υ.γ. σήμερα μετά από καιρό γέμισα το βάζο μου λουλούδια!

και ας αργεί ακόμα η άνοιξη...