Μαύρη κότα...

Loopa Scava meets Cayetano ~ A Hot Day

  Από εχθές το απόγευμα λοιπόν μου έχει κατσικωθεί ένα βρομώ συναίσθημα στο στομάχι το οποίο είναι βαρύ και ασήκωτο. Βέβαια όλο αυτό δεν έχει προκύψει από το πουθενά. Η αφορμή ήταν αυτή η πολυσυζητημένη ταινία "Black swan". Είπα λοιπόν και γω εχθές να δω απογευματινό ταινιάκι, με είχαν πρήξει όλοι ότι η ταινία είναι αριστούργημα και λέω ότι πρέπει! Καθ' όλη τη διάρκεια ο κόμπος στο στομάχι δενόταν όλο και περισσότερο, είχα μια αίσθηση ότι κάτι θα συμβεί, ότι θα πάρω κάποιο μήνυμα λίγο αισιόδοξο αλλά η ταινία κυλούσε πεισματικά μεταξύ παράνοιας και εγκλωβισμού με ξεσπάσματα παρακμής και αυτοκαταστροφής. Περίμενα υπομονετικά το τέλος γιατί λέω τουλάχιστον κάτι καλό θα βγει από όλη αυτή τη δυσκολία και την αυτοκαταστροφή αλλά με το που πέφτει από τη σκηνή και καταλαβαίνω ότι τελικά η παράνοια της την έκανε να αυτοκτονήσει, φρίκαρα. Βέβαια όταν είδα στους τίτλους τέλους το όνομα του κύριου Αρονόφσκι μου λύθηκαν διάφορες απορίες περί διαστροφής και λοιπών συναισθημάτων που μου προκάλεσε η ταινία.

  Έπρεπε να ετοιμαστώ, είχα ένα ραντεβού στο κέντρο, ωστόσο ο κόμπος συνέχισε να υπάρχει. Στη διαδρομή σκεφτόμουν τι το τόσο φοβερό είχε κινήσει μέσα μου αυτή η ταινία και δε μπορούσα να ηρεμήσω με τίποτα. Άρχισα να καταλαβαίνω τον Πολύβιο , αν έμπλεξες αγαπητέ με τέτοια γυναίκα πρέπει να πέρασες δύσκολα... Το θέμα όμως δεν είναι οι γυναίκες ούτε οι άντρες, το θέμα είναι οι άνθρωποι και αυτός ο καταπιεσμένος φόβος που συνέχεια τους ορίζει. 

  Ναι έχω συναντήσει πολλούς τέτοιους να τρέμουν μόνο και μόνο στην ιδέα ότι υπάρχει μια πιθανότητα να βρεθούν με έναν άνθρωπο που θέλει πραγματικά να τους γνωρίσει και το μόνο που ζητάει είναι να είναι ο εαυτός τους, χωρίς μάσκες, χωρίς πρέπει, χωρίς καταπίεση, χωρίς κτητικότητα, χωρίς αλυσίδες. Που προσπαθούν εμονικά να ξεπεράσουν τον εαυτό τους αντί να προσπαθήσουν να τον γνωρίσουν και σιγά σιγά να καταφέρουν να τον διαχειριστούν. Αυτό είναι εγωισμός, μεγάλος εγωισμός, άστοχος εγωισμός. Όλα για τη δόξα, όλα για την εικόνα, μα τι σημασία έχει να δείξεις ότι τα κατάφερες αν είναι για μια παράσταση να χρειάζεται να χάσεις το λίγο από το μυαλό που σου έχει μείνει, αφήνοντας τις εμμονές να ορίσουν την πραγματικότητα στην οποία ζεις; Τελικά τίποτα δε κατάφερες.

  Φρίκαρα γιατί αρκετές φορές νιώθω ότι περιτριγυρίζομαι από τέτοιους ανθρώπους. Φοβισμένους ανθρώπους που προσπαθούν το λάθος τους να το φορτώσουν στους άλλους, που ακόμα και αν το παραδεχτούν το βάζουν στα πόδια γιατί η δειλία τους δεν τους επιτρέπει να το διορθώσουν κοιτώντας τον άλλον στα μάτια. Είναι μεγάλο κρίμα αυτό...

  Παλιότερα οι αντοχές μου ήταν μεγάλες και συγχωρούσα χωρίς να κάνει ο άλλος κάτι για να αξίζει τη συγχώρεση, μόνο και μόνο επειδή κατανοούσα τη δυσκολία του. Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν αλλάξει, η περίοδος των εκπτώσεων τελείωσε, ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του και ας προσπαθήσει να διορθώσει τις μλκιες που κάνει. Πάντα μου άρεσε να κοιτάω τους ανθρώπους στα μάτια, γιατί ποτέ δεν είχα κάτι να κρύψω, ακόμα και τις φορές που χρειάστηκε να πω κάτι πολύ δύσκολο στον άλλον βρήκα ένα τρόπο να το κάνω, λίγες όμως είναι οι φορές που αυτό το έχω εισπράξει, όταν μου συμβαίνει βέβαια το εκτιμώ πολύ.

  Έτσι λοιπόν κατέληξα και γω ότι η πρωταγωνίστρια της ταινίας μια κότα ήταν σαν όλες τις άλλες που προσπάθησε να γίνει κύκνος και μαύρος και άσπρος, χωρίς όμως να προσπαθήσει πρώτα να μάθει ποια πραγματικά είναι. Μια κότα που δε μπόρεσε να χωρέσει κανένα άλλον στη καρδιά της, γιατί νόμιζε ότι ο κόσμος όλος περιστρεφόταν γύρω της, που για μια φιλοδοξία κατάφερε να θυσιάσει και να αφανίσει ότι δικό της υπήρχε...