Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Μαύρη κότα...







Loopa Scava meets Cayetano ~ A Hot Day




  Από εχθές το απόγευμα λοιπόν μου έχει κατσικωθεί ένα βρομώ συναίσθημα στο στομάχι το οποίο είναι βαρύ και ασήκωτο. Βέβαια όλο αυτό δεν έχει προκύψει από το πουθενά. Η αφορμή ήταν αυτή η πολυσυζητημένη ταινία "Black swan". Είπα λοιπόν και γω εχθές να δω απογευματινό ταινιάκι, με είχαν πρήξει όλοι ότι η ταινία είναι αριστούργημα και λέω ότι πρέπει! Καθ' όλη τη διάρκεια ο κόμπος στο στομάχι δενόταν όλο και περισσότερο, είχα μια αίσθηση ότι κάτι θα συμβεί, ότι θα πάρω κάποιο μήνυμα λίγο αισιόδοξο αλλά η ταινία κυλούσε πεισματικά μεταξύ παράνοιας και εγκλωβισμού με ξεσπάσματα παρακμής και αυτοκαταστροφής. Περίμενα υπομονετικά το τέλος γιατί λέω τουλάχιστον κάτι καλό θα βγει από όλη αυτή τη δυσκολία και την αυτοκαταστροφή αλλά με το που πέφτει από τη σκηνή και καταλαβαίνω ότι τελικά η παράνοια της την έκανε να αυτοκτονήσει, φρίκαρα. Βέβαια όταν είδα στους τίτλους τέλους το όνομα του κύριου Αρονόφσκι μου λύθηκαν διάφορες απορίες περί διαστροφής και λοιπών συναισθημάτων που μου προκάλεσε η ταινία.

  Έπρεπε να ετοιμαστώ, είχα ένα ραντεβού στο κέντρο, ωστόσο ο κόμπος συνέχισε να υπάρχει. Στη διαδρομή σκεφτόμουν τι το τόσο φοβερό είχε κινήσει μέσα μου αυτή η ταινία και δε μπορούσα να ηρεμήσω με τίποτα. Άρχισα να καταλαβαίνω τον Πολύβιο , αν έμπλεξες αγαπητέ με τέτοια γυναίκα πρέπει να πέρασες δύσκολα... Το θέμα όμως δεν είναι οι γυναίκες ούτε οι άντρες, το θέμα είναι οι άνθρωποι και αυτός ο καταπιεσμένος φόβος που συνέχεια τους ορίζει. 

  Ναι έχω συναντήσει πολλούς τέτοιους να τρέμουν μόνο και μόνο στην ιδέα ότι υπάρχει μια πιθανότητα να βρεθούν με έναν άνθρωπο που θέλει πραγματικά να τους γνωρίσει και το μόνο που ζητάει είναι να είναι ο εαυτός τους, χωρίς μάσκες, χωρίς πρέπει, χωρίς καταπίεση, χωρίς κτητικότητα, χωρίς αλυσίδες. Που προσπαθούν εμονικά να ξεπεράσουν τον εαυτό τους αντί να προσπαθήσουν να τον γνωρίσουν και σιγά σιγά να καταφέρουν να τον διαχειριστούν. Αυτό είναι εγωισμός, μεγάλος εγωισμός, άστοχος εγωισμός. Όλα για τη δόξα, όλα για την εικόνα, μα τι σημασία έχει να δείξεις ότι τα κατάφερες αν είναι για μια παράσταση να χρειάζεται να χάσεις το λίγο από το μυαλό που σου έχει μείνει, αφήνοντας τις εμμονές να ορίσουν την πραγματικότητα στην οποία ζεις; Τελικά τίποτα δε κατάφερες.

  Φρίκαρα γιατί αρκετές φορές νιώθω ότι περιτριγυρίζομαι από τέτοιους ανθρώπους. Φοβισμένους ανθρώπους που προσπαθούν το λάθος τους να το φορτώσουν στους άλλους, που ακόμα και αν το παραδεχτούν το βάζουν στα πόδια γιατί η δειλία τους δεν τους επιτρέπει να το διορθώσουν κοιτώντας τον άλλον στα μάτια. Είναι μεγάλο κρίμα αυτό...

  Παλιότερα οι αντοχές μου ήταν μεγάλες και συγχωρούσα χωρίς να κάνει ο άλλος κάτι για να αξίζει τη συγχώρεση, μόνο και μόνο επειδή κατανοούσα τη δυσκολία του. Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν αλλάξει, η περίοδος των εκπτώσεων τελείωσε, ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του και ας προσπαθήσει να διορθώσει τις μλκιες που κάνει. Πάντα μου άρεσε να κοιτάω τους ανθρώπους στα μάτια, γιατί ποτέ δεν είχα κάτι να κρύψω, ακόμα και τις φορές που χρειάστηκε να πω κάτι πολύ δύσκολο στον άλλον βρήκα ένα τρόπο να το κάνω, λίγες όμως είναι οι φορές που αυτό το έχω εισπράξει, όταν μου συμβαίνει βέβαια το εκτιμώ πολύ.

  Έτσι λοιπόν κατέληξα και γω ότι η πρωταγωνίστρια της ταινίας μια κότα ήταν σαν όλες τις άλλες που προσπάθησε να γίνει κύκνος και μαύρος και άσπρος, χωρίς όμως να προσπαθήσει πρώτα να μάθει ποια πραγματικά είναι. Μια κότα που δε μπόρεσε να χωρέσει κανένα άλλον στη καρδιά της, γιατί νόμιζε ότι ο κόσμος όλος περιστρεφόταν γύρω της, που για μια φιλοδοξία κατάφερε να θυσιάσει και να αφανίσει ότι δικό της υπήρχε...


26 σχόλια:

annanas είπε...

ωραία ανάρτηση και μεγάλη κουβέντα.Εμένα η ταινία δεν με συγκίνησε καθόλου.
Γνωρίζοντας το τρόπο γραφής σεναρίου, μπορώ να πω ότι το χειρίστηκε έξυπνα, ώστε να προκαλέσει, αλλά το τράβηξε πολύ, για να πει κάτι που θα μπορούσε να πει σε 3 λεπτά.
Τώρα, σχετικά με τις κότες, νομίζω ότι δυστυχώς όλοι λίγο-πολύ κρύβουμε μια μέσα μας .

Unknown είπε...

αυτά παθαίνουν όσοι φιλοδοξούν πάνω και πέρα από όσα "φτάνουν", πάνω και πέρα από ό,τι "είναΙ' .. καταλήγουν κότες

πάντως νομίζω πως το ξέρουν
αυτό άλλωστε είναι η εκδίκηση της φύσης

καληνύχτα κορίτσι μου
πολύ όμορφη ανάρτηση

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

την ταινία δεν την έχω δει. δεν γνωρίζω αν θα μου άρεσε ή όχι.
αυτό που γνωρίζω, όμως, καλά είναι το είδος των ανθρώπων που περιγράφεις...

και πίστεψέ με, όπου τους συναντάμε πρέπει ν' αλλάζουμε πεζοδρόμιο!

φιλιά ρουντελούδι μου!

kovo voltes... είπε...

Μια κότα ε? χαχα...Μ'αρεσε αυτό. Την ταινία εγώ δεν τη συμπάθησα. Η ουσία της πάντως είναι αυτό που περιγράφεις. Και να πώς συνδέονται οι αναρτήσεις μας. Αν δεν τα βρεις με σένα καλό μου, χορτάτος δεν γίνεσαι. Μένουν τα απωθυμένα που οδηγούν πάντα σε καταστροφή. Πόσο σε καταλαβαίνω με αυτή τη συγχώρεση που τόπο δεν έχει πια άπλετο όπως παλιά. Εν τέλει πάντα σε εμάς κάνουμε κακό μ'αυτή και οι άλλοι μια χαρά είναι μέσα στα δεδομένα τους...

Ανώνυμος είπε...

roundel δε θα χαρακτήριζα έτσι την πρωταγωνίστρια, θα έλεγα πως ήταν το θύμα μιας αποτυχημένης μάνας που πέρασε στην κόρη της όλες τις φιλοδοξίες που δεν κατάφερε η ίδια να πραγματώσει, η ταινία δε μπορώ να πω πως δεν μου άρεσε μα μου άφησε μια πικρή γεύση...

αφήνω τις πικρές γεύσεις και σου λέω μια καλημέρα μελωδική

Mairaki είπε...

τελικά μερικές ταινίες έχουν την δυνατότητα να σε βάλουν σε τριπάκι σκέψης...πράγμα που φυσικά δεν είναι κακό...και η ανάρτηση είναι εξαιρετική....ιδίως στο θέμα της ντομπροσύνης...το οποίο για εμένα είναι το κυριότερο για να λειτουργήσω...!!!
δεν πειράζει να πληγώνεις τον άλλον...ούτε να σε πληγώνει...αρκεί να ξέρει τι θέλει...και να έχει την δύναμη να στο πει...όμως όπως είπες κάτι τέτοιο πια σπανίζει γιατί πολύ απλά όλοι είναι του ΕΓΩ....λυπάμαι που το λέω...μα αυτό μάλλον με τα χρόνια θα γίνει χειρότερο....αν πραγματικά κατανοούσε κάποιος πόσο σημαντικό είναι να είσαι αληθινός...αυτός ο κόσμος θα ήταν πολλά επίπεδα ανώτερος....!!!
Καλημέρα roundel μου!!

Γιώργος είπε...

Γιατί βρε μας είπες το τέλος; Δεν την είδα ακόμη..... (Θα σου κάνω μούτρα τώρα...

:-(

Ανώνυμος είπε...

Κάποιες ταινίες αξίζουν μόνο και μόνο για τα συναισθήματα που σου προκαλούν ή τις σκέψεις που σε βάζουν να κάνεις. Αυτή είναι τέχνη. Τώρα αν αυτό συνοδεύεται από καλές ερμηνείες και εφέ και σενάρια είναι κάτι που προσθέτει στο ίδιο το επίπεδο της τροφής για σκέψη ή σε άλλα επίπεδα. Ομοίως για τον Κυνόδοντα. Βέβαια, η Τέχνη μιλάει διαφορετικά στον καθένα, οπότε οι επικρίσεις περιττεύουν.

Συγκεκριμένα οι σκέψεις που έκανες εσύ είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Εγώ την είδα αλλά δε σκέφτηκα τόσο μακριά. Υπό το βλέμμα σου ξαναχαίρομαι την ταινία.
Δηλώνω κότα σε αναζήτηση της ταυτότητάς της. Πέρασε, ελπίζω ανεπιστρεπτί, για μένα η εποχή του λευκού και του μαυρου κύκνου. Είμαι σε φάση που παραδέχομαι τη φύση μου, στηρίζομαι στα δυο μου πόδια και μαθαίνω μέχι πού μπορώ να πετάξω. Το πρώτο δύσκολο άλμα είναι αυτό που σε περνάει στην άλλη άκρη του σύρματος του κοτετσιού. Για μέσα ή για έξω, ανάλογα πώς θα το δεις.
Πάντως κι αυτό απαιτεί πρώτα προπόνηση. Είναι όμως άλμα που επιτυγχάνεται χωρίς βοήθεια. Ίσως κάποια φροντίδα κατά την πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια ή και τις επόμενες.
Θα μπορούσα να σου γράφω ώρες.
Το θέμα με εκφράζει απίστευτα. Είναι ο λόγος που μπήκα στο μπλογκερ και είναι και πολύ επίκαιρο ακόμα για μενα.

Σε φιλώ.

~reflection~ είπε...

ωχ...κοιτα που θα με βάλεις να δω την...ταινια..

Μετα θα σου πω εντυπωσεις....


Φιλάκι.....αναμονής...

Ανώνυμος είπε...

Χωρίς να έχω δει την ταινία τι να κακαρ... εεε... τι να πω...
πάντως μου αρέσει ο τρόπος που κράζεις όσους τους πρέπει κράξιμο... αν βρει κανείς τον εαυτό του μέσα δεν πρέπει να θυμώσει... να ψαχτεί πρέπει...

Σε φιλώ...

Ανώνυμος είπε...

Α να χαθεί από ΄κει η νερόκοτα. Έμεινα για πάρτη της με το πόδι στο γύψο για 15 μέρες. Δεν καθόμουνα σπίτι μου να ακούω επί δύο ώρες Διονυσίου. Αυτά εκείνος τα είχε καταλάβει πολύ νωρίτερα....
http://www.youtube.com/watch?v=9IkE45zJFN8

Φιλιά και καλό ταξίδι μου
θα τα πούμε από Μαϊο.
(να μου προσέχεις τον Πολύβιο) :))

Δημοσθένης είπε...

πολύ καλή ταινία

Theorema είπε...

Για μένα ήταν η πιο κενή ταινία των τελευταίων ετών...
Προτιμώ χίλιες φορές να βλέπω Μπέννι Χιλ...

roundel είπε...

*annanas*
Άλλο να μοιάζεις μερικές φορές με κότα και άλλο να είσαι...

Το καλό ξέρεις πιο είναι φρουτάκι, ότι ακόμα και όταν είσαι, έχεις την επιλογή να σταματήσεις να είσαι!

Αλλά είπαμε όλα είναι σχετικά σε αυτή τη ζωή:)

roundel είπε...

*meggie*
Δεν διαφωνώ με τους στόχους και τις φιλοδοξίες, άλλωστε είναι ένα κίνητρο να θέλεις να πας μπροστά...
Διαφωνώ όμως με τον τρόπο, για να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι χρειάζεται μεγάλη υπομονή και εκπαίδευση...
Και πες μου εσύ τώρα πως να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να γίνει αυτό που θέλεις όταν δεν τον γνωρίζεις.

φιλιά όμορφη

roundel είπε...

*ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ*
Το κακό με αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι αρκετές φορές, εμένα τουλάχιστον με ξεγελούν!

Μικρή είμαι όμως που θα πάει θα μάθω να τους ξεχωρίζω και από μακριά.

φιλιά λύχνε μου

roundel είπε...

*kovo voltes...*
Το θέμα ξέρεις πιο είναι βολτίτσα ότι συγχωρώντας έτσι εύκολα τον άλλον τελικά δεν τον βοηθάς, του τα κάνεις όλα εύκολα και τον βολεύεις και στο τέλος δεν έχει καταλάβει και την μλκία του...

Είναι όμορφο να συγχωρείς αλλά είναι ακόμα πιο όμορφο ο άλλος να το αξίζει!

φιλιά

roundel είπε...

*Silena*
Καταλαβαίνω αυτό που λες, όμως μεγαλώνουμε και αρχίζουμε να παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας, αποφασίζουμε πως θέλουμε να ζήσουμε και προσπαθούμε γιαυτό...

Σκέψου τον κυνόδοντα, επίσης παιδιά θύματα αυταρχικών γονιών αλλά το κορίτσι αποφάσισε να ζήσει και το έσκασε...

Αυτό είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα:)

Βροχερές καλημέρες...

roundel είπε...

*Mairaki*
Μαίρη μου να μπορούμε να γινόμαστε κλύτεροι χωρίς να πατάμε τους άλλους και χωρίς να μας πατάνε...

Όταν δε φοβάσαι να είσαι εσύ δε φοβάσαι πεις και αυτά που νιώθεις:)

φιλί σου

roundel είπε...

*Γιώργος*
Χμ ξεχασα να βαλω επικεφαλίδα όποιος έχει δει τη μάυρη κότα να μην διαβάσει!!

Σορρυ...

Ωστόσο το τέλος της ταινίας μπορεί να αποδοθεί με διάφορες ερμηνείες...

!!

roundel είπε...

*AnD*
Μου άρεσε η περιγραφή του άλματος έξω από το κοτέτσι...

Αρκετές φορές οι αποφάσεις παίρνονται μέσα σε μια στιγμή, όμως τελικά από κάτω έχουν μεγάλη επεξεργασία, συνειδητή ή υποσυνείδητη!

Πως σου φαίνεται ο κόσμος πέρα από το συρματόπλεγμα του κοτετσίου;

Αντιγονάκι η ζωή δε κερδίζεται χωρίς μάχες και χωρίς δυσκολία, και η πρώτη μάχη είναι με τον εαυτό μας μέχρι να τον κάνουμε σύμμαχο...μετά όλα έρχονται λίγο πιο βατά...

Χαίρομαι για σενα κορίτσι, πολύ χαίρομαι:)

φιλιά

roundel είπε...

*~reflection~*
Περιμένω εντυπώσεις...
Έχω εμπιστοσύνη στη ματιά σου!

φιλιά

roundel είπε...

*bd*
Έτσι είναι μπλε μου, δεν έχω σκοπό να κράξω και ακόμα περισσότερο να κρίνω, δεν είμαι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από άνθρωπος για να κρίνω τους άλλους ανθρώπους...

Τους προβληματισμούς μου θέτω, τις σκέψεις μου, τα ερωτηματικά μου ίσως και τον θυμό μου!

Αν καταφέρω να προβληματίσω και κάποιον για μένα αυτό είναι πανέμορφο...

φιλί σου

roundel είπε...

*ALICE*
Αμαν αυτές οι φραγκόκοτες πόση καταστροφή είναι ικανές να φέρουν...

ΕΛΕΟΣ όμως!

ΌΠου και αν πας να περάσεις όμορφα και να είσαι καλά...
Φιλιά και καλό σου ταξίδι:)

(Ο Πολύβιος είναι μεγάλο παιδί και νομίζω τα καταφέρνει μια χαρά, θα τον έχω πάντως από κοντα...)

roundel είπε...

*Δημοσθένης*
Το σέβομαι...

roundel είπε...

*Theorema*
χαχαχα μα Μπεννι Χιλ;

Κενή ε;
Καταλαβαίνω γιατί το λες...
Αλλά εχθές λοιπόν σκεφτόμουν ότι είναι και απίστευτα επίκαιρη!