Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Ότι δε βλέπουμε...

 δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

 




  Εκείνο το παγερό ύφος στο πρόσωπο ήταν χαρακτηριστικό του στοιχείο, άλλοι έλεγαν ότι είναι απόμακρος, άλλοι ντροπαλός, μερικοί τον είχαν χαρακτηρίσει κακομαθημένο γιατί όταν βρισκόταν με πολύ κόσμο έβαζε τα κλάματα γκρίνιαζε και ζητούσε συνέχεια να επιστρέψουν στο σπίτι, οι γονείς του πάλι έλεγαν ότι το παιδί έχει καλλιτεχνική φλέβα, άρα και ιδιαίτερη προσωπικότητα. Όντας οι ίδιοι καλλιτέχνες η μητέρα ζωγράφος και ο πατέρας μουσικός, μπορούσαν να κατανοήσουν και αποδέχονταν τις τάσεις απομόνωσης του μικρού τους.  Δεν του άρεσε να βγαίνει από το σπίτι και κάθε φορά που έπρεπε να γνωρίσει ένα καινούργιο άνθρωπο φερόταν παράξενα, σαν να φοβόταν, σαν να ερχόταν σε αμηχανία και τελικά αν δεν έβαζε τα κλάματα έτρεχε γρήγορα στο δωμάτιο του. Έπαιζε με συγκεκριμένα παιχνίδια και όταν η μητέρα του τα τακτοποιούσε χάλαγε τον κόσμο με τα ουρλιαχτά του. Ακόμα και όταν κάτι τον ευχαριστούσε δεν το έδειχνε, δεν χαμογέλαγε ποτέ, πάντα εκείνο το σοβαρό και απόμακρο ύφος. Ενώ είχε ήδη πατήσει τα τέσσερα οι λέξεις που έλεγε ήταν λιγοστές. Δυσκολευόταν να εκφράσει τις ανάγκες του, όπως ας πούμε ότι ήθελε να φάει και συχνά επαναλάμβανε τις ίδιες λέξεις. Οι γονείς καθ' ότι πίστευαν ότι το παιδί τους έχει μεγάλη αντίληψη των πραγμάτων, έπαιρναν τις επαναλήψεις με τις λέξεις σαν παιχνίδι. 
  Το παιδί έπρεπε να πάει στο νηπιαγωγείο, η αλλαγή αυτή το αναστάτωσε απίστευτα, δεν ήθελε να παίξει με τα άλλα παιδάκια, απομονωνόταν σε μια γωνία της αυλής και έπαιζε συνέχεια με ένα τουβλάκι. Δεν ανταποκρινόταν στις προσκλήσεις της δασκάλας για να συμμετέχει στις δραστηριότητες και αρκετές φορές είχε μεγάλα ξεσπάσματα θυμού, με φωνές και κλάματα. Η συμπεριφορά αυτή είχε ανησυχήσει την δασκάλα η οποία ειδοποίησε τους γονείς, προτείνοντας τους να πάνε το παιδί σε ένα διαγνωστικό κέντρο για να πάρουν μια γνώμη από ειδικούς σχετικά με την συμπεριφορά του. Οι γονείς έξαλλοι δεν άκουσαν καν την ανησυχία της και αποφάσισαν να το αλλάξουν σχολείο, θεωρώντας ότι το παιδί τους δεν παίρνει την προσοχή και την ενθάρρυνση που χρειάζεται για να συμμετέχει όπως όλα τα παιδιά.
  Το παιδί άλλαξε σχολείο αλλά η συμπεριφορά του άρχισε να γίνεται χειρότερη, απομονωνόταν περισσότερο μέρα με την μέρα, στο σχολείο και στο σπίτι. Σταμάτησε να μιλάει και με δυσκολία έτρωγε. Η καινούργια δασκάλα ειδοποίησε πάλι τους γονείς, έχοντας την ίδια πρόταση για εκείνους, το παιδί έπρεπε να πάει σε ένα διαγνωστικό κέντρο. Οι γονείς αν και δεν πίστευαν ότι το παιδί τους έχει κάτι έκλεισαν ραντεβού. Η διάγνωση βγήκε σχετικά γρήγορα, το παιδί είχε αυτισμό. Η αντίδραση τους ήταν έντονη, ακόμα δεν πίστευαν ότι το παιδί τους πάσχει από αυτισμό και κατηγόρησαν τους ειδικούς στο διαγνωστικό κέντρο ότι έχουν παρεξηγήσει τη συμπεριφορά του παιδιού. Αποφάσισαν να κρατήσουν το παιδί στο σπίτι λέγοντας ότι για την αλλαγή της συμπεριφοράς του φταίει το σχολείο. Πέρασε λίγος καιρός αλλά η κατάσταση δεν έγινε καλύτερη, το παιδί χειροτέρευε και οι γονείς σιγά σιγά άρχισαν να νιώθουν ότι τα όρια στενεύουν.      
  Αποφάσισαν να επιστρέψουν στο διαγνωστικό κέντρο και να ζητήσουν βοήθεια. Το παιδί ξεκίνησε εκπαίδευση και ενώ τον πρώτο καιρό ήταν εντελώς αρνητικός και επιθετικός με το παραμικρό μετέπειτα άρχισε να εμπιστεύεται και να δείχνει συνεργασία. Οι γονείς αναγνώρισαν το λάθος τους αλλά και την δυσκολία τους να αποδεχτούν ότι το παιδί τους πάσχει από μια διαταραχή τόσο σοβαρή και έδειξαν συνέπεια και συνεργασία. Όχι ο αυτισμός δεν είναι γρίπη που περνάει με αντιβιοτικά, είναι κάτι χρόνιο και σοβαρό, όμως με την κατάλληλη βοήθεια  η καθημερινή ζωή ενός αυτιστικού παιδιού και της οικογένειας του μπορεί να γίνει σαφώς καλύτερη.


  Η ιστορία είναι αληθινή, την έγραψα με αφορμή το μπλογκ 


Όλοι μας απορροφημένοι μέσα στη δική μας πραγματικότητα 
αρκετές φορές ξεχνάμε πόσο πραγματικά δύσκολη 
είναι η ζωή για κάποιους άλλους.
Για τους γονείς αυτών των παιδιών για παράδειγμα 
ή και για τα ίδια τα παιδιά.
 
 
 

..................................................................................................................


18 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

κάλλιο αργά παρά ποτέ. τουλάχιστον.
δύσκολες καταστάσεις που γίνονται τόσο ευκολότερες με την αλήθεια κάθε συναισθήματος.
πολύ καλό σου βράδυ!

Νηφάλια Μέθη είπε...

απο τον τιτλο και τη φωτογραφια πριν διαβασω κατι πηγε το μυαλο μου στο μικρο Πριγκιπα...
ε δεν ειναι και πολυ μακρια η αναρτηση σου...αυτα τα παιδακια εχουν μεσα τους ενα ανθισμενο κηπο και ας μην μπορουν να τον μοιραστουν..ας εχουν κουραγιο οι γονεις τετοιων παιδιων γιατι η "εκπαιδευση" που χρειαζεται ειναι αρκετα επιπονη.Ειχα γνωρισει προσφατα μια μητερα που ειχε μια κορη αυτιστικη ...ειχε ταξιδεψει με τη κορη της στη Δανια σ ενα εξιδεικευμενο κεντρο εκει και ειχε διαμορφωσει ολοκληρο το σπιτι της απο το δωματιο μεχρι την κουζινα και το μπανιο αναλογα..."μεχρι καποια στιγμη να μπορεσει να μου εκφρασει μια επιθυμια,ενα θελω"
δυσκολες,πολυ δυσκολες καταστασεις,αν και καποια παιδακια ειναι πολυ εξυπνα και εχουν ονομασει αυτη την ομαδα παιδιων σαν το "συνδρομο του μικρου σοφου"

ομορφη αναρτηση...αληθινη

καλο βραδυ

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

υπάρχουν παιδιά παραδεισένια...
υπάρχουν γονείς άγγελοι-φύλακες...
υπάρχουμε και εμείς με τα "μικρά" μας...

Unknown είπε...

κανένας δεν μας προετοίμασε για γονείς .. σχεδόν εκπαιδευόμαστε από τα παιδιά μας,
όμως επειδή πρόσφατα γνώρισα μητέρα αυτιστικού παιδιού, θαυμάζω τους γονείς που μέσα στην δυσκολία της διαφορετικότητας γίνονται "καθηγητές" της ανθρωπιάς

εξαιρετική ανάρτηση
σε φιλώ κορίτσι μου

Κική Κωνσταντίνου είπε...

μπράβο σου για αυτη την αναρτηση!

μας χρειαζοταν!

σε ολους...

Evil Chef είπε...

Εξαιρετική αναρτηση!!!
Μια πολύ καλή μας φίλη είναι μητέρα ενος τετοιου παιδιού αλλά εχει την τυχη να ζει στην Αμερική και σε αυτό το θέμα η εκεί πολιτεία εχει αναπτυξει κάποιες φροντίδες που εδω ούτε υποψιαζόμαστε.
Συχνα πυκνά μας λέει πόσο πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος έγινε με την έλευση του παιδιού αυτού και πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζει πλεον την ιδια την ζωή.
Αυτες οι οικογένειες είναι μαθήματα ζωης για πολλούς από εμας που πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό αποτελούμενη απο τα πιο ποταπά που μπορεί να επιθυμήσει κανείς...

fish eye είπε...

πολυ ενδιαφερουσα αναρτηση, αλλα μου εκανε πολυ μεγαλη εντυπωση η σταση των γονιων..

πως να μη καταλαβεις οτι το παιδι σου ειναι διαφορετικο που κρεμεσαι απο καθε του κινηση, απο καθε του βημα, κανεις συγκρισεις με παιδια οχι μονο του σχολειου αλλα και του πιο κοντινου περιβαλλοντος..

εχω δυο παιδια, 21 και 27 χρονων αυτο δε μπορω να το πιστεψω, ειδικα σε οτι αφορα τις μικρες ηλικιες τους..

παρ ολα αυτα τελος καλο ολα καλα ελπιζω για το παιδακι

~reflection~ είπε...

Στο χώρο μου υπάρχουν τόσα που δε φαινονται κι όμως είναι τόσο αισθητα, ακόμη κι αν ο ίδιος ο γονιός τα αρνείται..

Πόση δύναμη θελει να αποδεχτεις ένα Διαφορετικό Παιδί?..
πόση εκπαιδευση θελει η ΑΓΑΠΗ που λεμε ότι αυτοβουλα προσφερουμε?...

αναρωτιεμαι και δε θα πω πολλα..

γιατι μενω με το ερωτηματικό μου...

στ'αληθεια...πόση εκπαίδευση θελει ο Γονιος ... ο Δασκαλος για να αγαπήσει, να δεχτει, να στηρίξει, να λατρεψει ένα Διαφορετικό Παιδί?....


Καλημερα Υπεροχο Κορίτσι μου....

Maria είπε...

....να το πιστεψετε, δεν ειναι η εξαιρεση αλλα ο κανονας, εγω ειχα παει τον γιο μου στο Παιδων με επιληπτικες κρισεις και αφου περασε απο ολες τις ειδικοτητες γιατρων και εκανε ολες τις εξετασεις, μου ειχε πει νευρολογος , 2 διαφορετικοι νευρολογοι μαλιστα, οτι το παιδι αν ξεπερασει το επιληπτικο προβληματακι που εχει , θα ειναι μια χαρα, ακομα και ψυχιατρος στο παιδων δεν μου ειπε το παραμικρο. Κι ομως υπηρχαν ενδειξεις καθαρα αυτιστικες που αν και τις ειχαμε εντοπισει εμεις και τις ειχαμε αναφερει στους γιατρους, αυτοι μας ελεγαν οτι το παιδι ειναι μια χαρα.....

Επισης, οι εκπαιδευτικοι δεν χρειαζεται να αγαπουν ενα παιδι για να κανουν τη δουλεια τους σωστα, απλα πρεπει να ειναι συνεπεις , που σημαινει οτι ΚΑΙ ενα διαφορετικο παιδι μπορει να βρεθει καποια στιγμη στην ταξη τους. Θα μου εφτανε απλα να εκαναν τη δουλεια τους και οχι να αντιμετωπιζαν τα παιδια ως προβλημα.

Και τα λεω αυτα γιατι εχω αντιμετωπισει πολλων ειδων διαφορετικες αντιδρασεις, πολυ ασχημες συμπεριφορες, καποιες αλλες πολυ καλες, που ομως απο ολες ελειπε η σοβαροτητα

roundel είπε...

*b|a|s|n\i/a*
Ευκολότερες δε γίνονται αλλά με την αλήθεια του κάθε συναισθήματος σαν κάτι να ησυχάζει μέσα μας, όταν υπάρχει βοήθεια τα δύσκολα μοιράζονται και αυτό το μοίρασμα το έχουμε όλοι μας ανάγκη τελικα...

Καληνύχτες όμορφες:)

roundel είπε...

*Νηφάλια Μέθη*
Είναι πολύ σκληρό αυτό για τους γονείς, να μην πέρνουν ανταπόκριση από το παιδί τους...όμως με μεγάλη προσπάθεια ίσως γίνουν λίγο καλύτερα τα πράγματα...

Τελικά αυτός ο μικρός πρίγκιπας μεγάλωσε μεγάλα παιδία:)

Ναι αυτοι η κατηγορία των παιδιών είναι πολύ ιδιαίτερη και αυτός ο τύπος αυτισμού λέγεται asperger, υπάρχει και αυτή η φοβερή ταινία "Ο Μότζαρτ και η Φάλαινα".

Καληνύχτα μέθη μου:)

roundel είπε...

*ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ*
Κάναμε τα "μικρά" μεγάλα και τα "μεγάλα" μικρά...

φιλιά λύχνε μου

roundel είπε...

*meggie*
Eτσι είναι οι γονείς κάνουν πάντα ότι καλύτερο μπορούν έστω και αν αυτό είναι λάθος, ακι γω τους θαυμάζω και τα παιδιά επίσης!

Καληνύχτες...

roundel είπε...

*ΕΚΦΡΑΣΟΥ*
Το μπράβο πάει στη Μαρία και τον Πάυλο σε όλους τους γονείς και τα παδιά!
Αν αυτό μας ταρακουνάει και λίγο καλό είναι...

φιλιά γλυκό μου:)

roundel είπε...

*Evil Chef*
Έτσι είναι μερικές φορές πρέπει να μας έρθουν τα δύσκολα για να εκτιμήσουμε τα εύκολα για τα οποία γκρινιάζαμε πριν...

Μπράβο τους...

:)

Τωρά πια καλημέρες πρέπει να λέω!
Καλημέρες λοιπόν!

roundel είπε...

*❤*
Μερικές φορές είναι δύσκολο να αποδεχτούμε κάτι τόσο δυνατό αυτό έπαθαν αυτοί οι γονείς, το καλό είναι ότι στη πορεία συνεργάστηκαν και βοήθησαν πολύ το παιδάκι!

Ναι τώρα και το παιδάκι και οι γονείς είναι καλύτερα!

Καλημέρα φεγγάρι μου

roundel είπε...

*~reflection~*
Αγάπη θέλει...όταν αγαπάς δε φοβάσαι να δεις, όταν αγαπάς κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου!

Καλημέρα
και ας είναι απο εκείνες τις ξεχωριστά όμορφες...

roundel είπε...

*Maria-Maria*
Αχ αυτό το παίδων πια...αχ!

Τι να πω βρε Μαρία μου ελπίζω από δω και πέρα να έχετε λιγότερες ταλαιπωρίες...

Καλημέρα σου:)