Ότι δε βλέπουμε...

 δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

 

  Εκείνο το παγερό ύφος στο πρόσωπο ήταν χαρακτηριστικό του στοιχείο, άλλοι έλεγαν ότι είναι απόμακρος, άλλοι ντροπαλός, μερικοί τον είχαν χαρακτηρίσει κακομαθημένο γιατί όταν βρισκόταν με πολύ κόσμο έβαζε τα κλάματα γκρίνιαζε και ζητούσε συνέχεια να επιστρέψουν στο σπίτι, οι γονείς του πάλι έλεγαν ότι το παιδί έχει καλλιτεχνική φλέβα, άρα και ιδιαίτερη προσωπικότητα. Όντας οι ίδιοι καλλιτέχνες η μητέρα ζωγράφος και ο πατέρας μουσικός, μπορούσαν να κατανοήσουν και αποδέχονταν τις τάσεις απομόνωσης του μικρού τους.  Δεν του άρεσε να βγαίνει από το σπίτι και κάθε φορά που έπρεπε να γνωρίσει ένα καινούργιο άνθρωπο φερόταν παράξενα, σαν να φοβόταν, σαν να ερχόταν σε αμηχανία και τελικά αν δεν έβαζε τα κλάματα έτρεχε γρήγορα στο δωμάτιο του. Έπαιζε με συγκεκριμένα παιχνίδια και όταν η μητέρα του τα τακτοποιούσε χάλαγε τον κόσμο με τα ουρλιαχτά του. Ακόμα και όταν κάτι τον ευχαριστούσε δεν το έδειχνε, δεν χαμογέλαγε ποτέ, πάντα εκείνο το σοβαρό και απόμακρο ύφος. Ενώ είχε ήδη πατήσει τα τέσσερα οι λέξεις που έλεγε ήταν λιγοστές. Δυσκολευόταν να εκφράσει τις ανάγκες του, όπως ας πούμε ότι ήθελε να φάει και συχνά επαναλάμβανε τις ίδιες λέξεις. Οι γονείς καθ' ότι πίστευαν ότι το παιδί τους έχει μεγάλη αντίληψη των πραγμάτων, έπαιρναν τις επαναλήψεις με τις λέξεις σαν παιχνίδι. 

  Το παιδί έπρεπε να πάει στο νηπιαγωγείο, η αλλαγή αυτή το αναστάτωσε απίστευτα, δεν ήθελε να παίξει με τα άλλα παιδάκια, απομονωνόταν σε μια γωνία της αυλής και έπαιζε συνέχεια με ένα τουβλάκι. Δεν ανταποκρινόταν στις προσκλήσεις της δασκάλας για να συμμετέχει στις δραστηριότητες και αρκετές φορές είχε μεγάλα ξεσπάσματα θυμού, με φωνές και κλάματα. Η συμπεριφορά αυτή είχε ανησυχήσει την δασκάλα η οποία ειδοποίησε τους γονείς, προτείνοντας τους να πάνε το παιδί σε ένα διαγνωστικό κέντρο για να πάρουν μια γνώμη από ειδικούς σχετικά με την συμπεριφορά του. Οι γονείς έξαλλοι δεν άκουσαν καν την ανησυχία της και αποφάσισαν να το αλλάξουν σχολείο, θεωρώντας ότι το παιδί τους δεν παίρνει την προσοχή και την ενθάρρυνση που χρειάζεται για να συμμετέχει όπως όλα τα παιδιά.

  Το παιδί άλλαξε σχολείο αλλά η συμπεριφορά του άρχισε να γίνεται χειρότερη, απομονωνόταν περισσότερο μέρα με την μέρα, στο σχολείο και στο σπίτι. Σταμάτησε να μιλάει και με δυσκολία έτρωγε. Η καινούργια δασκάλα ειδοποίησε πάλι τους γονείς, έχοντας την ίδια πρόταση για εκείνους, το παιδί έπρεπε να πάει σε ένα διαγνωστικό κέντρο. Οι γονείς αν και δεν πίστευαν ότι το παιδί τους έχει κάτι έκλεισαν ραντεβού. Η διάγνωση βγήκε σχετικά γρήγορα, το παιδί είχε αυτισμό. Η αντίδραση τους ήταν έντονη, ακόμα δεν πίστευαν ότι το παιδί τους πάσχει από αυτισμό και κατηγόρησαν τους ειδικούς στο διαγνωστικό κέντρο ότι έχουν παρεξηγήσει τη συμπεριφορά του παιδιού. Αποφάσισαν να κρατήσουν το παιδί στο σπίτι λέγοντας ότι για την αλλαγή της συμπεριφοράς του φταίει το σχολείο. Πέρασε λίγος καιρός αλλά η κατάσταση δεν έγινε καλύτερη, το παιδί χειροτέρευε και οι γονείς σιγά σιγά άρχισαν να νιώθουν ότι τα όρια στενεύουν.      

  Αποφάσισαν να επιστρέψουν στο διαγνωστικό κέντρο και να ζητήσουν βοήθεια. Το παιδί ξεκίνησε εκπαίδευση και ενώ τον πρώτο καιρό ήταν εντελώς αρνητικός και επιθετικός με το παραμικρό μετέπειτα άρχισε να εμπιστεύεται και να δείχνει συνεργασία. Οι γονείς αναγνώρισαν το λάθος τους αλλά και την δυσκολία τους να αποδεχτούν ότι το παιδί τους πάσχει από μια διαταραχή τόσο σοβαρή και έδειξαν συνέπεια και συνεργασία. Όχι ο αυτισμός δεν είναι γρίπη που περνάει με αντιβιοτικά, είναι κάτι χρόνιο και σοβαρό, όμως με την κατάλληλη βοήθεια  η καθημερινή ζωή ενός αυτιστικού παιδιού και της οικογένειας του μπορεί να γίνει σαφώς καλύτερη.

  Η ιστορία είναι αληθινή, την έγραψα με αφορμή το μπλογκ 

 H ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ....(ενιοτε αυτιστικη.) 

Όλοι μας απορροφημένοι μέσα στη δική μας πραγματικότητα 

αρκετές φορές ξεχνάμε πόσο πραγματικά δύσκολη 

είναι η ζωή για κάποιους άλλους.

Για τους γονείς αυτών των παιδιών για παράδειγμα 

ή και για τα ίδια τα παιδιά.

 

 

 

..................................................................................................................