Πάμε πλατεία;

  Πριν λίγες μέρες έγραφα ότι τα γεγονότα μας προκαλούν να αντιδράσουμε. Μέσα μου ήλπιζα ότι κάποια στιγμή θα βγούμε όλοι στους δρόμους, ακόμη και εκείνοι που δεν είχαν βγει ποτέ πριν. Μετά από λίγες μέρες άρχισα να το ζω. Έβλεπα τον κόσμο να έρχεται στο Σύνταγμα και δε πίστευα στα μάτια μου. Ήμουν εκεί όλες τις μέρες και είδα ξανά το κέντρο της Αθήνας να αποκτά ζωή. Μπροστά από τη Βουλή ένας σταθερός χώρος εκτόνωσης, με τον κόσμο να εναλλάσσεται για ώρες. Στη πλατεία ένας χώρος σκέψης, οργάνωσης και σχεδιασμού. Να συζητήσουμε, να προτείνουμε, να ακουστούν όλες οι απόψεις, να πάρουμε τη κατάσταση στα χέρια μας, κινητοποίηση επιτέλους, έξω από κόμματα και οργανώσεις, χωρίς στολές και ταμπέλες, απλά σαν Έλληνες πολίτες. 

  Δε με νοιάζει αν μας προκάλεσαν οι Ισπανοί και βγήκαμε στους δρόμους, ούτε αν εμείς προκαλούμε τους Ιταλούς, φτάνει που κουνηθήκαμε από τα σπίτια μας, που αρχίσαμε να βλέπουμε πάλι φως, που δε τους πέτυχε για πολύ το να σταματήσουμε να πιστεύουμε και να κάνουμε όνειρα. Επιτέλους μετά από πολύ καιρό είδα πρόσωπα χαμογελαστά στο δρόμο, είδα πάθος, είδα άνοιγμα, είδα ανθρώπους να θέλουν να παλέψουν. 

  Κάπου διάβασα ότι η μεγαλύτερη επανάσταση που μπορεί να κάνει κανείς στις μέρες μας είναι να ερωτευτεί παράφορα, ίσως αυτό να έχει μια βάση γιατί όταν ερωτεύεσαι αφήνεις στην άκρη το εγώ σου, αφήνεσαι...Θα μπορούσαμε να αφήσουμε στην άκρη το εγώ μας, είτε με έρωτα είτε χωρίς. Ίσως αυτή να είναι η αλλαγή που χρειαζόμαστε ή ένας τρόπος για να αλλάξουμε αυτό που ζούμε, να επικοινωνήσουμε ακούγοντας τους άλλους, να διαφωνήσουμε και να συμφωνήσουμε.Σίγουρα υπάρχουν μάχες που δίνουμε ο καθένας μόνος του, τώρα όμως υπάρχει άλλη μια που δίνουμε όλοι μαζί...το πάρτυ γίνεται στους δρόμους πια...

Intik ~ Revolution

Καλησπέρες... 

με :)