Καλοκαίρι στην Αθήνα...

  Το φετινό καλοκαίρι στην Αθήνα είναι εντελώς διαφορετικό από τα είκοσι εφτά προηγούμενα που μέχρι στιγμής έχω ζήσει. Φέτος συμβαίνει κάτι εντελώς πρωτότυπο και εντυπωσιακό. Φέτος το καλοκαίρι ή τουλάχιστον το δικό μου καλοκαίρι διαδραματίζεται στη πλατεία. Σε αυτή τη πλατεία περνάω σχεδόν όλα μου τα απογεύματα και τα βράδια. Η αλήθεια είναι ότι πια έχουμε μείνει λίγοι στη πλατεία. Αυτό συμβαίνει κατά τη γνώμη μου γιατί αρκετός κόσμος έχει φύγει για διακοπές, γιατί αρκετά παιδιά έχουν φύγει σε νησιά για δουλειά, αλλά και γιατί αρκετός κόσμος χρειαζόταν ένα διάλειμμα από όλο το προηγούμενο διάστημα που για όλους μας ήταν δύσκολο. Η αλήθεια είναι ότι η κούραση όλων μας είναι μεγάλη. Δεν είναι εύκολο να μένεις σε μια πλατεία στο κέντρο της Αθήνας επί 50+ μέρες. Αρκετές φορές έχω φτάσει στα όρια μου να πω πως θα κάτσω σπίτι μου και δεν θα ξαναπάω στη πλατεία, όμως κάθε φορά αφού παίρνω τον χρόνο μου, ξαναγυρνάω με μεγαλύτερη δύναμη απ' ότι πριν. Αυτό που με κάνει να συνεχίζω να στηρίζω τον αγώνα του κινήματος είναι ότι στο μυαλό μου ως μόνη λύση αντιμετώπισης της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, είναι η αυτοοργάνωση και η αλληλοβοήθεια.  Στο σύνταγμα θυμηθήκαμε τι σημαίνει δημοκρατία, τι σημαίνει ανταλλαγή σκέψης, ιδεών. Θυμηθήκαμε ότι μπορούμε ακόμα να αποφασίζουμε εμείς για εμάς.  Σε αυτή τη πλατεία βρεθήκαμε αγανακτισμένοι και έχουμε καταλήξει αποφασισμένοι να παλέψουμε, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Έτσι λοιπόν για εμένα δεν υπάρχει κάτι περισσότερο ενδιαφέρον αυτό το καλοκαίρι από αυτή την αυτοοργάνωση στη καρδιά της Αθήνας. Μπορεί μια δευτέρα να βρίσκομαι καθήμενη στις καυτές από τον ήλιο πλάκες της πλατείας, και όχι σε μια παραλία, συζητώντας για την άμεση δημοκρατία και ίσως μερικοί από εσάς να με πείτε τρελή. Ίσως και να είμαι. Όμως σήμερα καθώς παρακολουθούσα την προβολή ενός ντοκιμαντέρ για τις καταλήψεις στην Αργεντινή που οργανώσαμε στη πλατεία και με χτυπούσε ένα αεράκι δροσερό ένιωθα μεγάλη πληρότητα. Κοίταζα πρόσωπα να κάθονται δίπλα μου και να παρακολουθούν έχοντας την ίδια αφοσίωση με εμένα μια προβολή που πριν λίγο καιρό θα την οργάνωνα στο σπίτι μου το πολύ με ένα άτομο ακόμα και μόνο μια σκέψη μου ερχόταν στο μυαλό, ότι μπορούμε. Μπορούμε να φτιάξουμε αυτό που λέγεται άμεση δημοκρατία που δεν σχετίζεται με τίποτα που ως τώρα έχουμε ζήσει. Έστω αν η κυβέρνηση δεν αλλάξει ποτέ, πάντα θα έχουμε την επιλογή να αλλάξουμε εμείς. Να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας, τον τρόπο που βλέπουμε και χειριζόμαστε τις καταστάσεις γύρω μας. Αυτό συμβαίνει καθημερινά στη πλατεία Συντάγματος και σε κάθε άλλη πλατεία της Ελλάδας. Αλλάζουμε....Και γω νιώθω μεγάλη ευτυχία που είμαι μέρος αυτής της αλλαγής, έστω και αν αυτό σημαίνει ότι για φέτος το καλοκαίρι δεν έχει μπάνια.

Ελπίζω να είστε όλοι καλά...