Νύχτωσε...

  Ήταν απόγευμα. ο ήλιος βούτηξε στην άκρη του ουρανού αφήνοντας πίσω του μια μεγάλη ουρά από χρώματα. Σκαρφάλωσε σε ένα βράχο στην άκρη της παραλίας, πίστευε ότι από εκεί ίσως να μπορέσει να τον κοιτάξει λίγο ακόμα, μα εκείνος βιαστικά χάθηκε πάλι. Κάθισε στην άκρη του, άπλωσε τα πόδια της ίσα να ακουμπάνε τα δάχτυλά της το νερό. Δεν ήθελε να σκέφτεται, μόνο να αισθάνεται. Και εκείνο το απόγευμα τα αισθανόταν όλα, το κύμα που έσκαγε πάνω στον βράχο, τα χρώματα του ουρανού, εκείνον που έλειπε. Εκείνο το απόγευμα τα ήξερε όλα, αλλά εκείνος δεν ήταν εκεί για να του τα πει. Δεν είναι που έφυγε, δεν είναι που τον άφησε, ίσως να είναι που δεν τον γνώρισε ποτέ. Έσβησε το τσιγάρο της, τίναξε τα πόδια της και μπήκε στο αυτοκίνητο. "Γιατί άργησες;" τη  ρώτησε και της χάιδεψε τρυφερά τα μαλλιά. Δεν ήθελε να μιλήσει, σίγουρα δεν ήθελε, τον κοίταξε στα μάτια, πάντα της άρεσαν είχαν κάτι αθώο. "Είναι η αγαπημένη μου ώρα αυτή" είπε και τον φίλησε. "Μερικές φορές νιώθω σαν ψάρι μέσα στη γυάλα και γύρω γύρω έχει τόση θάλασσα, κοίτα τι ωραία χρώματα" είπε και του έδωσε άλλο ένα φιλί. Έβαλε μπρος το αυτοκίνητο και έστριψε δεξιά για εθνική. Δυνάμωσε το. Νύχτωσε.

Mulatu Astatqe ~ Yekermo Sew