Ένα αεράκι να μας πάρει...

  Σηκώθηκε τότε ένας αέρας τόσο δυνατός, που πήρε τα σπίτια, τα πήγε ψηλά και τ΄ανακάτεψε μεταξύ τους, μαζί με τους ανθρώπους, τα δέντρα και τα κατοικίδια ζώα....Όταν πια ξημέρωσε, όλη η πόλη ήταν άνω κάτω. Μια γυναίκα φόρεσε τη λουλουδάτη ρόμπα της, πήγε στη κουζίνα και άρχισε να ετοιμάζει πρωινό. Στο τέλος όμως διαπίστωσε ότι τζάμπα τηγάνιζε τόση ώρα αυγά με μπέικον, γιατί βρισκόταν σε λάθος σπίτι. Δε βαριέσαι είπε, πάντα ήθελα να ζήσω στην εξοχή. 

  Ο χθεσινοβραδινός αέρας είχε επίσης ανοίξει ένα ψυγείο με παγωτά, και αυτά πέταξαν κοπαδιαστά στο απέναντι δέντρο και κρεμάστηκαν στα κλαδιά, που έτσι και αλλιώς ήταν άδεια.

- Πολύ μ' αρέσει αυτό το δέντρο! είπε ένα παιδί στον καλύτερο του φίλο και έκοψε ένα πύραυλο κρέμα από το χαμηλότερο κλαδί.

-Πως λέγεται; αναρωτήθηκε εκείνος ψηλώνοντας για να φτάσει ένα ξυλάκι φράουλα.

- Δε ξέρω νομίζω παγωτιά, του απάντησε ο φίλος του και απομακρύνθηκαν.

*Και όλα αυτά γιατί από τότε που φτιάχτηκε ο κόσμος, ο ουρανός στέλνει στη γη ερωτικά μηνύματα, αλλά εκείνη τίποτα. Εκείνο το βράδυ όμως η γη πήρε άδεια από το καλοκαίρι και έβαλε τον πιο δυνατό άνεμο να φυσήξει για να στείλει στον ουρανό ένα μαντίλι, σαν απάντηση στο ερωτικό ποίημα που της έστειλε....

υ.γ. Από το βιβλίο "Το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων" της Μυρτώς Κόντοβα.