Λονδινο #1

       Λονδίνο, έξι μήνες τώρα που δεν έχω καταλάβει πως πέρασαν αλλά έχω καταλάβει και πολύ καλά. Η ζωή μερικές φορές έχει πολύ πλάκα και ξέρει πολύ καλά τι κάνει και που σε οδηγεί, αρκεί να ανοίξεις και να εμπιστευτείς. Αυτό έχω αρχίσει να μαθαίνω ξανά στο Λονδίνο, να εμπιστεύομαι, όχι τους ανθρώπους αλλά τις καταστάσεις. Ναι έχω περάσει πολύ δύσκολα και μοναχικά αλλά έχω μάθει και πολλά και συνεχίζω να μαθαίνω καθημερινά.
    Το Λονδίνο είναι ένας ατελείωτος χορός που δύσκολα θα σε προσκαλέσει αλλά άμα αρχίσεις να χορεύεις δε θα βάλεις κώλο κάτω να είσαι σίγουρος. Πολύ δουλειά, λίγος ύπνος, στα ρεπό διάβασμα και κάπως έτσι κυλάει η ζωή. Μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ που αν δεν βάλεις ένα φρένο μπορεί εύκολα να σε στείλει στο νοσοκομείο με υπερκόπωση η να σε καθηλώσει για μέρες στο σπίτι με ένα σπασμένο πόδι. Την υπερκόπωση την αποφύγαμε στο τσακ, το σπασμένο πόδι όχι. Και αυτό μια μεγάλη ανακάλυψη, το πόσα μπορείς να κάνεις με ένα πόδι και το πόσα δεν μπορείς.
   Μου λείπει η Ελλάδα, οι φίλοι μου, ο σκύλος μου, η οικογένεια μου και η θάλασσα αλλά, αυτό το μεγάλο αλλά που με πόναγε και με πονάει ακόμα. Δεν ξέρω αν θέλω να μείνω εδώ αλλά δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει ξεκινήσει ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου και βλέπουμε....

υ.γ. Μου λείψατε.