Ύστερα από αρκετές ημέρες, που πέρασαν αναζητώντας που τελειώνει η πραγματικότητα και που αρχίζει η δική μου πραγματικότητα, κατάφερα να γράψω ξανά. Ένα μεγάλο παιχνίδι που ξεκινά με γεγονότα και κορυφώνετε μέσα στο κεφάλι μου. Πολλά νεύρα, ανυπομονησία, ίσως και υστερία. Αναρωτιέμαι αν τελικά μετά από μερικά ακόμα στάδια θα καταφέρω να φτάσω στην ελευθερία. Αν θα σπάσω τελικά αυτά που εδώ και καιρό με στριμώχνουν, περιορίζοντας το οξυγόνο. Από την μια άκρη στη άλλη, πολύ έντονα όλα, τόσο που με κρατούν σε υπερένταση και κοιμάμαι όταν πια έχω εξαντληθεί και όταν ξυπνάω μερικές φορές δεν θέλω να ανοίξω τα μάτια μου, θέλω να συνεχίσω να κοιμάμαι για πάντα. Άλλες φορές ξυπνάω απότομα και κινούμαι ασταμάτητα. Θέλω να εξαφανιστώ να πάρω το πρώτο καράβι που θα βρω μπροστά μου και να φύγω μακριά, να ξεκινήσω από την αρχή. Αλλά όπως είπε και ένας φίλος, όπου και να πας δεν πρόκειται να ξεφύγεις ποτέ από τον εαυτό σου, και δε θέλω πια, τα βρήκαμε και τώρα πολεμάμε μαζί τις σκέψεις που δεν μας αφήνουν να ζήσουμε. Αυτές που ξεπηδούν από παλιές πραγματικότητες, ξορκίζουμε μαζί τα φαντάσματα. Αλλά όλο και έρχονται και είναι πιο μεγάλα, πιο ισχυρά σαν θεριά που ζητούν την καταστροφή και μερικές φορές φοβάμαι, φοβάμαι πολύ. Αλλά η καταστροφή πάντα φέρνει μια καινούργια αρχή και μια διαφορετική οπτική. Θέλω λίγο χρόνο ακόμα, έτσι για να θρηνήσω πάνω από τις στάχτες και μετά να ξεκινήσω πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου