Όταν...

....δεν αντέχω άλλο αυτό που βιώνω, φαντάζομαι.

 

 

Καπνίζοντας στο μπαλκόνι του δεύτερου ορόφου του νοσοκομείου Αμαλία Φλέμινγκ, φαντάζομαι...Στη πλάτη μου φυτρώνουν δύο τεράστια λευκά φτερά, σκίζω με τα χέρια μου το δίχτυ που προστατεύει τη πτώση και πετάω πάνω από τα φώτα της πόλης...

Καθισμένη στο σκαλοπάτι μπροστά από τη βουλή ακριβώς μπροστά στα ματ, κρατάω στο χέρι μου ένα μπρίκι και ένα κουτάλι, τραγουδάω σιγανά έχοντας κολλημένη στη πλάτη μου μια ασπίδα που γράφει Αστυνομία και φαντάζομαι...Ο άνθρωπος που την κρατάει την αφήνει πίσω του, βγάζει τις μπότες και τα όπλα του, τη πράσινη στολή του και κάθετε δίπλα μου, το ίδιο κάνει και ο δίπλα του και ο παραδίπλα, το ίδιο κάνουν όλοι...

Στο αμάξι κολλημένη στο φανάρι, ένας άνθρωπος γύρω στα 65 φοράει ένα πουκάμισο πράσινο και ένα μπλε τζιν, έχει γκρίζα μαλλιά και ένα συμπαθητικό πρόσωπο, πλησιάζει το παράθυρο μου για να ζητήσει χρήματα, διακριτικά του λέω δεν έχω και τον φαντάζομαι ξαπλωμένο πάνω σε μια ξαπλώστρα με πολύχρωμο μαγιό, μπροστά του απλώνονται τυρκουάζ νερά, κρατάει στο χέρι του ένα ποτήρι με φυσικό χυμό και πολλά φρούτα επάνω...

Πάνω στη μηχανή λίγο πριν βγούμε στην Αττική οδό, παίρνω θέση, κλειδώνω τα χέρια μου στη μέση του οδηγού και φαντάζομαι ότι δε πατάμε στην άσφαλτο...

Στο τηλέφωνο λέγοντας, ενώ άλλα θέλω να πω και γω και συ, φαντάζομαι ότι τα καλώδια που ενώνουν τις φωνές μας είναι λουλούδια, μεταφέρουν αρώματα μου μας μεθούν, σε βρίσκω και με βρίσκεις, χωρίς λόγια, πάντα χωρίς λόγια εμείς...

Στο αμάξι πάλι, βλέπω τον δείκτη της βενζίνης να κατεβαίνει επικίνδυνα, κοιτάω στο πορτοφόλι μου, τίποτα, βάζω τη κάρτα μου στο ατμ, δε φτάνουν, φαντάζομαι ότι σταματάω στο πιο φωτεινό σημείο, ανοίγω το πορτάκι στο πλάι και το αυτοκίνητο γεμίζει με ήλιο, κινείται με ενέργεια...

Περπατάω στο δρόμο, χτυπάει το τηλέφωνο, η θεία σου είναι στο νοσοκομείο έπαθε εγκεφαλικό, συνεχίζω να περπατάω τα κτίρια γίνονται λιβάδια με χρώματα άπειρα, η άσφαλτος γίνεται γρασίδι, η νύχτα μέρα, ο ήλιος μου καίει το πρόσωπο και χαμογελάω...

Κοιμάμαι, ξύπνα ο Γιώργος τράκαρε το αμάξι σου, πρέπει να πάρεις τηλέφωνο την ασφαλιστική, αλλά εγώ παίρνω τηλέφωνο για να κλείσω αεροπορικά εισιτήρια για το Μπαλί...

Και άλλα τέτοια πολλά...είμαι καλά γιατρέ μου; 

Μέχρι και τώρα που κάθομαι στο γραφείο μου και σου γράφω φαντάζομαι ότι είμαι σε μια παραλία δίπλα από μια φωτιά με ατελείωτα αστέρια στον ουρανό και ένα μοχίτο στο χέρι...