Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Όταν...



....δεν αντέχω άλλο αυτό που βιώνω, φαντάζομαι.

 


 

Καπνίζοντας στο μπαλκόνι του δεύτερου ορόφου του νοσοκομείου Αμαλία Φλέμινγκ, φαντάζομαι...Στη πλάτη μου φυτρώνουν δύο τεράστια λευκά φτερά, σκίζω με τα χέρια μου το δίχτυ που προστατεύει τη πτώση και πετάω πάνω από τα φώτα της πόλης...

Καθισμένη στο σκαλοπάτι μπροστά από τη βουλή ακριβώς μπροστά στα ματ, κρατάω στο χέρι μου ένα μπρίκι και ένα κουτάλι, τραγουδάω σιγανά έχοντας κολλημένη στη πλάτη μου μια ασπίδα που γράφει Αστυνομία και φαντάζομαι...Ο άνθρωπος που την κρατάει την αφήνει πίσω του, βγάζει τις μπότες και τα όπλα του, τη πράσινη στολή του και κάθετε δίπλα μου, το ίδιο κάνει και ο δίπλα του και ο παραδίπλα, το ίδιο κάνουν όλοι...

Στο αμάξι κολλημένη στο φανάρι, ένας άνθρωπος γύρω στα 65 φοράει ένα πουκάμισο πράσινο και ένα μπλε τζιν, έχει γκρίζα μαλλιά και ένα συμπαθητικό πρόσωπο, πλησιάζει το παράθυρο μου για να ζητήσει χρήματα, διακριτικά του λέω δεν έχω και τον φαντάζομαι ξαπλωμένο πάνω σε μια ξαπλώστρα με πολύχρωμο μαγιό, μπροστά του απλώνονται τυρκουάζ νερά, κρατάει στο χέρι του ένα ποτήρι με φυσικό χυμό και πολλά φρούτα επάνω...

Πάνω στη μηχανή λίγο πριν βγούμε στην Αττική οδό, παίρνω θέση, κλειδώνω τα χέρια μου στη μέση του οδηγού και φαντάζομαι ότι δε πατάμε στην άσφαλτο...

Στο τηλέφωνο λέγοντας, ενώ άλλα θέλω να πω και γω και συ, φαντάζομαι ότι τα καλώδια που ενώνουν τις φωνές μας είναι λουλούδια, μεταφέρουν αρώματα μου μας μεθούν, σε βρίσκω και με βρίσκεις, χωρίς λόγια, πάντα χωρίς λόγια εμείς...

Στο αμάξι πάλι, βλέπω τον δείκτη της βενζίνης να κατεβαίνει επικίνδυνα, κοιτάω στο πορτοφόλι μου, τίποτα, βάζω τη κάρτα μου στο ατμ, δε φτάνουν, φαντάζομαι ότι σταματάω στο πιο φωτεινό σημείο, ανοίγω το πορτάκι στο πλάι και το αυτοκίνητο γεμίζει με ήλιο, κινείται με ενέργεια...

Περπατάω στο δρόμο, χτυπάει το τηλέφωνο, η θεία σου είναι στο νοσοκομείο έπαθε εγκεφαλικό, συνεχίζω να περπατάω τα κτίρια γίνονται λιβάδια με χρώματα άπειρα, η άσφαλτος γίνεται γρασίδι, η νύχτα μέρα, ο ήλιος μου καίει το πρόσωπο και χαμογελάω...

Κοιμάμαι, ξύπνα ο Γιώργος τράκαρε το αμάξι σου, πρέπει να πάρεις τηλέφωνο την ασφαλιστική, αλλά εγώ παίρνω τηλέφωνο για να κλείσω αεροπορικά εισιτήρια για το Μπαλί...

Και άλλα τέτοια πολλά...είμαι καλά γιατρέ μου; 

Μέχρι και τώρα που κάθομαι στο γραφείο μου και σου γράφω φαντάζομαι ότι είμαι σε μια παραλία δίπλα από μια φωτιά με ατελείωτα αστέρια στον ουρανό και ένα μοχίτο στο χέρι...


20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Απίστευτο αλλα μόλις γύρισα απο παραλία ...

Στο χέρι δεν ειχα μοχίτο αλλα μια υπεροχη μπυρα και σίγουρα δεν το φανταστικα ...

Ημουν με τα φιλαράκια μου απο Αθηνα!:)

Eιχαν έρθει για Σαββατοκυριακο..

Τα αστερία ατελείωτα ..
Η μπυρα απολαυστική ..
αλλα ψαρακια δεν πιάσαμε
αλλα δεν πειραζει
αρκει η καλη παρεα ...

Το κακο ειναι οτι δεν πείρα μαζι μου την ψηφιακή ....

:)

Tελικα τίποτα δεν ειναι τυχαίο

αυτη η ανάρτησή φτιάχτηκε για μενα


ισως να ειναι εγωιστικό αυτο που λεω αλλα νιώθω υπέροχα!

Φιλιάααααααααααααααααααααααααααα!

Ανώνυμος είπε...

Φιλί! Ολα καλά! Τα άστρα φταίνε... αυτά δεν είναι τίποτα με αυτά που εκτυλίγονται γύρω μου...

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

είσαι καλά και υγιέστατη. με μυαλό ξουράφι και φαντασία και ελπίδα και όνειρα ακριβά.
για τίποτα μην ανησυχείς απεφάνθει ο γιατρός και ξέρει καλά τι λέει!

b|a|s|n\i/a είπε...

να κρατάμε τα όνειρα ζωντανά.
και να τα κάνουμε αλήθειες.
όσο μπορούμε. όπως μπορούμε.
με χαμόγελο αληθινό.
καλημέρα σου!
φιλιά πολλά!

~reflection~ είπε...

Κάποια στιγμή θα αναρτήσω κείμενο με τίτλο "Οι στιγμές που δεν έζησα".....

Μετά από αυτή τη συγκυρία, θα σου το αφιερώσω...

Εξάλλου αφορά Παράλληλες Ζωές....

Σε φιλω....

Unknown είπε...

Είδες τι κάνει μια βόλτα στη πλατεία;;
φτιάχνει όνειρα

:))

Theorema είπε...

Φιλιά, βρε μωρό, κι εύχομαι όλοι αυτοί οι φανταστικοί κόσμοι σου να μην σε εγκαταλείψουν ποτέ!!!
Έχεις σπάνιο μυαλό, φύλαξέ το!

annanas είπε...

ωραίος ο κόσμος σου, από ήλιο, θάλασσα, λουλούδια, φρούτα. Μυρίζει άνοιξη και καλοκαίρι. Και πόσο τη στερηθήκαμε φέτος την άνοιξη! Θα με μπάσεις (όχι ο δημήτρης) κι εμένα μέσα;; Ε φανταστική Μυρτώ;

kovo voltes... είπε...

Πολλές φορές αναποδογυρίζω τις εικόνες μέσα μου έτσι όπως τις περιγράφεις. Σβύνονται γρήγορα όμως. Μια ένεση διαρκείας με πολύχρωμο υγρό υπάρχει?
*μη χάνεις το χαμόγελο σου. Είναι υπέροχο μικρή μου...Γεμάτο φως.

next_day είπε...

Νομίζω ότι είσαι όχι απλά καλά, αλλά καλύτερα δεν θα μπορούσες!!!!!!!
Μπορούμε να γεμίσουμε κι εμείς οι άνθρωποι με ενέργεια και να κινούμαστε με αυτήν??

Πολύ αισιόδοξη ανάρτηση, αν και δοσμένη μέσα απο γεγονότα όχι και τόσο αισιόδοξα! Όμως αυτή είναι και η ομορφιά της ζωής ε??

Φιλί Διαμαντένιο!

roundel είπε...

*Δημήτρης Μαχαίρας*
Κατάλαβες άλλοι ψαρεύουν και άλλοι απλά φαντάζονται!!

Μια χαρά...

roundel είπε...

*ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ*
Μόνο τα άστρα δε φταίνε αλλά λέμε τώρα!!

Καλά να είμαστε και όλα θα γίνουν:)

φιλιά

roundel είπε...

*ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ*
εντάξει γιατρέ μου, ότι πείτε!

ελάτε σήμερα στην ομάδα ψυχραιμίας(στο 14) το βράδυ να σας δω λίγο:)

ε ψιτ για το σύνταγμα λέω!

roundel είπε...

*b|a|s|n\i/a*
Μόνο για αυτά ζούμε έτσι και αλλιώς και ας μη γίνουν πραγματικότητα...

με χαμόγελα πάντα!

roundel είπε...

*~reflection~*
Η ζωή που δεν έζησα...
Ενδιαφέρον!

φιλιά κάκια μου

roundel είπε...

*meggie*
η πλατεία εγκυμονεί, προσοχή στο μωρό!

γραμμένο σε ένα πανό στο σύνταγμα!

φιλί

roundel είπε...

*Theorema*
Σευχαριστώ αγαπημένο μου θεώρημα!
Και γω το ελπίζω και το εύχομαι...

φιλιά

roundel είπε...

*annanas*
Βρε τα πάντα έχουμε σου λέω...και μια θέση για σενα βεβαίως βεβαίως!

φιλί λωτέ μου

roundel είπε...

*next_day*
Μα με ενέργεια κινούμαστε ουσιαστικά και αυτό τελικά είναι το πανέμορφο της υπόθεσης!

φιλί καλό μου:)

roundel είπε...

*kovo voltes...*
Μα οι εικόνες τότε θα ήταν πάντα ίδιες και θα βαριόμασταν. Δε θέλουμε ανεξίτηλα στύλό, αλλά κεφάλια που να γεννούν εικόνες, που να δημιουργούν!

φιλιά