Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Όλα εκεί...





  "Η πλατεία πριν 26 μέρες εγκυμονούσε, μέσα σε αυτές τις μέρες γέννησε, την Τετάρτη που μας πέρασε το μωρό έγινε 2 και περπάτησε. Ελπίζω την Τρίτη που μας έρχεται να ενηλικιωθεί." είπε ένας ομιλητής τις προάλλες στη λαϊκή συνέλευση. 

  Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει στη πλατεία είναι πολύτιμο, οι σκέψεις μεταφέρονται, η γλώσσα αποκτά νόημα, τα συναισθήματα ανθίζουν. Όλοι βρεθήκαμε εκεί σαν μονάδες και μέσα σε 26 μέρες καταφέραμε να στήσουμε ένα μεγάλο χωριό. Αφήσαμε πίσω μας τις διαφορές και τις διαφωνίες και εστιάσαμε σε αυτά που μας ενώνουν. Κάθε μέρα μαθαίνουμε να επικοινωνούμε, να εκφραζόμαστε, να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον, κάθε μέρα στο χωριό του Συντάγματος βρίσκουμε τις αξίες που εδώ και καιρό είχαμε ξεχάσει, ζωγραφίζουμε πάλι τα όνειρα μας, αγωνιζόμαστε για ένα μέλλον που μας αξίζει, για ένα παρόν που θα μας σέβεται. Μετατρέψαμε την πλατεία σε μια μεγάλη καρδιά που καθημερινά μας δίνει τον παλμό για να μπορούμε να συνεχίζουμε. Μαθαίνουμε να εκφράζουμε τον πόνο και τον θυμό δημιουργικά και ομαδικά, πόσο μου είχε λείψει αυτό. Είμαστε εκεί γιατί πιστεύουμε, στη συνεργασία, στη δημοκρατία, στην ελευθερία. 




  Την Τετάρτη είδα ανθρώπους άγνωστους μεταξύ τους να βοηθάνε ο ένας τον άλλον για να κρατήσουμε τη πλατεία. Είδα ανθρώπους με εκατοντάδες διαφορές να κάνουν αλυσίδες, να πιστεύουν και να μένουν μαζί. Αποδείξαμε ότι την πλατεία την αγαπάμε και την τιμάμε κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου που περνάει. Η επίθεση της αστυνομίας ήταν απλά δολοφονική, με στόχο να διαλύσει τον κόσμο που διαδήλωνε ειρηνικά και για ώρες αντιστεκόταν στα χημικά. Τα δακρυγόνα που έπεσαν στον σταθμό πρώτον βοηθειών που έχουμε στήσει στη πλατεία και μέσα στο μετρό ήταν η απόδειξη ότι η εξουσία όχι απλά δεν μας σέβεται και καταπατά τα δικαιώματα μας, αλλά μας απειλεί ξεκάθαρα. Την απάντηση την δώσαμε το βράδυ της ίδιας μέρα, που στη πλατεία ήμασταν περισσότεροι απ' ότι το πρωί. Την απάντηση την δίνουμε κάθε μέρα σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας. Είμαστε μαζί και είμαστε πολλοί, τα μόνα όπλα μας, η σκέψη και ο διάλογος και τελικά αυτά είναι που φοβίζουν περισσότερο.




 Πριν μερικούς μήνες γράφαμε για τον φόβο και μια έκφραση μου έκανε πολύ "Ο φόβος δεν ανήκει σε κανέναν γι' αυτό εύκολα αλλάζει κατεύθυνση", μέσα σε λίγες μέρες σχεδόν πετύχαμε τον στόχο μας. Το μωρό που γεννήθηκε στη πλατεία Συντάγματος κάθε μέρα μεγαλώνει με αξίες και ιδανικά, με δικαιοσύνη και δημοκρατία και μέχρι να γεράσει η ιστορία θα έχει ήδη γραφτεί και εμείς θα είμαστε μέρος της. Πόση περηφάνια χωράει αυτό;




Αφιερωμένο στα μεγάλα παιδιά της πλατείας!

Στέλνω σε όλους σας που μου έχετε λείψει τόσο 
την πιο γλυκιά μου καληνύχτα και την πιο λαμπερή καλημέρα!


15 σχόλια:

Βασίλης είπε...

...Μεγάλες καλημέρες!
"Είμαστε μαζί και είμαστε πολλοί, τα μόνα όπλα μας, η σκέψη και ο διάλογος και τελικά αυτά είναι που φοβίζουν περισσότερο."
...Πόσο σωστό είναι αυτό!Ο φόβος ήταν αυτός που μας κρατούσε στους καναπέδες μας,ο φόβος ήταν αυτός που έκανε να ξεχάσουμε την αλληλεγγύη,τη φροντίδα,το νιάξιμο.Τώρα βλέπω όμορφους ανθρώπους να βάζουν μια πλαστική σακκούλα σκουπιδιών ανοιγμένη στη μέση-σαν τον καναπέ τους-και να παρακολουθούν τις συνελεύσεις,να συμμετέχουν,να σκέφτονται,να προτείνουν,να διαφωνούν,να συμφωνούν,να χαμογελούν.....!!!
Είχαμε σταματήσει να κουβεντιάζουμε,να νοιαζόμαστε,να ενδιαφερόμαστε για το μέλλον το δικό μας,των παιδιών μας,ακόμα και των γονιών μας.Κάναμε σημαία μας τη κατανάλωση,την καριέρα...τη πάρτη μας,τελικά....Και εκχωρήσαμε το δικαίωμα του μέλλοντός μας,σε κάποιους απίθανους!...Και δεν βλέπαμε το Τέρας να'ρχεται!!
Είναι ωραία στη Πλατεία!!!!!
Ειναι ωραίο να λειτουργούμε,πια με το "εμείς"και όχι με το "Εγώ".
Είναι ωραίο να συμμετέχουμε!!!Αυτό ήταν ο φόβος τους!Μη τους τον στερήσουμε κι ας μας ρίχνουν χημικά-άντε να τελειώσουν επιτέλους κι αυτά τα ληγμένα,να φέρουν φρέσκα!!!-... :)
Υ.Γ.Μετά απ'αυτό το υπέροχο κείμενο της Μυρτούς,περίμενα να υπάρχουν αμέτρητα σχόλια...Σκέφτηκα,πως είστε όλοι στη Πλατεία-που χρόνος για σχολιασμούς-!!!!!
Υ.Γ 2.Κιαν δεν είστε,ας αφήσουμε για λίγο τις μαυρίλες,τα εσώψυχα,τις κλάψες κι ας ζήσουμε για όσο τ'όνειρο της συμμετοχής,της δημιουργίας,της σκέψης κι ας κάνουμε το "για όσο" παντοτινό....

Γιώργος είπε...

Τέρμα τ' αστεία, μας σώζει μια Πλατεία!!!

Συντροφικούς χαιρετισμούς!!!

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

μια ωριμότητα και μια σύμπνοια που δεν την περίμενα! φιλιά!

Margo είπε...

Ότι καλύτερο έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.. μας γέμισε και πάλι ελπίδα.
Να είστε καλά και να αντέχετε. Την θετική μου σκέψη σας στέλνω.. από μακριά:(

kovo voltes... είπε...

Η χαρά της δημιουργίας, της ελπίδας. Αυτό είναι η ΠΛΑΤΕΙΑ...;)
*αν κάνεις διαλλειματάκι για να πάρεις και άλλη ενέργεια έλα Σ/Κ Πήλιο. Θα είμαι εκεί!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

.....Αααα ρε βαθύς ύπνος που έχει πέσει στη blogόσφαιρα!!!!!Ολοι-εκτός από λαμπερές εξαιρέσεις-ζήτε στη κοσμάρα σας....Εδώ ο "τέτοιος" μας καίγεται και άλλοι γράφουν ποιηματάκια για χαμένες αγάπες,άλλοι κλαψουρίζουν για τα "θέλω" τους,άλλοι σφυράνε αδιάφορα....
Σύμφωνοι,εδώ επικοινωνούμε τα εσώψυχά μας,αλλά μήπως η ψυχή μας και το μυαλό μας δεν παίρνει θέση σ'ολον αυτό τον ορυμαγδό γεγονότων που συμβαίνει γύρω μας?
Κάτι γίνεται στην αυλή μας,ξυπνάτε!!!!Με το μέλλον μας υποθηκευμένο,δεν θα έχουμε ώρα για νιαουρίσματα και χαιδέματα....
Υ.Γ Συνέχισε να ζείς το όνειρο,καλή μου!!!και μοιράσου το με όλους...ακόμα κι αυτούς που κάνουν πως δε βλέπουν...

Ανώνυμος είπε...

...ουπς δε λέγομαι "ανώνυμος"...Ο Βασίλης είμαι,της πρώτης ανάρτησης...

roundel είπε...

*Βασίλη*
Έτσι είναι τώρα φέρνουμε τους καναπέδες, τα παρεό, τις κουβερτούλες, κομμάτια από μοκέτες σαν αυτοσχέδια καθίσματα και παίρνουμε θέση στη ζωή μας, μιλάμε για αυτά μου μας αφορούν όλους, ζητάμε αλλαγή, την προετοιμάζουμε! Σκεφτόμαστε, ανταλλάσσουμε, επικοινωνούμε, δημιουργούμε, εκφραζόμαστε επιτέλους δημόσια και όλοι μαζί...πάει ο καιρός που κλαίγαμε στα σπίτια μας μόνοι μας, τώρα στις πλατείες σκουπίζουμε τα δάκρυα και χαμογελάμε ξανά!

Και γω περίμενα σχόλια, μου έχουν λείψει κιόλας! Αυτό που βιώνουμε όλοι μας είτε στη πλατεία είτε στα σπίτια μας είναι πρωτόγνωρο, εμένα που κατεβαίνω από τη πρώτη μέρα και από τη πρώτη βδομάδα συμμετέχω στις ομάδες είδες πόσο καιρό μου πήρε για να καταφέρω να γράψω κάτι για όλο αυτό που ζω...φαντάσου λοιπόν κάποιον που δεν έχει κατέβει ή έχει κατέβει αλλά δεν έχει παρακολουθήσει την συνέλευση!

Επίσης θα έλεγα ότι αν δεν μπορούμε να αφήσουμε τη κλάψα και τη μιζέρια ας τις πάρουμε τις κυρίες μαζί. Η πλατεία έχει ένα δικό της τρόπο να μιλάει και να μετατρέπει τα μπλοκαρισμένα συναισθήματα σε ανοιχτό ορίζοντα!

roundel είπε...

Γιώργο,
αυτό ξαναπέστο!

Γειά σου σύντροφε!

roundel είπε...

Λύχνε μου,
πολλά που δεν περιμέναμε και πόσα ακόμα που θα έρθουν!

φιλιά

roundel είπε...

Margo,
την χρειαζόμαστε τη σκέψη σου και να έρθεις να μας βρεις όταν ανέβεις αθήνα! Περιμένω μαιλ;)

roundel είπε...

Βολτίστα μου,
πολύ θα το ήθελα αλλά είναι δύσκολο! Αν και θα το χαιρόμουν να σε έβλεπα και να μου έλεγες πως είναι τα πράγματα στο νησί σου...
Η πλατεία είναι γεμάτη ζωή!
Παίρνουμε ανάσες εκεί!

φιλιά

roundel είπε...

Ανώνυμε Βασίλη,
ο καθένας ότι μπορεί κάνει...
και αν δεν, θα περιμένουμε μέχρι να μπορέσει κι αν δεν μπορέσει αλλά χρειάζεται βοήθεια ή σπρώξιμο, εδώ είμαστε και γι' αυτό!

Το ίδιο λέγαμε και για τον φόβο πριν λίγο καιρό και είδες που σιγά σιγά όλο και περισσότεροι σταματούν να φοβούνται!

φιλί

Theorema είπε...

Σου το είπα και στη σκηνή, ένα βράδυ: αν καθίσεις και γράψεις εσύ για όλα όσα συμβαίνουν στην πλατεία, ο κόσμος θα τριπλασιαστεί από ζήλεια και ανάγκη να συμμετάσχει σε κάτι τόσο ζωντανό και σημαντικό.
Γιατί μαζί με όλα τα άλλα της νιότης σου (κουράγιο, κότσια, χρόνο, κλπ) έχεις και μεγάλη, μπόλικη και γενναία ψυχή. Και αυτό είναι το σπουδαιότερο.
Μπράβο, μικρή.
Αξιοθαύμαστη.

roundel είπε...

Αγαπημένο μου θεώρημα στο είπα και τότε με τιμάς, μα περισσότερο τιμάς την ίδια σου την ύπαρξη! Η πλατεία χαίρεται να σε έχει...το ίδιο και γω!

Καλημέρα μεγάλη!