Όλα εκεί...

  "Η πλατεία πριν 26 μέρες εγκυμονούσε, μέσα σε αυτές τις μέρες γέννησε, την Τετάρτη που μας πέρασε το μωρό έγινε 2 και περπάτησε. Ελπίζω την Τρίτη που μας έρχεται να ενηλικιωθεί." είπε ένας ομιλητής τις προάλλες στη λαϊκή συνέλευση. 

  Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει στη πλατεία είναι πολύτιμο, οι σκέψεις μεταφέρονται, η γλώσσα αποκτά νόημα, τα συναισθήματα ανθίζουν. Όλοι βρεθήκαμε εκεί σαν μονάδες και μέσα σε 26 μέρες καταφέραμε να στήσουμε ένα μεγάλο χωριό. Αφήσαμε πίσω μας τις διαφορές και τις διαφωνίες και εστιάσαμε σε αυτά που μας ενώνουν. Κάθε μέρα μαθαίνουμε να επικοινωνούμε, να εκφραζόμαστε, να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον, κάθε μέρα στο χωριό του Συντάγματος βρίσκουμε τις αξίες που εδώ και καιρό είχαμε ξεχάσει, ζωγραφίζουμε πάλι τα όνειρα μας, αγωνιζόμαστε για ένα μέλλον που μας αξίζει, για ένα παρόν που θα μας σέβεται. Μετατρέψαμε την πλατεία σε μια μεγάλη καρδιά που καθημερινά μας δίνει τον παλμό για να μπορούμε να συνεχίζουμε. Μαθαίνουμε να εκφράζουμε τον πόνο και τον θυμό δημιουργικά και ομαδικά, πόσο μου είχε λείψει αυτό. Είμαστε εκεί γιατί πιστεύουμε, στη συνεργασία, στη δημοκρατία, στην ελευθερία. 

  Την Τετάρτη είδα ανθρώπους άγνωστους μεταξύ τους να βοηθάνε ο ένας τον άλλον για να κρατήσουμε τη πλατεία. Είδα ανθρώπους με εκατοντάδες διαφορές να κάνουν αλυσίδες, να πιστεύουν και να μένουν μαζί. Αποδείξαμε ότι την πλατεία την αγαπάμε και την τιμάμε κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου που περνάει. Η επίθεση της αστυνομίας ήταν απλά δολοφονική, με στόχο να διαλύσει τον κόσμο που διαδήλωνε ειρηνικά και για ώρες αντιστεκόταν στα χημικά. Τα δακρυγόνα που έπεσαν στον σταθμό πρώτον βοηθειών που έχουμε στήσει στη πλατεία και μέσα στο μετρό ήταν η απόδειξη ότι η εξουσία όχι απλά δεν μας σέβεται και καταπατά τα δικαιώματα μας, αλλά μας απειλεί ξεκάθαρα. Την απάντηση την δώσαμε το βράδυ της ίδιας μέρα, που στη πλατεία ήμασταν περισσότεροι απ' ότι το πρωί. Την απάντηση την δίνουμε κάθε μέρα σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας. Είμαστε μαζί και είμαστε πολλοί, τα μόνα όπλα μας, η σκέψη και ο διάλογος και τελικά αυτά είναι που φοβίζουν περισσότερο.

 Πριν μερικούς μήνες γράφαμε για τον φόβο και μια έκφραση μου έκανε πολύ "Ο φόβος δεν ανήκει σε κανέναν γι' αυτό εύκολα αλλάζει κατεύθυνση", μέσα σε λίγες μέρες σχεδόν πετύχαμε τον στόχο μας. Το μωρό που γεννήθηκε στη πλατεία Συντάγματος κάθε μέρα μεγαλώνει με αξίες και ιδανικά, με δικαιοσύνη και δημοκρατία και μέχρι να γεράσει η ιστορία θα έχει ήδη γραφτεί και εμείς θα είμαστε μέρος της. Πόση περηφάνια χωράει αυτό;

Αφιερωμένο στα μεγάλα παιδιά της πλατείας!

Στέλνω σε όλους σας που μου έχετε λείψει τόσο 

την πιο γλυκιά μου καληνύχτα και την πιο λαμπερή καλημέρα!