Λύκε λύκε, είσαι εδώ;

  Όταν ήμουν μικρή κάθε βράδυ η μητέρα μου λίγο πριν κοιμηθώ μου διάβαζε παραμύθια. Και όταν λέω κάθε βράδυ το εννοώ. Η φωνή της ήταν γλυκιά και άλλαζε ανάλογα με τον χαρακτήρα του ήρωα. Δε με ένοιαζε να βλέπω τις εικόνες, γιατί η αφήγηση ήταν τόσο παραστατική που όταν έκλεινα τα μάτια μου έβλεπα την ιστορία να εκτυλίσσεται μπροστά μου σαν ταινία. Αγοράζαμε συνέχεια παραμύθια στο σπίτι. Το κάθε παραμύθι διαβαζόταν τόσες πολλές φορές που το μάθαινα απ' έξω. Έτσι όταν η μαμά μου προσπαθούσε να πηδήξει σειρές ή σελίδες για να κερδίσει λίγο παραπάνω χρόνο από την ξεκούραση της, την διόρθωνα. Πιστεύω πως αυτό για εκείνη καταντούσε απίστευτα κουραστικό και εκνευριστικό. Αλλά έτσι ένιωθα, δεν ήθελα να με κοροϊδεύει και πάντα ήθελα να ακούω το τέλος του παραμυθιού. 

  Μερικά βράδια όταν η μανούλα ήταν πτώμα, τον ρόλο του αφηγητή έπαιρνε ο πατέρας μου. Διάλεγε να μου διαβάσει κάτι παραμύθια όπως η Τροία που δεν μου άρεσαν καθόλου.  Καθόταν δίπλα από το κρεββάτι μου και η αγριοφωνάρα του ήταν δίπλα στα αυτιά μου. Διάβαζε αργά και έχανε τις λέξεις. Αυτό για μένα ήταν το μεγαλύτερο βασανιστήριο, γιατί τελικά δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στο παραμύθι και να σχηματίσω εικόνες αλλά η σκέψη μου χανόταν σε διάφορα άλλα άσχετα. Έτσι γρήγορα με έπιαναν τα νεύρα μου και έκανα πως με έχει πάρει ο ύπνος για να σταματήσει. Δεν του είπα ποτέ ότι δεν διάβαζε καλά, ότι δεν μου άρεσαν τα παραμύθια που διάλεγε, ούτε ότι προσποιούμουν την κοιμισμένη.

  Τις καλές μέρες όταν το παραμύθι τελείωνε και με έπαιρνε ο ύπνος άρχιζα να βλέπω όνειρα και αυτό συνέβαινε μέχρι το πρωί όπου τα διηγόμουν στη μητέρα μου. Τα όνειρα με ενθουσίαζαν όσο και τα παραμύθια. Έτσι η βραδινή ώρα κατά κάποιο τρόπο είχε γίνει η αγαπημένη μου.  Ήταν η ώρα που μπορούσα να βολτάρω μέσα στον φανταστικό μου κόσμο χωρίς να με ενοχλεί κανείς.

  Μεγαλώνοντας άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η πραγματική ζωή είχε μεγάλη διαφορά με εκείνη που φανταζόμουν σαν παιδί. Ωστόσο συνέχισα να διαβάζω παραμύθια. Προσπαθώντας να κρατήσω τον κόσμο μου ζωντανό, σκότωνα τέρατα και ξεγελούσα λύκους, ταξίδευα πάνω σε εξωτικά τεράστια πουλιά και έκανα βόλτες στα στενά μιας στοιχειωμένης πόλης. 

  Μέχρι που μου πήρες εκείνο το παραμύθι "Φυλάξου από τους λύκους των παραμυθιών!". Διαβάζοντας το κατάλαβα ότι ο φανταστικός μου κόσμος τελικά δεν απέχει και πολύ από τον πραγματικό, η μόνη διαφορά είναι ότι στη πραγματική ζωή υπάρχουν λιγότερα happy end και στη φανταστική περισσότερες νεράιδες και πριγκιπόπουλα.  Τι να κάνουμε δε μπορούμε να τα έχουμε όλα!

υ.γ. Και έτσι όταν ο καιρός περνάει, η μνήμη έχει μια υπέροχη ιδιότητα να φέρνει μπροστά πρώτα τα όμορφα. Και ένα από τα όμορφα που θυμάμαι όταν σε φέρνω στο μυαλό, είναι εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια που μου διάβαζες μέχρι να αποκοιμηθώ και ας ήμουν πια μεγάλη.