Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Λύκε λύκε, είσαι εδώ;







  Όταν ήμουν μικρή κάθε βράδυ η μητέρα μου λίγο πριν κοιμηθώ μου διάβαζε παραμύθια. Και όταν λέω κάθε βράδυ το εννοώ. Η φωνή της ήταν γλυκιά και άλλαζε ανάλογα με τον χαρακτήρα του ήρωα. Δε με ένοιαζε να βλέπω τις εικόνες, γιατί η αφήγηση ήταν τόσο παραστατική που όταν έκλεινα τα μάτια μου έβλεπα την ιστορία να εκτυλίσσεται μπροστά μου σαν ταινία. Αγοράζαμε συνέχεια παραμύθια στο σπίτι. Το κάθε παραμύθι διαβαζόταν τόσες πολλές φορές που το μάθαινα απ' έξω. Έτσι όταν η μαμά μου προσπαθούσε να πηδήξει σειρές ή σελίδες για να κερδίσει λίγο παραπάνω χρόνο από την ξεκούραση της, την διόρθωνα. Πιστεύω πως αυτό για εκείνη καταντούσε απίστευτα κουραστικό και εκνευριστικό. Αλλά έτσι ένιωθα, δεν ήθελα να με κοροϊδεύει και πάντα ήθελα να ακούω το τέλος του παραμυθιού. 

  Μερικά βράδια όταν η μανούλα ήταν πτώμα, τον ρόλο του αφηγητή έπαιρνε ο πατέρας μου. Διάλεγε να μου διαβάσει κάτι παραμύθια όπως η Τροία που δεν μου άρεσαν καθόλου.  Καθόταν δίπλα από το κρεββάτι μου και η αγριοφωνάρα του ήταν δίπλα στα αυτιά μου. Διάβαζε αργά και έχανε τις λέξεις. Αυτό για μένα ήταν το μεγαλύτερο βασανιστήριο, γιατί τελικά δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στο παραμύθι και να σχηματίσω εικόνες αλλά η σκέψη μου χανόταν σε διάφορα άλλα άσχετα. Έτσι γρήγορα με έπιαναν τα νεύρα μου και έκανα πως με έχει πάρει ο ύπνος για να σταματήσει. Δεν του είπα ποτέ ότι δεν διάβαζε καλά, ότι δεν μου άρεσαν τα παραμύθια που διάλεγε, ούτε ότι προσποιούμουν την κοιμισμένη.

  Τις καλές μέρες όταν το παραμύθι τελείωνε και με έπαιρνε ο ύπνος άρχιζα να βλέπω όνειρα και αυτό συνέβαινε μέχρι το πρωί όπου τα διηγόμουν στη μητέρα μου. Τα όνειρα με ενθουσίαζαν όσο και τα παραμύθια. Έτσι η βραδινή ώρα κατά κάποιο τρόπο είχε γίνει η αγαπημένη μου.  Ήταν η ώρα που μπορούσα να βολτάρω μέσα στον φανταστικό μου κόσμο χωρίς να με ενοχλεί κανείς.

  Μεγαλώνοντας άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η πραγματική ζωή είχε μεγάλη διαφορά με εκείνη που φανταζόμουν σαν παιδί. Ωστόσο συνέχισα να διαβάζω παραμύθια. Προσπαθώντας να κρατήσω τον κόσμο μου ζωντανό, σκότωνα τέρατα και ξεγελούσα λύκους, ταξίδευα πάνω σε εξωτικά τεράστια πουλιά και έκανα βόλτες στα στενά μιας στοιχειωμένης πόλης. 

  Μέχρι που μου πήρες εκείνο το παραμύθι "Φυλάξου από τους λύκους των παραμυθιών!". Διαβάζοντας το κατάλαβα ότι ο φανταστικός μου κόσμος τελικά δεν απέχει και πολύ από τον πραγματικό, η μόνη διαφορά είναι ότι στη πραγματική ζωή υπάρχουν λιγότερα happy end και στη φανταστική περισσότερες νεράιδες και πριγκιπόπουλα.  Τι να κάνουμε δε μπορούμε να τα έχουμε όλα!

υ.γ. Και έτσι όταν ο καιρός περνάει, η μνήμη έχει μια υπέροχη ιδιότητα να φέρνει μπροστά πρώτα τα όμορφα. Και ένα από τα όμορφα που θυμάμαι όταν σε φέρνω στο μυαλό, είναι εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια που μου διάβαζες μέχρι να αποκοιμηθώ και ας ήμουν πια μεγάλη.

 

10 σχόλια:

kovo voltes... είπε...

Πρόσφατα μιλούσαμε σε παρέα για παραμύθια. Ήμουν η μόνη νομίζω που τους ισοπέδωσα όταν τους είπα "μα υπάρχουν και παραμύθια που δεν έχουν ευχάριστο τέλος. Να, η μικρή γοργόνα για παράδειγμα" (ατελείωτη θλίψη με τον ανεκπλήρωτο έρωτα της...). Οπότε, ζωή και παραμύθι δεν είναι όντως μακριά. Ένα κλικ απόσταση, αναλόγως πώς το "διαβάζεις"....
*πολύ ωραία ανάρτηση μικρή μου.;)

Ανώνυμος είπε...

:))
Μικρό κοριτσάκι με μεγάλη καρδιά...
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ αυτή την εικόνα.. ένα παιδί που κάνει πως κοιμάται για να σταματήσει το παραμύθι! χαχαχα
Υπέροχο Roundel.
Φτιάχνουμε τα παραμύθια μας μόνοι μας. Σε άλλους φαίνονται ρεαλιστικά, σε άλλους μαγικά. Το πώς και το πού ζούμε εμείς είναι αυτό που μετράει.
Όσο για τους λύκους; Νομίζω είναι αυτοί που σαν παιδιά δεν άκουγαν παραμύθια. Αλλά λίγο κακό μπορούν να κάνουν στις αγνές ψυχές, τραυματίζουν αρκετά τις δικές τους.

Theorema είπε...

Ανατρίχιασα... Από συγκίνηση.
Σ' αγαπώ ρε.

Unknown είπε...

Λοιπόν κορτισάκι μου,
είσαι "υπέροχο"!!!

φιλί
και ο χρόνος να φέρνει πάντα μπροστά τα όμορφα, αλλιώς μαραζώνει κανείς.

Σημειώσεις Ανυπομονησίας είπε...

τι όμορφα... :)

roundel είπε...

*kovo voltes...*
Α ρε βολτίτσα μέσα στο μυαλό μου είσαι μερικές φορές. Ευτυχώς λέω που όλα τα παραμύθια δεν έχουν ευχάριστο τέλος!

Σευχαριστώ...
φιλιά

roundel είπε...

*AnD*
Συμβαίνουν και αυτά!Μερικές φορές τα παραμύθια που ζούμε στη πραγματικότητα είναι πιο όμορφα από εκείνα των βιβλίων και αυτό συμβαίνει μερικές φορές. Σευχαριστώ κοριτσάκι:)

φιλιά

roundel είπε...

*Theorema*
Και γω ρε!
Και μου λείπεις!

roundel είπε...

*meggie*
Σευχαριστώ καλό μου πλάσμα!
Όλα μπροστά μας είναι, όλα εδώ!

φιλιά

roundel είπε...

*Σημειώσεις Ανυπομονησίας*
Όμορφα, όμορφα!

:)