Μίλα μου...

  Άνοιξε το παράθυρο, θέλω να μπει μέσα το αεράκι, η μυρωδιά από το χώμα και τη βροχή. Κράτα με, θέλω να κρεμάσω τα πόδια μου στο κενό, αγκάλιασε με, μου αρέσει να κοιτάω τον κόσμο από ψηλά μαζί σου. Να ακούω τα δέντρα να αναπνέουν, να μυρίζω τα φύλλα και τη δροσιά, να βλέπω τον ήλιο να προβάλει. Όλα από εκείνο το παράθυρο, που είναι ψηλά και έχει θέα το σύμπαν. Μίλα μου. Πλησίασε κοντά μου, πιο κοντά, δίπλα στον λαιμό μου. Μίλα μου για εκείνα που έζησες, για εκείνα που φαντάζεσαι, μίλα μου για τα όνειρα. Για τα χρώματα που γνώρισες, για τα χαμόγελα που έδωσες, για τον χρόνο που ήταν άδικος. Μίλα μου για εκείνη που είναι μικρή αλλά τόσο μεγάλη μέσα σου. Μίλα μου για εκείνους που ήρθαν και για εκείνους που έφυγαν. Πόσο σε αγάπησαν, πόσο τους αγάπησες. Πόσο πόνεσες, πόσο χάρηκες. Μίλα μου για τα δέντρα που τα ξέρουν όλα. Μίλα και άσε τον χρόνο να φτιάχνει πρωινά και μεσημέρια, απογεύματα και βράδια. Μίλα μου για τις αλήθειες μες στα  ψέματα, για τα ψέματα μες στις αλήθειες. Μίλα μου για εκείνα που ξέρω. Μίλα μου, μόνο μίλα μου, μέχρι να μην έχεις άλλο, μέχρι να μείνει μόνο η αγκαλιά, μια και μεγάλη αγκαλιά. 

Κοίτα ξημερώνει...

υ.γ. για σένα...